Το να ξετυλίξεις μαζί με τον Παναγιώτη Κουρουμπλή το βιβλίο της ζωής του δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Το να μείνεις τυφλός σε ηλικία μόλις δέκα ετών σημαδεύει για πάντα τη ζωή σου. Ο ίδιος τρόμαξε αλλά δεν το έβαλε στα πόδια, γιατί δεν ήθελε να είναι μια χαμένη υπόθεση. Η δύναμη της αφής τού έμαθε μέσα από το ψηλάφισμα μιας χειραψίας να προσδιορίζει χαρακτηριστικά.
Και υπ’ αυτήν την έννοια, το μήνυμα που στέλνει στη νέα γενιά με την κρητική μαντινάδα «ο αητός στη θύελλα παλεύει με τους κεραυνούς, δεν σκύβει το κεφάλι» έχει μεγάλη σημασία.
Η μοιραία 29η Σεπτεμβρίου 1961
Για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή ο χρόνος έδειξε να τελειώνει στις 29 Σεπτεμβρίου του 1961, που ήταν η μοιραία ημέρα της ζωής του.
«Από μικρός ήμουν ένα περίεργο, υπερκινητικό και ανήσυχο παιδί. Το κόστος αυτών των χαρακτηριστικών το πλήρωσα, όταν βρέθηκα με παιδικούς μου φίλους σε νησίδα του ποταμού Αχελώου στο χωριό μου, όπου βρήκαμε μια εγκαταλειμμένη από τις κατοχικές δυνάμεις χειροβομβίδα. Αφού την περιεργαστήκαμε, εισπράξαμε τις συνέπειες της περιέργειάς μας. Ενας παιδικός φίλος μου νεκρός, εγώ έχασα το φως μου και η υπόλοιπη παρέα με μικροτραυματισμούς. Η χειροβομβίδα ήταν μεταξύ των “δώρων” που είχαν διασκορπίσει οι Γερμανοί στην Ελλάδα και μας άφησαν ως ενθύμια, όταν απέσυραν τα στρατεύματά τους».
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η απώλεια της όρασης είναι απλό γεγονός. Η ζωή όμως, όταν επιθυμείς να προχωρήσεις, έχει τόση δύναμη μέσα της, που μπορεί να σε κάνει να συγκρουστείς και να υπερβείς ακόμη και τα μεγαλύτερα εμπόδια.
Καπετάνιος της ζωής του
Παρά την τραγική αυτή εμπειρία, βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει, γιατί, όπως συνηθίζει να λέει, «όταν υπάρχει θέλω, υπάρχει και δρόμος. Ποτέ δεν μου ππέρασε από το μυαλό ότι είμαι χαμένη υπόθεση, ούτε καν όταν συνειδητοποίησα το γεγονός. Αυτήν την πίστη την εμπέδωσε και η στάση του πατέρα μου» λέει με νόημα ο ανεξάρτητος βουλευτής. Πήγε αρχικά στη Σχολή Τυφλών στην Καλλιθέα και, όταν έμαθε ότι πολλοί απόφοιτοι πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, ήταν αρκετό για να ξεσπάσει μέσα του μια πραγματικά ανατρεπτική δύναμη.
«Ονειρα, ελπίδες, προσδοκίες, φιλοδοξίες... Ολα μαζί αποτέλεσαν τη νέα ατμομηχανή, το ρυμουλκό που με απαγκίστρωσε από το λιμάνι του βολέματος της οικογενειακής θαλπωρής και με έσπρωξε να ξανοιχτώ στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής. Αυτή η διαδρομή μου έμαθε πολλά και τελικά με κατέστησε καπετάνιο της δικής μου ζωής».
Οταν ήρθε ο έρωτας
Ο έρωτας δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα, γιατί το συναίσθημα αυτό, όπως λέει, αποτελεί την ακαταμάχητη μελωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. «Οι Αγγλοι συνηθίζουν να λένε γι’ αυτές τις περιπτώσεις τα προνόμια των “δυσπρονομίων”. Η ίδια η ζωή, όταν απαιτείς και δεν επαιτείς αυτό που επιθυμείς, σου δίνει επιπρόσθετες δυνατότητες. Εμαθα να συλλαβίζω από το ηχόχρωμα της φωνής τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Η δύναμη της αφής μού με έμαθε μέσα από το ψηλάφισμα μιας χειραψίας να προσδιορίζω χαρακτηριστικά. Η γυναίκα μου, η Ελένη, ήταν ο άνθρωπος που μου προκάλεσε αυτό που δεν είχα αισθανθεί σε παρόμοιες συναισθηματικές σχέσεις».
Κίνητρο, η πολιτική
Από μικρό παιδί λάτρευε να ακούει λόγους πολιτικών και ζητούσε από τον πατέρα του να τον παίρνει μαζί του στις πολιτικές συγκεντρώσεις. «Με κινητροδοτούσε η σύγκρουση με την αδικία, γι’ αυτό και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι η φτώχεια δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, όπως ισχυρίζονται ακόμα και κάποιοι “προοδευτικοί”, αλλά ζήτημα κοινωνικής αδικίας. Με την πολιτική είμαι πάντα ερωτευμένος. Είναι μια πηγαία διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας δίνω και παίρνω».
Η Κατερίνα και ο Λευτέρης
Το καλοκαίρι του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου θα τον διαγράψει για δεύτερη φορά από το ΠΑΣΟΚ με αφορμή αυτήν τη φορά την καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Τα παιδιά του, η Κατερίνα και ο Λευτέρης, είκοσι δύο και είκοσι ετών αντίστοιχα, ήταν οι πρώτοι που έμαθαν γι’ αυτήν την επιλογή του.
«Τα παιδιά μου βιώνουν την πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωπα όλα τα νέα παιδιά της Ελλάδας. Οι απόψεις τους ήταν σταθερές και αποφασιστικές. Δεν συμφωνούσαν με κανέναν τρόπο να ψηφίσω το μεσοπρόθεσμο. Υστερα από αυτές τις επαφές, είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι η ημέρα εκείνη ήταν πολύ δύσκολη, οι πιέσεις ήταν αφόρητες, τα λεπτά ήταν ώρες, η ατμόσφαιρα βαριά. Από τη μια πλευρά, επαναλαμβανόταν ένα ρεφρέν που απηχούσε τα πολλαπλά ενδεχομένως συναισθήματα των συναδέλφων, “δεν είσαι πιο ευαίσθητος από εμάς”. Από την άλλη, το μήνυμα ενός νέου παιδιού την κρίσιμη ώρα, “δεν θέλω να προδώσεις τα νέα παιδιά”. Σε μένα ήταν σαφές ότι η προσωπική σκοπιμότητα δεν μπορούσε να βαρύνει περισσότερο από την αγωνία των νέων παιδιών».
«Εγώ δεν βλέπω...»
Ανθρωπος με αίσθηση του χιούμορ, κάτι που φαίνεται από την απάντηση που δίνει στο ερώτημα «τι βλέπετε να γίνεται στη χώρα;»
«Συχνά μου θέτουν αυτήν την ερώτηση, ιδιαίτερα στο Κοινοβούλιο. Τι βλέπεις; Τους απαντώ με χιούμορ εγώ δεν βλέπω, εσείς που βλέπετε, βλέπετε τίποτα; Θέλω να καταθέσω από ψυχής μια μεγάλη πικρία: ο τόπος και η κοινωνία μας θα μπορούσαν να μη βιώνουν το σημερινό μαρτύριο σε αυτήν την έκταση. Κακοποιείται η αξιοπρέπεια ενός λαού που μέχρι πριν από λίγα χρόνια έβλεπε στις ταινίες ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και τον καταλάμβανε κοινωνική αλλεργία. Υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν σκόπιμες επιλογές, υπάρχει διαπλοκή».
«Ο αητός... δεν σκύβει το κεφάλι»
Ξέρει ότι η νέα γενιά θα είναι αυτή που θα βιώσει το βάρος των δύσκολων επιλογών και ξεκαθαρίζει ότι η φυγή στο εξωτερικό συνιστά την εύκολη λύση. «Στη ζωή μου αρνήθηκα να επαναπαυθώ στο βόλεμα της αναπηρίας. Οταν έχασα το φως μου, μπορούσα να βολευτώ στη θαλπωρή ενός σπιτιού σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας. Τους ερωτώ ποιος θα ήμουν και πού θα ήμουν σήμερα; Καθαρά πράγματα. Επέλεξα τις συνεχείς ρήξεις με τα καθημερινά τείχη των κόμπλεξ και των προκαταλήψεων. Συγκρούστηκα με σφοδρότητα με τα στερεότυπα και τη λογική της παραίτησης. Δεν σας κρύβω πως έσπασα πολλές φορές τα μούτρα μου. Κάθε μάχη που έχανα με εμπλούτιζε με εμπειρίες και ενίσχυε το πυρακτωμένο μου πείσμα προκειμένου να κερδίζω την επόμενη. Η ζωή με έκανε πρώιμα ρεαλιστή. Μιλώ στους νέους μέσα από το πρίσμα μιας σκληρής πραγματικότητας. Δεν κοίταξα ποτέ πίσω αναζητώντας την ελπίδα ενός καλύτερου παρελθόντος. Δεν κοίταξα ποτέ ψηλά αναμένοντας το μάννα εξ ουρανού. Διεκδικούσα το μέλλον, ήθελα και θέλω να είμαι ένας από τους αρχιτέκτονές του. Αυτό με κάνει να νιώθω πάντα ότι στέκομαι όρθιος. Οπως λέει και μια κρητική μαντινάδα, “ένας αητός στη θύελλα, όσο και ναν μεγάλη, παλεύει με τους κεραυνούς, δεν σκύβει το κεφάλι...”».
Espressonews.gr Η μοιραία 29η Σεπτεμβρίου 1961
Για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή ο χρόνος έδειξε να τελειώνει στις 29 Σεπτεμβρίου του 1961, που ήταν η μοιραία ημέρα της ζωής του.
«Από μικρός ήμουν ένα περίεργο, υπερκινητικό και ανήσυχο παιδί. Το κόστος αυτών των χαρακτηριστικών το πλήρωσα, όταν βρέθηκα με παιδικούς μου φίλους σε νησίδα του ποταμού Αχελώου στο χωριό μου, όπου βρήκαμε μια εγκαταλειμμένη από τις κατοχικές δυνάμεις χειροβομβίδα. Αφού την περιεργαστήκαμε, εισπράξαμε τις συνέπειες της περιέργειάς μας. Ενας παιδικός φίλος μου νεκρός, εγώ έχασα το φως μου και η υπόλοιπη παρέα με μικροτραυματισμούς. Η χειροβομβίδα ήταν μεταξύ των “δώρων” που είχαν διασκορπίσει οι Γερμανοί στην Ελλάδα και μας άφησαν ως ενθύμια, όταν απέσυραν τα στρατεύματά τους».
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η απώλεια της όρασης είναι απλό γεγονός. Η ζωή όμως, όταν επιθυμείς να προχωρήσεις, έχει τόση δύναμη μέσα της, που μπορεί να σε κάνει να συγκρουστείς και να υπερβείς ακόμη και τα μεγαλύτερα εμπόδια.
Καπετάνιος της ζωής του
Παρά την τραγική αυτή εμπειρία, βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει, γιατί, όπως συνηθίζει να λέει, «όταν υπάρχει θέλω, υπάρχει και δρόμος. Ποτέ δεν μου ππέρασε από το μυαλό ότι είμαι χαμένη υπόθεση, ούτε καν όταν συνειδητοποίησα το γεγονός. Αυτήν την πίστη την εμπέδωσε και η στάση του πατέρα μου» λέει με νόημα ο ανεξάρτητος βουλευτής. Πήγε αρχικά στη Σχολή Τυφλών στην Καλλιθέα και, όταν έμαθε ότι πολλοί απόφοιτοι πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, ήταν αρκετό για να ξεσπάσει μέσα του μια πραγματικά ανατρεπτική δύναμη.
«Ονειρα, ελπίδες, προσδοκίες, φιλοδοξίες... Ολα μαζί αποτέλεσαν τη νέα ατμομηχανή, το ρυμουλκό που με απαγκίστρωσε από το λιμάνι του βολέματος της οικογενειακής θαλπωρής και με έσπρωξε να ξανοιχτώ στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής. Αυτή η διαδρομή μου έμαθε πολλά και τελικά με κατέστησε καπετάνιο της δικής μου ζωής».
Οταν ήρθε ο έρωτας
Ο έρωτας δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα, γιατί το συναίσθημα αυτό, όπως λέει, αποτελεί την ακαταμάχητη μελωδία της ανθρώπινης ύπαρξης. «Οι Αγγλοι συνηθίζουν να λένε γι’ αυτές τις περιπτώσεις τα προνόμια των “δυσπρονομίων”. Η ίδια η ζωή, όταν απαιτείς και δεν επαιτείς αυτό που επιθυμείς, σου δίνει επιπρόσθετες δυνατότητες. Εμαθα να συλλαβίζω από το ηχόχρωμα της φωνής τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Η δύναμη της αφής μού με έμαθε μέσα από το ψηλάφισμα μιας χειραψίας να προσδιορίζω χαρακτηριστικά. Η γυναίκα μου, η Ελένη, ήταν ο άνθρωπος που μου προκάλεσε αυτό που δεν είχα αισθανθεί σε παρόμοιες συναισθηματικές σχέσεις».
Κίνητρο, η πολιτική
Από μικρό παιδί λάτρευε να ακούει λόγους πολιτικών και ζητούσε από τον πατέρα του να τον παίρνει μαζί του στις πολιτικές συγκεντρώσεις. «Με κινητροδοτούσε η σύγκρουση με την αδικία, γι’ αυτό και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι η φτώχεια δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, όπως ισχυρίζονται ακόμα και κάποιοι “προοδευτικοί”, αλλά ζήτημα κοινωνικής αδικίας. Με την πολιτική είμαι πάντα ερωτευμένος. Είναι μια πηγαία διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας δίνω και παίρνω».
Η Κατερίνα και ο Λευτέρης
Το καλοκαίρι του 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου θα τον διαγράψει για δεύτερη φορά από το ΠΑΣΟΚ με αφορμή αυτήν τη φορά την καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Τα παιδιά του, η Κατερίνα και ο Λευτέρης, είκοσι δύο και είκοσι ετών αντίστοιχα, ήταν οι πρώτοι που έμαθαν γι’ αυτήν την επιλογή του.
«Τα παιδιά μου βιώνουν την πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωπα όλα τα νέα παιδιά της Ελλάδας. Οι απόψεις τους ήταν σταθερές και αποφασιστικές. Δεν συμφωνούσαν με κανέναν τρόπο να ψηφίσω το μεσοπρόθεσμο. Υστερα από αυτές τις επαφές, είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι η ημέρα εκείνη ήταν πολύ δύσκολη, οι πιέσεις ήταν αφόρητες, τα λεπτά ήταν ώρες, η ατμόσφαιρα βαριά. Από τη μια πλευρά, επαναλαμβανόταν ένα ρεφρέν που απηχούσε τα πολλαπλά ενδεχομένως συναισθήματα των συναδέλφων, “δεν είσαι πιο ευαίσθητος από εμάς”. Από την άλλη, το μήνυμα ενός νέου παιδιού την κρίσιμη ώρα, “δεν θέλω να προδώσεις τα νέα παιδιά”. Σε μένα ήταν σαφές ότι η προσωπική σκοπιμότητα δεν μπορούσε να βαρύνει περισσότερο από την αγωνία των νέων παιδιών».
«Εγώ δεν βλέπω...»
Ανθρωπος με αίσθηση του χιούμορ, κάτι που φαίνεται από την απάντηση που δίνει στο ερώτημα «τι βλέπετε να γίνεται στη χώρα;»
«Συχνά μου θέτουν αυτήν την ερώτηση, ιδιαίτερα στο Κοινοβούλιο. Τι βλέπεις; Τους απαντώ με χιούμορ εγώ δεν βλέπω, εσείς που βλέπετε, βλέπετε τίποτα; Θέλω να καταθέσω από ψυχής μια μεγάλη πικρία: ο τόπος και η κοινωνία μας θα μπορούσαν να μη βιώνουν το σημερινό μαρτύριο σε αυτήν την έκταση. Κακοποιείται η αξιοπρέπεια ενός λαού που μέχρι πριν από λίγα χρόνια έβλεπε στις ταινίες ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια και τον καταλάμβανε κοινωνική αλλεργία. Υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν σκόπιμες επιλογές, υπάρχει διαπλοκή».
«Ο αητός... δεν σκύβει το κεφάλι»
Ξέρει ότι η νέα γενιά θα είναι αυτή που θα βιώσει το βάρος των δύσκολων επιλογών και ξεκαθαρίζει ότι η φυγή στο εξωτερικό συνιστά την εύκολη λύση. «Στη ζωή μου αρνήθηκα να επαναπαυθώ στο βόλεμα της αναπηρίας. Οταν έχασα το φως μου, μπορούσα να βολευτώ στη θαλπωρή ενός σπιτιού σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας. Τους ερωτώ ποιος θα ήμουν και πού θα ήμουν σήμερα; Καθαρά πράγματα. Επέλεξα τις συνεχείς ρήξεις με τα καθημερινά τείχη των κόμπλεξ και των προκαταλήψεων. Συγκρούστηκα με σφοδρότητα με τα στερεότυπα και τη λογική της παραίτησης. Δεν σας κρύβω πως έσπασα πολλές φορές τα μούτρα μου. Κάθε μάχη που έχανα με εμπλούτιζε με εμπειρίες και ενίσχυε το πυρακτωμένο μου πείσμα προκειμένου να κερδίζω την επόμενη. Η ζωή με έκανε πρώιμα ρεαλιστή. Μιλώ στους νέους μέσα από το πρίσμα μιας σκληρής πραγματικότητας. Δεν κοίταξα ποτέ πίσω αναζητώντας την ελπίδα ενός καλύτερου παρελθόντος. Δεν κοίταξα ποτέ ψηλά αναμένοντας το μάννα εξ ουρανού. Διεκδικούσα το μέλλον, ήθελα και θέλω να είμαι ένας από τους αρχιτέκτονές του. Αυτό με κάνει να νιώθω πάντα ότι στέκομαι όρθιος. Οπως λέει και μια κρητική μαντινάδα, “ένας αητός στη θύελλα, όσο και ναν μεγάλη, παλεύει με τους κεραυνούς, δεν σκύβει το κεφάλι...”».
