Η γνωστή ηθοποιός, Βάσια Παναγοπούλου, σε πρόσφατη συνέντευξή της άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για τον χαμό της μητέρας της και πώς το αντιμετώπισε.
Πώς αντιμετωπίζεις τα πολύ άσχημα γεγονότα στη ζωή σου, όπως τον θάνατο;
«Μετά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας μου, υπάρχουν μέρες που κλειδώνομαι, κατεβάζω εντελώς διακόπτες, αν και δεν είναι πολύ εύκολο με δύο μικρά παιδιά. Αλλά κλειδώνω την πόρτα μου και κάνω τα πολύ απαραίτητα. Ο άνδρας μου το καταλαβαίνει και το σέβεται. Πέρασα τρεις δύσκολους μήνες με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο. Υπήρχα μόνο για να πηγαίνω στο νοσοκομείο, πρωί και βράδυ. Τα ενδιάμεσα, που περιλάμβαναν την οικογένειά μου και τη δουλειά, απλώς υπήρχαν. Μόλις έχασα τη μαμά μου, εξήγησα στα παιδιά ότι “έφυγε” η γιαγιά τους και ζήτησα απ’ όλους να με καταλάβουν. Για δύο μέρες δεν υπήρχα. Δεν το ξεπερνάς, έχεις όμως την ανάγκη να πιάσεις τον πάτο, για να πας παρακάτω. Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου στην παιδική μου ηλικία ήταν σαρωτικός, μου άφησε πληγή, που ακόμα με πονάει πάρα πολύ και κανένας δεν μου εξηγούσε τι συνέβαινε. Τον θάνατο της μητέρας μου, όσο κι αν τον περιμέναμε και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά και δεν είχα την απορία του χαμού του πατέρα μου, δεν τον πάλεψα εύκολα».
Με τον θάνατο της μητέρας σου, βγήκε στην επιφάνεια κάτι που δεν περίμενες;
«Είμαι περήφανη γιατί και εγώ και η Ανθή, η αδελφή μου, σταθήκαμε πολύ καλές κόρες στη μητέρα μας. Αυτό που με τρομάζει και με αηδιάζει είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να ευχαριστήσουν τους γονείς όπως πρέπει για το μεγάλωμά τους. Ως μαμά, που βλέπω από πρώτο χέρι τον κόπο που θέλει ένα παιδί για να το μεγαλώσεις, μου φαίνεται παρανοϊκό και παράλογο, όταν ο γονιός σε μεγαλώνει, εσύ να μην τον έχεις δίπλα σου, να τον στηρίξεις την ώρα που θα σε χρειαστεί αυτός. Να κάνεις ό,τι έκανε αυτός για σένα, να τον ταΐσεις, να του δώσεις φάρμακα, να φροντίσεις για το μπάνιο του, να τα φροντίσεις όλα, όπως ακριβώς έκανε εκείνος όταν ήσουν παιδί. Έρχεται η ώρα του ξεπληρώματος. Και το ηθικό χρέος για μένα είναι πάνω από την αγάπη. Είναι πολύ εύκολη κουβέντα να λες ‘’μαμά, σ’ αγαπώ’’. Το να είσαι εκεί όμως... Για μένα, η μητέρα μου, όσο ήταν στο νοσοκομείο, ήταν προτεραιότητα, πάνω από την οικογένεια και τα παιδιά. Ακόμη και σε ώρες που δεν είχε επισκεπτήριο, πήγαινα και έλεγα ‘’Αφήστε με να μπω λίγο μέσα να τη δω’’. Και τις ώρες που δεν μπορούσα να μπω, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει βόλτες γύρω από το νοσοκομείο. Κι ο δρόμος μου είναι ακόμη προς τα εκεί. Πολλές φορές παίρνω με το αυτοκίνητο την κατεύθυνση του νοσοκομείου».
People
Πώς αντιμετωπίζεις τα πολύ άσχημα γεγονότα στη ζωή σου, όπως τον θάνατο;
«Μετά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας μου, υπάρχουν μέρες που κλειδώνομαι, κατεβάζω εντελώς διακόπτες, αν και δεν είναι πολύ εύκολο με δύο μικρά παιδιά. Αλλά κλειδώνω την πόρτα μου και κάνω τα πολύ απαραίτητα. Ο άνδρας μου το καταλαβαίνει και το σέβεται. Πέρασα τρεις δύσκολους μήνες με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο. Υπήρχα μόνο για να πηγαίνω στο νοσοκομείο, πρωί και βράδυ. Τα ενδιάμεσα, που περιλάμβαναν την οικογένειά μου και τη δουλειά, απλώς υπήρχαν. Μόλις έχασα τη μαμά μου, εξήγησα στα παιδιά ότι “έφυγε” η γιαγιά τους και ζήτησα απ’ όλους να με καταλάβουν. Για δύο μέρες δεν υπήρχα. Δεν το ξεπερνάς, έχεις όμως την ανάγκη να πιάσεις τον πάτο, για να πας παρακάτω. Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου στην παιδική μου ηλικία ήταν σαρωτικός, μου άφησε πληγή, που ακόμα με πονάει πάρα πολύ και κανένας δεν μου εξηγούσε τι συνέβαινε. Τον θάνατο της μητέρας μου, όσο κι αν τον περιμέναμε και προετοιμαζόμουν ψυχολογικά και δεν είχα την απορία του χαμού του πατέρα μου, δεν τον πάλεψα εύκολα».
Με τον θάνατο της μητέρας σου, βγήκε στην επιφάνεια κάτι που δεν περίμενες;
«Είμαι περήφανη γιατί και εγώ και η Ανθή, η αδελφή μου, σταθήκαμε πολύ καλές κόρες στη μητέρα μας. Αυτό που με τρομάζει και με αηδιάζει είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να ευχαριστήσουν τους γονείς όπως πρέπει για το μεγάλωμά τους. Ως μαμά, που βλέπω από πρώτο χέρι τον κόπο που θέλει ένα παιδί για να το μεγαλώσεις, μου φαίνεται παρανοϊκό και παράλογο, όταν ο γονιός σε μεγαλώνει, εσύ να μην τον έχεις δίπλα σου, να τον στηρίξεις την ώρα που θα σε χρειαστεί αυτός. Να κάνεις ό,τι έκανε αυτός για σένα, να τον ταΐσεις, να του δώσεις φάρμακα, να φροντίσεις για το μπάνιο του, να τα φροντίσεις όλα, όπως ακριβώς έκανε εκείνος όταν ήσουν παιδί. Έρχεται η ώρα του ξεπληρώματος. Και το ηθικό χρέος για μένα είναι πάνω από την αγάπη. Είναι πολύ εύκολη κουβέντα να λες ‘’μαμά, σ’ αγαπώ’’. Το να είσαι εκεί όμως... Για μένα, η μητέρα μου, όσο ήταν στο νοσοκομείο, ήταν προτεραιότητα, πάνω από την οικογένεια και τα παιδιά. Ακόμη και σε ώρες που δεν είχε επισκεπτήριο, πήγαινα και έλεγα ‘’Αφήστε με να μπω λίγο μέσα να τη δω’’. Και τις ώρες που δεν μπορούσα να μπω, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει βόλτες γύρω από το νοσοκομείο. Κι ο δρόμος μου είναι ακόμη προς τα εκεί. Πολλές φορές παίρνω με το αυτοκίνητο την κατεύθυνση του νοσοκομείου».
People
