Τα διλήμματα και το διακύβευμα για την Ευρώπη...
Άρθρο του Παναγιώτη Κουρουμπλή στα "Επίκαιρα" ...Στιγμές κρίσης... κρίσιμες!
Η Ευρώπη βιώνει σήμερα μια νέα πραγματικότητα. Όλοι πλέον γνωρίζουν
τα πραγματικά αίτια της κρίσης που βιώνουν οι οικονομίες του Νότου και
αισθάνονται στην πόρτα τους οι πλεονασματικές οικονομίες του Βορρά.
Οι...
«κωλοτούμπες» πολιτικών και αναλυτών που προσπαθούσαν να χρεώσουν τα
αιτία της κρίσης στην Ελλάδα καταδεικνύουν το υπεύθυνο, το γνωστικό και το
σκόπιμο προσώπων που στη δύσκολη αυτή συγκύρια έχουν, δυστυχώς, στα χέρια
αιτία της κρίσης στην Ελλάδα καταδεικνύουν το υπεύθυνο, το γνωστικό και το
σκόπιμο προσώπων που στη δύσκολη αυτή συγκύρια έχουν, δυστυχώς, στα χέρια
τους την ευθύνη διάσωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Τώρα όλοι γνωρίζουν πως τα ελλείμματα του Νότου είναι τα πλεονάσματα
του Βορρά. Πως το 1 τρις ευρώ πλεόνασμα της Γερμανίας την τελευταία δεκαετία
είναι το αντίστοιχο έλλειμμα για Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Το
έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας,
έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας,
την ίδια περίοδο (2001 2011 ) παρουσίασε αύξηση 91% υπέρ της Γερμανίας. Το
ίδιο συνέβη και στις τρεις προαναφερθείσες χώρες.
Αυτό που τα δύο τελευταία χρόνια συνέβη στην Ελλάδα, με τη συνεργία
και τη συνενοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που
ασκούσε εξουσία, αποτελεί τη μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή, φαινόμενο
δουλοφροσύνης, διαπλοκής, κερδοσκοπικού και πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Όταν
σε καθημερινή βάση τρομοκρατείς και αποσταθεροποιείς μια κοινωνία ακόμη κι
αν η ίδια φέρει τις δικές της ευθύνες , τότε πώς είναι δυνατό αυτή η κοινωνία να
ανασκουμπωθεί, να αντιταχθεί και να εργαστεί με σκοπό να μετατρέψει, στο βαθμό
που της αναλογεί, τους όρους της ύφεσης σε δημιουργικούς όρους ανάπτυξης;
Όταν το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών, που έχει την ευθύνη για
την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, εμφανίζεται χωρίς μνήμη,
φίλαυτο ωσάν να προήλθε από παρθενογένεση, πώς μπορεί κανείς να τους
εμπιστευτεί την τύχη του τόπου; Τη στιγμή, μάλιστα, που για να δικαιολογήσουν
τις πολυεπίπεδες ευθύνες τους χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα των δανειστών
προκειμένου να κάμψουν τις αντιστάσεις της κοινωνίας;
Όταν ένας λαός ανέχεται να τον κυβερνούν μετρημένα πολιτικά τζάκια
και συνεχίζει να υπομένει την παρουσία πολιτικών προσώπων, που θεωρούν ότι
γεννήθηκαν για να καταλαμβάνουν μονίμως υπουργικά αξιώματα, τότε οφείλει να
γνωρίζει ότι, αν συνεχίσει έτσι, τελικώς θα πληρώσει το επιτίμιο αυτής της
αποδοχής. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός από την περίφημη... Σύνοδο της 26ης
Οκτώβριου. Έχουμε εισέλθει στον αστερισμό μιας πολιτικά αυτιστικής συγκυβέρ
νησης, νεοφιλελεύθερης έκφανσης, δίχως, ωστόσο, ο ελληνικός λαός να γνωρίζει
ποιοι είναι οι όροι του δανεισμού που η Ευρώπη της Μέρκελ επιχειρεί να επιβάλει
στη χώρα μας. Με κυρίαρχο, δε, το ζήτημα παραχώρησης του πανίσχυρου
δικαιώματος μας, της μετατροπής του δικαίου που ρυθμίζει το εθνικό χρέος από
ελληνικό σε αγγλικό. Οφείλουν οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου -μέσω
της ψήφου των οποίων θα επιχειρήσει το σύστημα εξουσίας να νομιμοποιήσει την
προδοτική του παραχώρηση -να αναλογιστούν τις τρομακτικές συνέπειες για την
πατρίδα, τα συμφέροντα της οποίας και μόνο κληθήκαμε να υπηρετούμε.
Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός ταλανίζεται, βιώνοντας φαινόμενα ακραίας
φτώχειας, φυλακισμένος στην αβεβαιότητα και την κοινωνική ανασφάλεια. Του
μιλούν διαρκώς για το δυσθεώρητο χρέος της χώρας και τις θυσίες που πρέπει να
υποστεί, χωρίς, ωστόσο, να είναι ενήμερος για το πραγματικό χρέος και το ποσό
των τόκων που έχει πληρωθεί μέχρι σήμερα. Ουδείς από τους εκάστοτε
κυβερνώντες τόλμησε να μιλήσει για την ανάγκη σύστασης ειδικής επιτροπής από
Ευρωπαίους και Έλληνες εμπειρογνώμονες οικονομολόγους, που θα αναλάβουν
να μελετήσουν εάν και σε ποιο ποσοστό μπορεί το χρέος αυτό να είναι επαχθές.
Μας μιλούν σαν να απευθύνονται σε χαχόλους, λέγοντάς μας ότι το 2012, εξαιτίας
του κουρέματος , θα απαλλαγούμε από το βάρος 5,5 δις ευρώ από τοκοχρεολύσια,
αποκρύπτοντάς μας, όμως, ότι οι ιδιώτες που κατέχουν ελληνικά ομολόγα, τα
οποία λήγουν στα επόμενα δύο χρόνια, αποφεύγουν να προσέλθουν σε
συμβιβασμό. Μας αποκρύπτουν ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων ζητούν
επιτόκιο 8,5% και όχι 4%, που θα μπορούσε ενδεχομένως να καταστήσει το
υπόλοιπο χρέος βιώσιμο.
Η κυβέρνηση της Ιεράς Συμμαχίας δεν δεσμεύεται ότι θα προβάλλει
κόκκινες γραμμές στους διεθνείς τοκογλύφους, απαιτώντας από αυτούς
τη σύνδεση του χρέους με την ανάπτυξη και το πάγωμα χρέους και τόκων
σε περίοδο ύφεσης, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Γερμανίας.
Ισχυρίζονται οι υπάλληλοι της δημοκρατικής αποθεσμοποίησης ότι οι επιλογές
αυτές είναι μονόδρομος. Ένα ψέμα που ωχριά μπροστά στον ίδιο του τον
εαυτό. Αντιλαμβάνονται, όμως, πόσο θα συνέβαλε στην αποδυνάμωση του
ευρωσκεπτικισμού και στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, εάν η ΕΚΤ
δάνειζε απευθείας τα ίδια τα κράτη και όχι τους τραπεζίτες Κατανοούν ότι, εάν η
Ευρώπη προχωρούσε σε ενιαία ρύθμιση τους χρέους και απαιτούσε το υπόλοιπο
να πληρωθεί σε ογδόντα χρόνια με 1,5% επιτόκιο και, παράλληλα, θέσπιζε
ένα αναπτυξιακό ευρωπαϊκό ομόλογο, στο πλαίσιο πολιτικής και οικονομικής
ενοποίησης, θα μπορούσε να αναστρέψει το υφεσιακό κλίμα της Ευρώπης σε
πορεία ανάπτυξης;
Η Ευρώπη των τραπεζιτών, των νεοφιλελεύθερων επιλογών, του
χρηματοπιστωτικού συστήματος και της φούσκας των παραγώγων εξαντλεί
και τα τελευταία αποθέματα της δύναμής της. Το πραγματικό δίλημμα, που
μετατρέπεται σε κρίσιμο διακύβευμα για την Ευρώπη και τους λαούς της, είναι:
Μια δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη των λαών ή μια διασπασμένη Ευρώπη
των επικίνδυνων εθνοκεντρικών εγωταυρισμών; Οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι του
χρηματοπιστωτικού συστήματος οφείλουν να γνωρίζουν καλά ότι η ιστορία και ο
πολιτισμός της Ευρώπης έχουν διαμορφώσει μια συλλογική πολιτική συνείδηση
στους λαούς της, που περιλαμβάνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, την προστασία
της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και το κράτος πρόνοιας. Αυτή η συνείδηση δεν θα
επιτρέψει στους λαούς της Ευρώπης να αποδειχτούν ιστορικά ούτε υπήκοοι ούτε
υπάκουοι.
ίδιο συνέβη και στις τρεις προαναφερθείσες χώρες.
Αυτό που τα δύο τελευταία χρόνια συνέβη στην Ελλάδα, με τη συνεργία
και τη συνενοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που
ασκούσε εξουσία, αποτελεί τη μεγαλύτερη δημοκρατική εκτροπή, φαινόμενο
δουλοφροσύνης, διαπλοκής, κερδοσκοπικού και πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Όταν
σε καθημερινή βάση τρομοκρατείς και αποσταθεροποιείς μια κοινωνία ακόμη κι
αν η ίδια φέρει τις δικές της ευθύνες , τότε πώς είναι δυνατό αυτή η κοινωνία να
ανασκουμπωθεί, να αντιταχθεί και να εργαστεί με σκοπό να μετατρέψει, στο βαθμό
που της αναλογεί, τους όρους της ύφεσης σε δημιουργικούς όρους ανάπτυξης;
Όταν το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών, που έχει την ευθύνη για
την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, εμφανίζεται χωρίς μνήμη,
φίλαυτο ωσάν να προήλθε από παρθενογένεση, πώς μπορεί κανείς να τους
εμπιστευτεί την τύχη του τόπου; Τη στιγμή, μάλιστα, που για να δικαιολογήσουν
τις πολυεπίπεδες ευθύνες τους χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα των δανειστών
προκειμένου να κάμψουν τις αντιστάσεις της κοινωνίας;
Όταν ένας λαός ανέχεται να τον κυβερνούν μετρημένα πολιτικά τζάκια
και συνεχίζει να υπομένει την παρουσία πολιτικών προσώπων, που θεωρούν ότι
γεννήθηκαν για να καταλαμβάνουν μονίμως υπουργικά αξιώματα, τότε οφείλει να
γνωρίζει ότι, αν συνεχίσει έτσι, τελικώς θα πληρώσει το επιτίμιο αυτής της
αποδοχής. Έχει περάσει ήδη αρκετός καιρός από την περίφημη... Σύνοδο της 26ης
Οκτώβριου. Έχουμε εισέλθει στον αστερισμό μιας πολιτικά αυτιστικής συγκυβέρ
νησης, νεοφιλελεύθερης έκφανσης, δίχως, ωστόσο, ο ελληνικός λαός να γνωρίζει
ποιοι είναι οι όροι του δανεισμού που η Ευρώπη της Μέρκελ επιχειρεί να επιβάλει
στη χώρα μας. Με κυρίαρχο, δε, το ζήτημα παραχώρησης του πανίσχυρου
δικαιώματος μας, της μετατροπής του δικαίου που ρυθμίζει το εθνικό χρέος από
ελληνικό σε αγγλικό. Οφείλουν οι βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου -μέσω
της ψήφου των οποίων θα επιχειρήσει το σύστημα εξουσίας να νομιμοποιήσει την
προδοτική του παραχώρηση -να αναλογιστούν τις τρομακτικές συνέπειες για την
πατρίδα, τα συμφέροντα της οποίας και μόνο κληθήκαμε να υπηρετούμε.
Δύο χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός ταλανίζεται, βιώνοντας φαινόμενα ακραίας
φτώχειας, φυλακισμένος στην αβεβαιότητα και την κοινωνική ανασφάλεια. Του
μιλούν διαρκώς για το δυσθεώρητο χρέος της χώρας και τις θυσίες που πρέπει να
υποστεί, χωρίς, ωστόσο, να είναι ενήμερος για το πραγματικό χρέος και το ποσό
των τόκων που έχει πληρωθεί μέχρι σήμερα. Ουδείς από τους εκάστοτε
κυβερνώντες τόλμησε να μιλήσει για την ανάγκη σύστασης ειδικής επιτροπής από
Ευρωπαίους και Έλληνες εμπειρογνώμονες οικονομολόγους, που θα αναλάβουν
να μελετήσουν εάν και σε ποιο ποσοστό μπορεί το χρέος αυτό να είναι επαχθές.
Μας μιλούν σαν να απευθύνονται σε χαχόλους, λέγοντάς μας ότι το 2012, εξαιτίας
του κουρέματος , θα απαλλαγούμε από το βάρος 5,5 δις ευρώ από τοκοχρεολύσια,
αποκρύπτοντάς μας, όμως, ότι οι ιδιώτες που κατέχουν ελληνικά ομολόγα, τα
οποία λήγουν στα επόμενα δύο χρόνια, αποφεύγουν να προσέλθουν σε
συμβιβασμό. Μας αποκρύπτουν ότι οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων ζητούν
επιτόκιο 8,5% και όχι 4%, που θα μπορούσε ενδεχομένως να καταστήσει το
υπόλοιπο χρέος βιώσιμο.
Η κυβέρνηση της Ιεράς Συμμαχίας δεν δεσμεύεται ότι θα προβάλλει
κόκκινες γραμμές στους διεθνείς τοκογλύφους, απαιτώντας από αυτούς
τη σύνδεση του χρέους με την ανάπτυξη και το πάγωμα χρέους και τόκων
σε περίοδο ύφεσης, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Γερμανίας.
Ισχυρίζονται οι υπάλληλοι της δημοκρατικής αποθεσμοποίησης ότι οι επιλογές
αυτές είναι μονόδρομος. Ένα ψέμα που ωχριά μπροστά στον ίδιο του τον
εαυτό. Αντιλαμβάνονται, όμως, πόσο θα συνέβαλε στην αποδυνάμωση του
ευρωσκεπτικισμού και στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, εάν η ΕΚΤ
δάνειζε απευθείας τα ίδια τα κράτη και όχι τους τραπεζίτες Κατανοούν ότι, εάν η
Ευρώπη προχωρούσε σε ενιαία ρύθμιση τους χρέους και απαιτούσε το υπόλοιπο
να πληρωθεί σε ογδόντα χρόνια με 1,5% επιτόκιο και, παράλληλα, θέσπιζε
ένα αναπτυξιακό ευρωπαϊκό ομόλογο, στο πλαίσιο πολιτικής και οικονομικής
ενοποίησης, θα μπορούσε να αναστρέψει το υφεσιακό κλίμα της Ευρώπης σε
πορεία ανάπτυξης;
Η Ευρώπη των τραπεζιτών, των νεοφιλελεύθερων επιλογών, του
χρηματοπιστωτικού συστήματος και της φούσκας των παραγώγων εξαντλεί
και τα τελευταία αποθέματα της δύναμής της. Το πραγματικό δίλημμα, που
μετατρέπεται σε κρίσιμο διακύβευμα για την Ευρώπη και τους λαούς της, είναι:
Μια δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη Ευρώπη των λαών ή μια διασπασμένη Ευρώπη
των επικίνδυνων εθνοκεντρικών εγωταυρισμών; Οι Ευρωπαίοι υπάλληλοι του
χρηματοπιστωτικού συστήματος οφείλουν να γνωρίζουν καλά ότι η ιστορία και ο
πολιτισμός της Ευρώπης έχουν διαμορφώσει μια συλλογική πολιτική συνείδηση
στους λαούς της, που περιλαμβάνει τις κοινωνικές κατακτήσεις, την προστασία
της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και το κράτος πρόνοιας. Αυτή η συνείδηση δεν θα
επιτρέψει στους λαούς της Ευρώπης να αποδειχτούν ιστορικά ούτε υπήκοοι ούτε
υπάκουοι.
