Το πρωί της Τρίτης δημοσιεύτηκε επισήμως η απόφαση που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2011, η οποία σε 145 σελίδες απορρίπτει όλες τις προσφυγές που είχαν κατατεθεί από το Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας, την ΑΔΕΔΥ, συνταξιούχους και άλλους φορείς, κρίνοντας ότι είναι συνταγματικό, νόμιμο, σύμφωνο με τις διεθνείς συμβάσεις και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) το πρώτο Μνημόνιο του 2010.
Ο Δικηγορικός Σύλλογος πάντως φέρεται αποφασισμένος να μην παραδώσει ακόμη και τώρα τα όπλα, αφού είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζητήσει από το ΣτΕ αναψηλάφηση της δίκης, ιδιαίτερα μετά τα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει από την εισαγγελική έρευνα για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος του 2009 από την ΕΛΣΤΑΤ ώστε να υπαχθούμε στο μνημόνιο. Στις δύο αποφάσεις (668 και 669/2012) της πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, οι 55 σύμβουλοι Επικρατείας δεχόμενοι τις εισηγήσεις της Μαίρης Σαρπ και Σπυριδούλας Χρυσικοπούλου έκριναν σχεδόν κατά πλειοψηφία (υπήρξαν και αρκετές διαφωνίες σε επιμέρους όμως ζητήματα) ότι το μνημόνιο (Ν. 3845/2010) δεν χρειαζόταν να ψηφιστεί από την Βουλή με πλειοψηφία των 3/5, καθώς δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση: «Δεν έχει τον χαρακτήρα Διεθνούς Συνθήκης μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και της Ελλάδας, ούτε πολύ περισσότερο μεταξύ της τελευταίας (Ελλάδος) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο δεν έχει υπογράψει το Μνημόνιο... Δεν αποτελεί δε, το Μνημόνιο διεθνή συνθήκη, διότι με αυτό δεν αναλαμβάνονται αμοιβαίες δεσμεύσεις των μερών που υπέγραψαν το κείμενό του στην αγγλική γλώσσα, ούτε, άλλωστε, προβλέπονται νομικά μέσα για τον εξαναγκασμό των ελληνικών αρχών στην πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή του ή άλλου είδους νομικής φύσεως κυρώσεις, μέσω των οποίων θα επιτυγχανόταν εμμέσως ο ίδιος σκοπός, ούτε προκύπτει ότι τα υπογράψαντα το ανωτέρω κείμενο μέρη θέλησαν να προσδώσουν, κατ' εξαίρεση, νομική δεσμευτικότητα στο κείμενο αυτό».
Η πλήρης Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, αποφάνθηκε ότι με το Μνημόνιο δεν αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών, οι οποίες περιορίζουν καθ' οιονδήποτε τρόπο την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας ενώ η ένταξη μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο-συνεχίζουν οι 55 δικαστές- δεν περιορίζει την άσκηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Όσον αφορά τις περικοπές οι δικαστές αναφέρουν: «Η θεσπισθείσα με τους νόμους 3833/2010 και 3845/2010 περικοπή αποδοχών και επιδομάτων εργαζομένων στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συνταξιοδοτικών παροχών αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προωθήσεως διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, το οποίο, συνολικώς εφαρμοζόμενο, αποσκοπεί τόσο στην αντιμετώπιση της κατά την εκτίμηση του νομοθέτη άμεσης ανάγκης καλύψεως οικονομικών της χώρας όσο και στη βελτίωση της μελλοντικής δημοσιονομικής και οικονομικής της καταστάσεως, δηλαδή στην εξυπηρέτηση σκοπών, που συνιστούν κατ' αρχήν σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος και αποτελούν, ταυτοχρόνως, και σκοπούς κοινού ενδιαφέροντος των κρατών μελών της ευρωζώνης, εν όψει της καθιερωμένης από τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως υποχρεώσεως δημοσιονομικής πειθαρχίας και διασφαλίσεως της σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της. Τα μέτρα, δε, αυτά, λόγω της φύσεώς τους, συμβάλλουν αμέσως στην περιστολή των δημοσίων δαπανών. Εν όψει τούτων, με τα δεδομένα, που, κατά το νομοθέτη, συνέτρεχαν κατά τον χρόνο θεσπίσεως των επίμαχων μέτρων, τα μέτρα αυτά δεν παρίστανται, κατ' αρχήν, απρόσφορα, και μάλιστα προδήλως, για την επίτευξη των επιδιωκόμενων με αυτά σκοπών, ούτε μπορεί να θεωρηθούν ότι δεν ήταν αναγκαία, λαμβανομένου, άλλωστε, υπόψη ότι η εκτίμηση του νομοθέτη ως προς τα ληπτέα μέτρα για την αντιμετώπιση της υπ' αυτού διαπιστωθείσης κρίσιμης δημοσιονομικής καταστάσεως υπόκειται σε οριακό μόνον δικαστικό έλεγχο»
