** Η απόλυτη Ύβρις! Οι απάτριδες, ανιστόρητοι ευρωπίθηκοι,
πολιτικοί και δημοσιογραφικοί, εκστασιασμένοι απ’ τη… σωτηρία της Ελλάδας, την επιτευχθείσα μέσω του ανεκδιήγητου κατοχικού κατασκευάσματός τους, της και νέας δανειακής σύμβασης αποκαλουμένης, έτρεχαν και δεν έφταναν, τρέχουν και δε φτάνουν να προπαγανδίσουν την «επιτυχία». Α, και δε σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους, οι προσκυνημένοι!
** Ναι, αυτοί οι οποίοι δεν θα δίσταζαν ακόμα και τον Πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό να τον χαρακτηρίσουν «εθνικιστή»! Ακόμα και τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη ή τον Παπαφλέσσα θα τους χαρακτήριζαν… ακραίους και θα τους εγκαλούσαν ότι οδηγούν το έθνος στη σφαγή, στον αφανισμό!
** Όλος αυτός ο εσμός, των πολιτικών ναιναίκων, των προσκυνημένων, αντάμα με αργυρώνητα γιουσουφάκια, πουλημένους κονδυλοφόρους, εξωνημένους μαρκουτσοφόρους, «ενημερωτάδες» της παρακμής, μίσθαρνα όργανα διαπλεκόμενων αφεντικών (τι θλίψη, ανάμεσά τους και πρώην αριστεροί και αριστερές…), σε μια πρωτόγνωρη επιχείρηση λοβοτομής, «πειθούς» ενός περήφανου λαού, ενός λαού που μπορεί να αργεί, μα δε λησμονεί το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»! Έσεται ήμαρ…
** Πρωταγωνιστές, σε αυτή τη φασίζουσα προσπάθεια πολιτικής τρομοκρατίας, διαπλεκόμενα κανάλια, πολιτικοί ναιναίκοι, παλλακίδες της παραπληροφόρησης…
** Από Φόρεστ Γκαμπ (καλά, αυτός μόνο γέλωτες προκαλεί) μέχρι… εσχάτως ανανήψαντες βαρόνοι των ΜΜΕ, οι οποίοι δε δίστασαν να μετατρέψουν κάποια «ταμπούρια» του αντιμνημονιακού αγώνα σε οίκους ανοχής του ξεπουλήματος, της δήωσης της πατρίδας, της νέας κατοχής, της ντροπής, της παρακμής!
** Τσίριζαν και τσιρίζουν όλοι αυτοί, την παράδοση, τη «φρόνιμη» ταγματασφαλίτικη «συνεργασία», τη διάλυση του λαού, το ξεπούλημα της Ελλάδας, τον εξανδραποδισμό!
** Η απάντηση σε όλα αυτά τα λαμόγια της παρακμής; Μα… τα φλογισμένα βλέμματα του ήρωα Μαν. Γλέζου, του λεβέντη της Ρωμιοσύνης Μίκη! Αυτών που εξέφραζαν την παλλαϊκή αντίσταση! Μία και μόνη! Τα υπόλοιπα, τα βλέπετε, προσκυνημένοι!
** Η τραγωδία μα και η αντίσταση της αδούλωτης χώρας; Η εικόνα του άθλιου καθεστώτος που τελεύει; Μα τα πονεμένα αλλά και απροσκύνητα πρόσωπα του Μανόλη Γλέζου και του Μίκη! Ο αντιστεκόμενος λαός! Υπάρχει ελπίδα, ωρέ!
