«Βουνο» το εγχείρημα.
Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις έπρεπε να ξεπεράσουν προκαταλήψεις, συνήθειες, στερεότυπα χιλιάδων ετών . Για πρώτη φορά έμπαινε το ζήτημα της οικοδόμησης μιας οργανωμένης κοινωνίας που θα στηριζόταν, όχι στην εκμετάλλευση της εργασίας του ανθρώπου από άνθρωπο, όπως η δουλοκτητική η φεουδαρχική και η καπιταλιστική κοινωνία, άλλα στην αλληλέγγυα, συλλογική, παραγωγική διαδικασία, όπου θα έλειπε το στοιχείο της εκμετάλλευσης.
Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ωρίμασε τόσο τις αντικειμενικές όσο και τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του τελευταίου εκμεταλλευτικού συστήματος, δηλαδή του καπιταλισμού, και για την οικοδόμηση μη εκμεταλλευτικής κοινωνίας, δηλαδή του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Σε μια σειρά από χώρες επικράτησε ο σοσιαλισμός, δηλαδή ένα άλλο σύστημα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης όπου το παραγόμενο προϊόν μοιραζόταν δίκαια σε όλους και οι προτεραιότητες της κοινωνίας είχαν να κάνουν με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών—εργασία, υγεία, πολιτισμός, παιδεία—και όχι με τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου (καταναλωτισμός , εκμετάλλευση, πόλεμοι κλπ.)
Αφού οι κοινωνίες αυτές , μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις, στάθηκαν στα πόδια τους , μέσα σε δύσκολες συνθήκες και με την καπιταλιστική περικύκλωση και συνεχή υπονόμευση παρούσες, μπόρεσαν να εξασφαλίσουν, σύμφωνα με την σοσιαλιστική κλίμακα αξιών και προτεραιοτήτων, τα αναγκαία για να μπορέσει να ζήσει ο άνθρωπος αξιοπρεπώς.
Παιδεία, υγεία, πολιτισμός, σταθερή δουλειά , έλλειψη εργασιακής ανασφάλειας, διακοπές, στέγαση ήσαν αγαθά αυτονόητα στο σοσιαλισμό, παρά τα κατά καιρούς λάθη που έγιναν, σε μια πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα πορεία.
Η παραγωγική μηχανή, όχι χωρίς προβλήματα , δούλευε, όχι για να εξασφαλίσει την κερδοφορία μιας μειοψηφίας ούτε την παραγωγή πολυτελών αγαθών σε βάρος άλλων χώρων και λαών άλλα και της μελλοντικής προοπτικής της κοινωνίας (δάνεια από το μέλλον). Η παραγωγική μηχανή εξασφάλιζε την αξιοπρεπή ζωή του συνόλου της κοινωνίας . Γι’ αυτό και έλειπε η βιτρίνα του καπιταλισμού , η άλογη κατανάλωση και η άσκοπη παραγωγή, η δημιουργία ψευδαισθησεων.
Σήμερα που ζούμε την ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ παγκοσμίως μπαίνουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση , οι ιεραρχίες και οι προτεραιότητες αλλάζουν , η λογική επανέρχεται.
Γιατί είναι ζήτημα κοινής λογικής ότι είναι άχρηστο εκείνο το σύστημα που…
--ενώ έχει χιλιάδες σπίτια άδεια, στέλνει τους αστέγους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα
—ενώ θάβει αγροτικά προϊόντα και πετά ληγμένες κονσέρβες, στέλνει τους πεινασμένους στις ουρές των συσσιτίων και καταδικάζει τα παιδιά τους στην ασιτία.
--ενώ παράγει τόσα αυτοκίνητα, για να κυκλοφορούν και να εξυπηρετούν υποτίθεται τους ανθρώπους, τα ακινητοποιεί και τα αχρηστεύει με κατασχέσεις και αποσύρσεις.
--ενώ παράγει τόσα καύσιμα, δεν μπορεί να ζεστάνει τον κόσμο.
-- ενώ παράγει τόσα φάρμακα, δεν μπορεί να γιατρέψει τον κόσμο, γιατί έτσι συμφέρει στην κερδοφορία του κεφαλαίου, που τα χρησιμοποιεί όχι ως αγαθά με κοινωνικό χαρακτήρα άλλα ως εμπόρευμα.
--ενώ παράγει ηλεκτρική ενεργεία, κόβει το ρεύμα στον κόσμο, γιατί δεν εξασφαλίζει τα μέσα ώστε αυτός να το αγοράσει σε μια προσιτή τιμή.
--ενώ διαφημίζει τον λαμπερό κόσμο της κατανάλωσης στερεί τον εργαζόμενο από τα απαραίτητα για να ζήσει.
Τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός μας τελείωσε; Ότι μόνο μέσα από την ανθρώπινη καταστροφή θα παρατείνει για λίγο την ύπαρξη του;
Μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες κυρίαρχο μοτίβο, στη θέση για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, ήταν η ερωτηση «θέλετε να γίνουμε Βουλγαρία»;
Όμως στις χώρες αυτές, αφού ξεπέρασαν τις αρχικές δυσκολίες της μετάβασης σε μια κοινωνία με ριζικά διαφορετική οργάνωση, πότε δεν έμειναν…
--τα σχολεία τους χωρίς θέρμανση και βιβλία (ούτε τα καταργούσαν)
--τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα και νερό (που ήταν κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα)
--οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και τα παιδιά χωρίς φαγητό
--οι εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες και για χρόνια
--οι συνταξιούχοι με συντάξεις πείνας
--οι ασθενείς χωρίς φάρμακα και τα νοσοκομεία χωρίς ιατρικά εφόδια.
Πότε οι άνθρωποι
--δεν πέθαιναν απ’ το κρύο
--δεν έψαχναν στα σκουπίδια για να τραφούν ούτε έμειναν άστεγοι
--δεν περίμεναν στην ουρά για συσσίτια
--δεν «χαπακωνονταν» όντας καταθλιπτικοί, σε ποσοστά που πλησιάζουν το 50%
--δεν έχαναν τα σπίτια τους από τις τράπεζες
--δεν άφηναν τα παιδιά τους στα ορφανοτροφεία, γιατί δεν μπορούσαν να τα ζήσουν… όπως βιώνουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική κόλαση σήμερα στον κόσμο, λες και ξαναζούν καταστάσεις βγαλμένες από τις σελίδες των μυθιστορημάτων του Κάρολου Ντίκενς...
Η παροχή των κοινωνικών αγαθών ήταν δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, γιατί ήταν έξω από τη λογική της εμπορευματοποίησης και του καπιταλιστικού κέρδους. Τα κεφάλαια που πήγαιναν στους τομείς της υγείας, της πρόνοιας, της εκπαίδευσης δεν θεωρούνταν μη παραγωγικά κεφάλαια ούτε περιττό έξοδο, άλλα κοινωνικό κέρδος.
Άλλες οι προτεραιότητες , οι αξίες τα κριτήρια. Η κοινωνία , όχι χωρίς προβλήματα, οργανώθηκε και λειτουργούσε έχοντας σκοπό να εξυπηρετήσει τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Στις μέρες μας, μπροστά στην αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου του καπιταλισμού--- και παρά το γεγονός της καταιγιστικής προπαγάνδας της άρχουσας τάξης και των αστικών μέσων ενημέρωσης , της εκπαίδευσης και της επίσημης εκκλησίας, παρά τις απαγορεύσεις και διώξεις για ο τιδήποτε κομμουνιστικό--- η λαϊκή μνήμη δεν έσβησε. Μεταδίδεται από γενιά σε γενιά .
Επιβεβαιώνεται αυτό που μου απάντησε ένας Ουγγαρέζος, λίγα χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ουγγαρία, για τη νέα κατάσταση.
---«Ο εργαζόμενος έχασε την αξία του».
Απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό ότι αξίζει τον κόπο ν’ αγωνιστούμε για την κοινωνία αυτή συλλογικά , οργανωμένα , αταλάντευτα και με αυταπάρνηση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός
«Είναι λογικός
καθένας τον καταλαβαίνει.
Είναι εύκολος….
Είναι το απλό—Που είναι δύσκολο να γίνει».
(Μπερτολτ Μπρεχτ «Εγκώμιο στον κομμουνισμό»
Ν. Σαλπιστης
Ν.Ε. Πιερίας του Κ.Κ.Ε.
