Πώς καταλαβαίνουμε ότι η προχτεσινή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην ψήφιση του Μνημονίου ήταν η μεγαλύτερη που έχει γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες; Μα, είναι πάρα πολύ απλό: ούτε ένα ΜΜΕ δεν αναφέρθηκε στους διαδηλωτές. Ούτε μια εικόνα από τη μεγαλειώδη και βροντερή διαδήλωση. Είναι πια τρομοκρατημένοι.Προχτές, αποφάσισα να κάνω αυτό που κάνει ο Λουκάνικος. Όποιος έχει παρατηρήσει προσεκτικά τον Λουκάνικο στις πορείες και τις διαδηλώσεις, θα έχει προσέξει πως –κάποια στιγμή- ο Λουκάνικος τσεκάρει όλη την πορεία ή τη διαδήλωση. Πάει από τη μια άκρη ως την άλλη. Και μετά, πάει πάλι μπροστά.
Πήγα νωρίς στο Σύνταγμα. Αν και νωρίς, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Περπάτησα στους γύρω δρόμους. Ο κόσμος ερχόταν από παντού κατά χιλιάδες.
Μετά, κάνοντας συνεχώς ζιγκ ζαγκ από τη Μητροπόλεως έως την Πανεπιστημίου –για να έχω εικόνα του όγκου των διαδηλωτών- , έφτασα στο Μοναστηράκι και την Ομόνοια. Όλοι οι κάθετοι δρόμοι που οδηγούσαν στο Σύνταγμα ήταν γεμάτοι από διαδηλωτές που βάδιζαν προς το Σύνταγμα. Στο Μοναστηράκι, η πλατεία ήταν τίγκα και συνεχώς ξεκινούσαν διάφορες συλλογικότητες –με τα πανό τους- προς την οδό Αθηνάς, για να κάνουν τη διαδρομή Ομόνοια – Σταδίου ή Πανεπιστημίου- Σύνταγμα.
Μετά, ανέβηκα την Ερμού –μαζί με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές- και, όταν συνειδητοποίησα πως τα ΜΑΤ είχαν αρχίσει να ρίχνουν χημικά και πως δεν μπορώ να φτάσω στο Σύνταγμα, πήγα στη Μητρόπολη, για να μπορώ να αναπνεύσω λίγο. Εκεί ήταν χιλιάδες κόσμου – η Μητροπόλεως ήταν γεμάτη από το Μοναστηράκι ως το Σύνταγμα.
Αφού πήρα μια ανάσα -και αφού μίλησα στο τηλέφωνο με δυο φίλους που ήταν στο Σύνταγμα- προσπάθησα να φτάσω στο Σύνταγμα μέσω της Φιλελλήνων στην αρχή, και της Αμαλίας στη συνέχεια. Στη Φιλελλήνων παραλίγο να τα καταφέρω αλλά, πενήντα μέτρα πριν την πλατεία, έπεσαν τόνοι χημικά, οπότε έφυγα προς την Αμαλίας και –αφού τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και εκεί- οπισθοχώρησα μαζί με χιλιάδες άλλους προς την Πύλη του Αδριανού και μετά –μέσα από τα στενά της Πλάκας- πήγα ξανά στη Μητροπόλεως. Αργότερα, μετά από ατελείωτα πέρα-δώθε, κατάφερα να φτάσω στο Σύνταγμα.
Όποιος ήταν στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ της περασμένης Κυριακής ξέρει πως όλοι οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Όποιος παρακολούθησε τα δελτία ειδήσεων δεν το πληροφορήθηκε ποτέ – βέβαια, δεν τους πιστεύει πια κανείς. Άλλωστε, οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές ενημερώνουν τους φίλους τους, τους γνωστούς τους και τους συναδέλφους τους. Και φυσικά, υπάρχει το διαδίκτυο. Που ξεμπροστιάζει το καθεστώς.
Η Αστυνομία χτύπησε νωρίς για να μην επιτρέψει στους διαδηλωτές να αποκλείσουν το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους μέχρι την Ομόνοια και ακόμα πιο πέρα. Αυτή ήταν η εντολή που είχαν οι αστυνομικοί.
Αν οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν χτυπούσαν σχεδόν πριν ξεκινήσει η διαδήλωση, μετά δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Δεν θα μπορούσαν να κινηθούν πουθενά, γιατί δεν θα υπήρχε χώρος να κινηθούν – από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια, οι διαδηλωτές δεν θα είχαν αφήσει ούτε μέτρο ελεύθερο. Παράλληλα, ήξεραν πως, αν χτυπούσαν νωρίς, θα απέτρεπαν πολλούς πολίτες από το να κατέβουν στο κέντρο. Τα ΜΜΕ ανέλαβαν να κάνουν λόγο για «επεισόδια», ώστε όσοι σκόπευαν να ξεκινήσουν για το Σύνταγμα να μείνουν στα σπίτια τους.
Τρομοκρατήθηκαν από το τεράστιο πλήθος, κατάλαβαν πως η κατάσταση θα ξεφύγει από τα χέρια τους αν ο κόσμος συγκεντρωθεί, και προσπάθησαν να διαλύσουν τη διαδήλωση πριν καν ξεκινήσει.
Βέβαια, δεν το κατάφεραν. Απώθησαν τους διαδηλωτές από το Σύνταγμα με τα χιλιάδες χημικά αλλά οι διαδηλωτές δεν έφυγαν – υποχώρησαν στους γύρω δρόμους, περίμεναν υπομονετικά, φώναζαν συνθήματα και έψαχναν ευκαιρία να κινηθούν προς το Σύνταγμα.
Οι ομάδες ΔΙΑΣ που προσπάθησαν να διαλύσουν τον κόσμο στους κάθετους δρόμους πέρασαν ένα εφιαλτικό βράδυ. Πολλοί αστυνομικοί οφείλουν πολλά στην καλοσύνη των διαδηλωτών.
Στη συνέχεια, ανέλαβαν την προπαγάνδα τα χουντοκάναλα – ήταν απόλυτα συντονισμένα μεταξύ τους, οπότε όλοι αντιλήφθηκαν πως υπήρχε συμφωνία από πριν. Καθεστώς και ΜΜΕ, σε μια άψογη συνεργασία. Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν όλοι μαζί – γιατί είναι ένα αδιαίρετο πράγμα.
Τα χουντοκάναλα αποσιώπησαν εντελώς τη μεγαλειώδη διαδήλωση και τις συνέπειες της ψήφισης του Μνημονίου από τη Βουλή, και εστίασαν με υστερία στους «κουκουλοφόρους». Όμως, το παραμυθάκι κούρασε και δεν το πιστεύει πια κανείς.
Όπως έγραψα χτες στα social media –και σήμερα διαπίστωσα πως έκανε το γύρο της Ελλάδας-, «Έτσι που τα λένε στο Mega, νόμιζα πως θα έλεγαν ότι την Whitney Houston την σκότωσαν χτες το βράδυ κουκουλοφόροι στη Σταδίου».
Τελείωσαν. Το ξέρουν. Πέφτουν.
