Η γενική και αμετακίνητη θέση μου είναι ότι σε περίοδο ύφεσης δεν προχωράς σε απολύσεις, διότι το πρόβλημα που υποτίθεται ότι λύνεις είναι μεγαλύτερο από αυτό που δημιουργείς.
Δυστυχώς όμως οι απολύσεις είναι προ των πυλών. Ακούω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό (και μάλιστα από βουλευτές) ότι στις απολύσεις δεν θα πρέπει να μπουν κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες όπως ΑΜΕΑ, ΑΣΕΠ, Μονογονεικές Οικογένειες Πολύτεκνοι κλπ (προσπαθούν κατά τη γνώμη μου να δείξουν κοινωνική ευαισθησία ενώ στην πραγματικότητα υποκρίνονται).
Επίσης πολλοί Δημόσιοι υπάλληλοι προσπαθούν να πείσουν ότι δεν πρέπει να μπουν στη διαδικασία αυτή και δείχνουν άλλους συναδέλφους τους. Αυτή τη θέση προσπαθούν να τη στηρίξουν με επιχειρήματα τα οποία «όλα μα όλα» καταρρέουν κάτω από το αμείλικτο ερώτημα: «Τι δημόσιο τομέα θέλουμε και με ποιους υπαλλήλους θα επιτύχουμε το στόχο μας;»
Η απάντηση στο ερώτημα είναι: «θέλουμε έναν ΝΕΟ δημόσιο τομέα, ΣΥΓΧΡΟΝΟ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ, με προσωπικό που θα μπορεί να σηκώσει το βάρος της εισαγωγής της νέας τεχνολογίας, η οποία είναι απαραίτητη και εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα, την ποιότητα παροχής υπηρεσιών και τη γρήγορη εξυπηρέτηση του πολίτη».
Βασιζόμενοι στην παραπάνω απάντηση μπορούμε να πούμε ότι επιχειρήματα του τύπου, «ΟΧΙ τις μονογονεικές οικογένειες», «ΟΧΙ τους ΑΜΕΑ» «ΟΧΙ τους υπαλλήλους που μπήκαν με ΑΣΕΠ» κλπ, είναι κατά την γνώμη μου υποκριτικά και σχετίζονται με το φαινόμενο του κανιβαλισμού (να φάμε τους συναδέλφους μας).
Έστω λοιπόν ότι Δημόσιος υπάλληλος μπήκε στη Δημόσιο (ευρύτερο ή στενό) μετά από αλλεπάλληλες συμβάσεις έργου (είναι όλοι τους Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης) ή ορισμένου χρόνου και νόμο του κράτους ο οποίος τον μονιμοποίησε. Ποιος μας λέει ότι αυτός ο υπάλληλος έχει λιγότερα προσόντα από κάποιον άλλον υπάλληλο που μπήκε με τον ΑΣΕΠ; Ποιος μας λέει ότι ο υπάλληλος που μπήκε με τον ΑΣΕΠ θα είναι ποιο χρήσιμος στον νέο Δημόσιο τομέα που πρέπει να φτιάξουμε για να πάμε μπροστά:
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε όλα τα άλλα επιχειρήματα που ακούγονται ή γράφονται. (είναι γνωστό σε όλους ότι πολλοί από τους υπαλλήλους που μπήκαν ως ΑΜΕΑ δεν είναι ΑΜΕΑ. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει έλεγχος για να βρεθούν οι πραγματικοί ΑΜΕΑ).
Για να μην παρεξηγηθώ πρέπει να πω ότι αυτά τα κριτήρια πρέπει να ληφθούν υπόψη αλλά στη 2η φάση της αξιολόγησης. (εξηγώ παρακάτω)
Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί σωστά το θέμα της μειωσης του Δημόσιου τομέα είναι ο δρόμος της αξιολόγησης όλου του προσωπικού (στενού και ευρύτερου Δημόσιου τομέα) με κριτήρια τα οποία θα είναι όχι μόνο αντικειμενικά αλλά και η όλη διαδικασία να είναι αδιάβλητη. Η αξιολόγηση θα πρέπει να γίνει με μοριοδότηση σε τρεις φάσεις :
1η φάση
1. Επίπεδο μόρφωσης σε σχέση με τη θέση που θα πρέπει να καλύψουν (σαφώς θα πρέπει να μείνουν αυτοί που έχουν τα περισσότερα προσόντα Μεταπτυχιακά, ΠΕ, ΤΕ, ΔΕ,ΥΕ)
2. Προϋπηρεσία (θα προηγούνται αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη προϋπηρεσία)
3. Πρόσθετα προσόντα (γνώσεις χειρισμού Η/Υ, ξένες γλώσσες, λοιπές γνώσεις από κατάρτιση κλπ)
4. Προσφορά στην μέχρι τώρα θητεία, σύνδεση εργασίας και αποτελέσματος (εδώ θα πρέπει να γίνει πραγματική αξιολόγηση και να αποκαλυφθούν οι τεμπέληδες, οι αργόμισθοι, αυτοί που δεν πατάνε το πόδι τους στην υπηρεσία και στιγματίζουν όλους τους άλλους συναδέλφους τους που πηγαίνουν κανονικά στην υπηρεσία τους και εργάζονται –προσφέρουν –έχουν να παρουσιάσουν αποτελέσματα και είναι συνεπείς)
Μετά την αξιολόγηση της 1ης φάσης με τα παραπάνω 4 βασικότατα κριτήρια, αφού γίνει η κατάταξη των υπαλλήλων (βάση μορίων), θα πρέπει να ακολουθήσει η 2η φάση με τα υπόλοιπα κοινωνικά κριτήρια, βάση των οποίων θα γίνει η κατάταξη μεταξύ των υπαλλήλων με ίδια βαθμολογία. Τα κοινωνικά κριτήρια μπορούν να είναι:
2η φάση
1. Αριθμός παιδιών (προτεραιότητα σε πολύτεκνους και τρίτεκνους με ανήλικα παιδιά)
2. Μονογονεικές οικογένειες
3. Πραγματικοί ΑΜΕΑ
4. Έγγαμος ή άγαμος
5. κλπ
3η φάση:
Μετά την παραπάνω διαδικασία και αφού υπάρξουν ισοβαθμίες, θα πρέπει να προσμετρηθεί ο τρόπος πρόσληψης (να προηγούνται όσοι διορίστηκαν με τον ΑΣΕΠ ).
Είναι δηλαδή σαν να επαναπροκυρήσουμε τις θέσεις του δημοσίου, και να επαναπροσλαμβάνουμε το προσωπικό του νέου, σύγχρονου και αποτελεσματικού δημόσιου τομέα, που υποτίθεται ότι θέλουμε να φτιάξουμε, με υποψήφιους τους είδη υπάρχοντες Δημοσίους Υπαλλήλους.
Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω την άποψη κάποιων, με προσθήκη κριτηρίων ή διαφορετική εντελώς πρόταση, με την οποία θα μπορούσα να συμφωνήσω υπό την προϋπόθεση ότι η πρόταση θα βασίζεται στο παραπάνω ερώτημα – απάντηση και όχι στο να δημιουργήσουμε ένα δημόσιο τομέα που θα λειτουργεί ως «οικονομική στέγη» ανθρώπων με κοινωνικά και άλλα προβλήματα (αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να τους στηρίξει οπωσδήποτε η πολιτεία αλλά με άλλο τρόπο).
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
