Δεν έχει οδό κι αριθμό να μου δώσει. Δεν υπάρχει σταθερό τηλέφωνο. Ζει καταμεσής στο πέλαγος, στη νησίδα Πλάτη, στην άκρη του Αιγαίου, παρέα με την ελληνική σημαία, τα βράχια, τη θάλασσα και τα αγριοκάτσικα. Πριν από δώδεκα χρόνια, ήρθε εδώ μαζί με την αγαπημένη του και έστησαν σε έναν βράχο το τσαρδί τους. Παλιός καπετάνιος, ο κυρ-Μιχάλης Λαμπρόπουλος δεν το φοβάται το κύμα.
«Εχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, έχω πάει στην Αλάσκα, οπότε τώρα τι να φοβηθώ από τη φύση γύρω μου; Ο κίνδυνος πια είναι μέσα στο πετσί μου, η μοναξιά μού αρέσει, δεν με τρομάζει. Εκείνο που με τρομάζει είναι οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος άλλοτε είναι θηρίο και άλλοτε πρόβατο. Θηρία γκρέμισαν και το όνειρό μου εδώ στην Πλάτη…» λέει.
Ο Μιχάλης Λαμπρόπουλος είναι σήμερα εξήντα τριών χρόνων. Περνά την ημέρα του ψαρεύοντας και καλλιεργώντας τη γη της βραχονησίδας, την οποία γλίτωσε στο παραπέντε από τον χάρτη της Τουρκίας. Η συγκεκριμένη βραχονησίδα έχει το εξής παράδοξο: βρίσκεται δυτικότερα της νήσου Ψερίμου, που οι Τούρκοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν ως ελληνική, ενώ θεωρούσαν στα… κιτάπια τους ως ελληνική τη βραχονησίδα Πλάτη! Μάλιστα, το 1996, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ δήλωνε με περίσσιο θράσος: «Μέχρι τώρα, η Τουρκία δεχόταν, υποσυνείδητα έστω, ότι τα νησιά αυτά ανήκουν στην Ελλάδα. Εμείς θα το αλλάξουμε αυτό».
H κυριαρχία στις ελληνικές νησίδες ισοδυναμεί με επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια, κάτι που η Αγκυρα έχει χαρακτηρίσει και επισήμως «casus belli», κοινώς «αιτία πολέμου».
Εκεί λοιπόν, σε πείσμα, όπως λέει, ακόμα και του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Κώστα Σημίτη που είχε δηλώσει λίγο μετά την κρίση των Ιμίων ότι «κανένας Ελληνας πολίτης δεν έχει δικαίωμα να ασκεί εξωτερική πολιτική», ο καπεταν-Μιχάλης και η Ιταλλίδα σύζυγός του Αντονέλα υψώνουν τη γαλανόλευκη πάνω στα άγρια βράχια της Πλάτης.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ
Στις 15/05/1999, ο 48χρονος τότε Καλύμνιος Μιχάλης Λαμπρόπουλος και η 40χρονη τότε Ιταλίδα Αντονέλα Ρόσι δεν πτοήθηκαν από τις τουρκικές απειλές που αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας και το Αιγαίο και ένωσαν τις ζωές τους με παπά και κουμπάρο τον βουλευτή Πάνο Καμμένο στη βραχονησίδα Πλάτη. Οι νεόνυμφοι εγκαταστάθηκαν στη συγκεκριμένη βραχονησίδα, την οποία τους παραχώρησε για είκοσι χρόνια με μικρό αντίτιμο ο δήμος Καλύμνου. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν είχαν ρεύμα και νερό, ώσπου ένα ιστιοπλοϊκό τους έδωσε μια γεννήτρια. Δεν είχαν τρόπο να συντηρήσουν τα τρόφιμά τους. Τώρα πλέον η ΔΕΗ τους τοποθέτησε φωτοβολταϊκά.
«Οποτε νυστάζω, κοιμάμαι, κι όποτε πεινάω, τρώω. Μου αρέσει να περπατάω ξυπόλητος τα καλοκαίρια και να πίνω τον καφέ μου αγναντεύοντας το Αιγαίο. Είχα φτιάξει και ένα καφενεδάκι στη βραχονησίδα. Ομως, ας όψονται οι… καλοί άνθρωποι που μου το ρήμαξαν! Εκλεψαν και λεηλάτησαν τα πάντα όσο έλειπα για λόγους υγείας στην Αθήνα. Εχω τραβήξει πολλά, αλλά αυτό δεν το άντεξα. Τους βλέπω να κυκλοφορούν με τα ρούχα μου και να γελάνε εις βάρος μου. Ομως, τι να κάνεις όταν η Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτε; Ετσι, πάει το “Πέλαγος” με όλο του το βιος. Ηταν ένα πανέμορφο στέκι που είχαμε φτιάξει με τα χέρια μας εγώ και η γυναίκα μου. Το είχαν επισκεφτεί πολιτικοί και καλλιτέχνες, όπως ο Αντώνης Ρέμος. Τώρα, δεν υπάρχει τίποτε!» λέει με πίκρα ο καπεταν-Μιχάλης.
- Είναι εύκολο να ζήσει κανείς σε έναν έρημο τόπο;Πολλοί μου λένε ότι με ζηλεύουν γι’ αυτό που έκανα, ωστόσο κανείς δεν το τολμάει, γιατί οτιδήποτε καινούργιο είναι και δύσκολο, και κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί. Για μένα όμως, που έχω περάσει διά πυρός και σιδήρου στη ζωή, είναι ευκολότερο να ζω σε αυτήν την ερημιά παρά ανάμεσα σε ανθρώπους. Εδώ η διασκέδασή μου είναι μια βόλτα με το σκάφος έως την Κάλυμνο και η καλή παρέα κάποιων ανθρώπων. Αυτά μου φτάνουν. Γιατί μπορεί να πας με εκατομμύρια στα μπουζούκια και να είσαι δυστυχισμένος.
- Τι δεν αποχωριστήκατε ποτέ έως τώρα;Την αρμύρα της θάλασσας, το τσιγάρο και το κρασάκι. Αυτό μου κόστισε την υγεία μου. Εκανα βεβαίως υπερβολές κάποτε. Επινα, όχι από μοναξιά αλλά από θλίψη. Γιατί το χέρι ενός αδελφού-γείτονα απλώθηκε στο βιος μου και δεν τιμωρήθηκε ποτέ από τη Δικαιοσύνη. Αντίθετα, εμένα με έσυραν στα δικαστήρια, γιατί τάχα είχα κάνει αυθαίρετο στο νησί.
Δικαιώθηκα βεβαίως, αλλά πώς είναι δυνατόν από τη μια να σε τιμούν σαν ήρωα και από την άλλη να σε κυνηγούν σαν ληστή; Βοήθεια είχα μόνον από τον τοπικό φιλανθρωπικό σύλλογο «Αγιος Νικόλαος» που με στήριξε όταν ήμουν ασθενής και από τον περιφερειάρχη Αιγαίου Γιάννη Μαχαιρίδη, ο οποίος πάντα έριχνε το βλέμμα του στις νησίδες του Αιγαίου και πάντα στήριζε τους κατοίκους τους. Ομως, δεν αλλάζω την Πλάτη με τίποτε. Κανένας δεν μπορεί να με διώξει από εδώ. Αυτό το σπίτι και το νησί είναι η ζωή μου! Μόνο ο θάνατος θα με χωρίσει από την Πλάτη! Η γαλανόλευκη θα κυματίζει στην Πλάτη όσο υπάρχω!
Espressonews.gr
