Κι όμως! Οσο και αν “οι Ελληνες έκαναν το καθήκον τους” και το ελληνικό κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο της δανειακής βοήθειας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η Ελλάδα θα ακούσει το κουδούνι να χτυπάει, θα ανοίξει την πόρτα και θα δει έναν ψηλό, ξανθό, με κάλτσες και σανδάλια να της λέει “έχετε πακέτο”. Κοινώς, ας μη θεωρούμε καθόλου δεδομένο ότι η χώρα μας θα πάρει τα χρήματα που θα τη “σώσουν”, όπως αποφασίστηκε τον Οκτώβριο του 2011. Γιατί;
Ο πιο άμεσος κίνδυνος μάς έρχεται από τους αγαπημένους εταίρους μας και πιο συγκεκριμένα από τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς (της προσκολλήσεως συνελόντι ειπείν). Από το πρωί της Δευτέρας, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσπαθούν να προκαταβάλλουν τη θετική απόκριση των Γερμανών (διαβάστε εδώ) μετά τα “τσιγκούνικα” σχόλιά τους, που ουδόλως εντυπωσιάστηκαν από την απέλπιδα προσπάθεια του ελληνικού κοινοβουλίου να διατηρήσει τη χώρα πάνω από νερό. Τη μεγάλη ζημιά, όπως διαβάζουμε στο διεθνή τύπο, την κάνουν οι δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος παρουσίασε την υπερψήφιση του Μνημονίου Νο2, αναγκαστική, επιβεβλημένη, χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο της επαναδιαπραγμάτευσης.
Αυτά τα πισωγυρίσματα δεν αρέσουν καθόλου στους Γερμανούς και, προκειμένου να κόψουν το βήχα στον prime minister to be, αλλά και σε Πορτογάλους, Ισπανούς και λοιπούς αδύναμους κρίκους, δε θα διστάσουν να παρακωλύσουν την παροχή της βοήθειας στην Ελλάδα και να οδηγήσουν -έστω και πρόσκαιρα- στο κόκκινο, τα χρηματιστήρια. Υπερβάλλω;
Μακάρι!
Θεωρώ δεδομένη την απροθυμία των ισχυρών της Ευρωζώνης. Η οποία, αν δεν εκφραστεί άμεσα, με τον τρόπο που περιέγραψα (δηλαδή στο Eurogroup θα εφευρεθεί κάποιος λόγος μη ικανοποιητικής συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τα υποδείξεις), μπορεί να εκφραστεί με έναν άλλο τρόπο: τη μη έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης από τα Κοινοβούλια των χωρών.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, πώς μπορούν όλα τα τιναχτούν στον αέρα σε ένα κοινοβούλιο εταίρου μας. Και μη βάζει ο νους σας μόνο την Bundestag. Η Σλοβακία δεν το 'χει και σε τίποτα. Όλες οι ψηφοφορίες θα πρέπει να γίνουν ως το τέλος Φεβρουαρίου.
Ανάμεσα -από χρονικής άποψης- στα δύο πιθανά σενάρια, υπάρχει και ένα τρίτο. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας και ΜΕΤΑ το euro-group περιμένουμε την έκθεση της τρόικας για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, με τα νέα δεδομένα. Θεωρώ εξαιρετικά πιθανό, το euro-group της Τετάρτης να χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα αυτή την έκθεση, να μην καταλήξει σε απόφαση, να μας σπάσει τα νεύρα και να κρεμόμαστε πάλι, από τις ορέξεις του γλυκύτατου κυρίου Τόμσεν.
Υπάρχει και τέταρτο!
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλα πηγαίνουν καλά καί στο euro-group καί στην αξιολογητική έκθεση της τρόικας καί στα κατά τόπους κοινοβούλια, υπάρχει ο σημαντικότερος εχθρός μας: ο κακός εαυτός μας.
Το μέχρι τούδε παράδειγμα δείχνει την απόλυτη απροθυμία (ανικανότητα;) μας να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχουμε δεσμευτεί με ένα σωρό υπογραφές. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους στόχους, σύμφωνα με το Μνημόνιο Νο2 The Sequel, θα τραυματίζει τον εγχώριο πληθυσμό με περαιτέρω περικοπές, καθώς οι δανειστές μας είναι απολύτως θωρακισμένοι. Αντί να ζητούν οι έλληνες πολίτες ένα κλειστό τραπεζικό λογαριασμό -τουλάχιστον- για τις συντάξεις, την Υγεία και την Παιδεία, καταφέραμε να κάνουμε τους Γερμανούς να ζητούν την ύπαρξη ενός τέτοιου λογαριασμού που θα εξασφαλίζει τους δανειστές μας. Και μας θίγει που οι “ξένοι” εκφράζουν τη δυσπιστία τους με αυτόν τον ταπεινωτικό τρόπο, απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα, που, πρώτοι εμείς, καθυβρίζουμε εδώ και χρόνια. Κάποτε με το απλό “δεν υπάρχει κράτος” και πλέον με τον μηδενιστικό “να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”.
Τέλος, στις 16 Φεβρουαρίου η Ελλάδα υποβάλλει στους ιδιώτες την επίσημη πρότασή της για την ανταλλαγή των ομολόγων (PSI) και οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων θα έχουν περίπου τρεις εβδομάδες για να αποφασίσουν αν θα συμμετάσχουν ή όχι. Προσωπικά θεωρώ δεδομένο ότι το PSI θα έχει ευτυχή κατάληξη, χωρίς σημαντικές αναταράξεις και όλα τα περί selective default είναι απλές τεχνικές καταστάσεις, που είναι πολύ ασήμαντες σε σχέση με τη γενική κατάσταση της οικονομίας (οπότε επιστρέφουμε στην ουσία). Ωστόσο, το αγαπημένο μου, προσωπικό golden boy από το City του Λονδίνου, επιμένει: μας ποιος θέλει να χάσει τα λεφτά του; Λέτε να έχουμε την έκπληξη εκεί που δεν την περιμένουμε;
