Κουίσλινγκς !!!
Το όνειρο του Χίτλερ να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, το πραγματοποίησε η Μέρκελ και χωρίς πόλεμο
	Λάζαρος Ελευθεριάδης  aegeantimes.gr

  Ο Βίντκουν Κουίσλινγκ (Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling), (18 Ιουλίου 1887 – 24 Οκτωβρίου 1945) ήταν Νορβηγός αξιωματικός και πολιτικός ναζιστικών ή αλλιώς εθνικο-σοσιαλιστικών πεποιθήσεων.

Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Κουίσλινγκ τάχθηκε με το μέρος των Ναζιστών. Συνάντησε τον Χίτλερ το 1939 στο Βερολίνο, και συζήτησε μαζί του σχετικά με τα μεγάλα οφέλη που θα είχε το Ράιχ, αν καταλάμβανε τη Νορβηγία.


Κατά την εκστρατεία των Ναζιστικών στρατευμάτων στη Νορβηγία, τον Απρίλιο του 1940, υποστήριξε την εισβολή τους και, ως ανταμοιβή, διορίστηκε πρωθυπουργός στην κατεχόμενη Νορβηγία, από τον Φεβρουάριο του 1942 μέχρι τα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όσο η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γιόχαν Νύγκαρντσβολντ ήταν εξόριστη στο Λονδίνο.

Ως πρωθυπουργός δεν ήταν καθόλου αγαπητός στους Νορβηγούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν προδότη και συνεργάτη των δυνάμεων Κατοχής στη χώρα τους. 
Με το τέλος του πολέμου και την επάνοδο της νόμιμης Κυβέρνησης, ο Κουίσλιγκ συνελήφθη και δικάστηκε για εσχάτη προδοσία. 

Εκτελέστηκε από απόσπασμα στις 24 Οκτωβρίου 1945.

Στην Ελλάδα το 1941, διόρισαν κυβέρνηση "κουΐσλινγκς" με πρώτο πρωθυπουργό το Γεώργιο Tσολάκογλου, το στρατηγό που υπέγραψε τη συνθηκολόγηση με τούς Γερμανούς κατακτητές, και όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε.

Η Ελλάδα τον Μάιο του 1941, περιήλθε σε τριπλή κατοχή, αφού διαμοιράστηκε ανάμεσα στους Γερμανούς και τους συμμάχους τους, Iταλούς και Bουλγάρους. 

Στη Bουλγαρία παραχωρήθηκε μια ζώνη ανάμεσα στο Στρυμόνα και το Nέστο, που αργότερα επεκτάθηκε ως την Αλεξανδρούπολη, καθώς και τα νησιά Θάσος και Σαμοθράκη. Oι Γερμανοί κράτησαν τα 2/3 του Έβρου, την κεντρική και ανατολική Mακεδονία, κάποια νησιά του Aιγαίου, την Aττική και την Kρήτη. Στην Iταλία περιήλθε η υπόλοιπη Eλλάδα.

Στη ζώνη της βουλγαρικής κατοχής, την κατάσταση επιδείνωσαν οι μεθοδικές προσπάθειες αφελληνισμού που επιχείρησαν οι Βούλγαροι, με την καταδίωξη του ελληνικού πληθυσμού (φόνοι, διώξεις κληρικών και δασκάλων, μεταγωγή ανηλίκων στη Βουλγαρία σε καταναγκαστικά έργα, επαχθέστατη φορολογία) και την εγκατάσταση Βουλγάρων εποίκων. Από τα κορυφαία δείγματα της βουλγαρικής θηριωδίας υπήρξαν τα γεγονότα της Δράμας, η ομαδική εκτέλεση από τους Βουλγάρους 3000 πατριωτών στο Δοξάτο και τα άλλα χωριά, προς καταστολή της αυθόρμητης εξέγερσης και κατάλυσης των βουλγαρικών αρχών κατοχής, στις 28 και 29 Σεπτεμβρίου του 1941.

Η επιδίωξη της Γερμανίας να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, και να ανταγωνιστεί τον υπόλοιπο κόσμο (Αμερική, Ρωσία, Κίνα κτλ), την κάνει να απορρίπτει τον προστατευτισμό των οικονομιών της Ευρώπης, και την Ευρωπαϊκή οικονομική αυτάρκεια. 

Και αυτή της η επιδίωξη, είναι η αιτία της αυστηρής λιτότητας ,και της κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων, την πλήρη αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, και τελικά την νεοφιλελευθεροποίηση των οικονομιών της Ευρώπης, που επιβάλλει, με την ισχύ της, στα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης.

Είναι εκπληκτικά εντυπωσιακό το πόσο η σημερινή Ευρώπη θυμίζει το γερμανικό όραμα, όπως τουλάχιστον το παρουσίαζαν οι τρείς κορυφαίοι υπουργοί του Γ’ Ράιχ και 3 εξέχοντες γερμανοί βιομήχανοι σ’ ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «Europaische Wirtschaftsgemeinschaft» (Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) που δημοσιεύθηκε στο Βερολίνο το 1942 από τον Σύνδεσμο Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων του Βερολίνου και τη Σχολή Οικονομικών του Βερολίνου.

Reich (Ράιχ) σημαίνει "κράτος" ή καλύτερα "επικράτεια", το αντίστοιχο στα αγγλικά είναι "Realm". Επειδή όμως ιστορικά χρησιμοποιήθηκε από αυτοκρατορίες, η λέξη συνήθως αποδίδεται στις άλλες γλώσσες ως "αυτοκρατορία", και χρησιμοποιείται ως τέτοια και στα γερμανικά. Όμως ακόμα και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αποκαλούνταν "Γερμανικό Ράιχ", χωρίς να είναι αυτοκρατορία.

Η Συνθήκη του Maastricht, με τους αυθαίρετους, από άποψη οικονομικής θεωρίας, στόχους της, ουσιαστικά αποβλέπει στο να αποφευχθεί το κόστος μιας ολοκληρωμένης δημοσιονομικής ενοποίησης, ελευθερώνοντας έτσι πόρους για τη διεύρυνση με την ενοποίηση των δύο Γερμανιών και την ενσωμάτωση χωρών του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, παραπέμποντας την ολοκληρωμένη οικονομική ενοποίηση στις ελληνικές καλένδες.Ουσιαστικά λοιπόν η Γερμανία δεν θέλει την ολοκληρωμένη δημοσιονομική ενωση της Ευρώπης, τουλάχιστον πρός το παρόν, αποφεύγοντας κατ’αυτόν τον τρόπο το οικονομικό κόστος της Ένωσης.

Η οικονομική πολιτική της Γερμανίας λοιπόν, κατά την τελευταία δεκαπενταετία με συγκράτηση της δημόσιας δαπάνης, περικοπών του κράτους πρόνοιας, καθήλωση των αμοιβών των εργαζομένων, συνεχίζεται στις ημέρες μας, παρά το γεγονός ότι η ανισότητα μεταξύ των εισοδημάτων έχει διευρυνθεί σημαντικά, με 4,5 εκατομμύρια γερμανών πολιτών να ζουν στο όριο της φτώχειας, και με 3,8 εκατομμύρια περίπου ανέργους.

Εάν συνεχίσει η Γερμανία αυτή την πολιτική, οι εταίροι της θα δυσκολευτούν να την ακολουθήσουν, και σύντομα θα πάψει να υπάρχει η ευρωζώνη. 

Θα μπορούσε βέβαια να συνεχίσει μόνη της, ή με ελάχιστες χώρες στο σχηματισμό μιας «μικρής νομισματικής ζώνης». 

Αν όμως επιθυμεί την ύπαρξη της ΟΝΕ, τότε “μεσοβέζικες” λύσεις όπως η δημιουργία “ευρωπαϊκών ομολόγων” ή η ίδρυση “Μηχανισμών Διάσωσης” και άλλων εφευρημάτων, δεν μπορούν παρά να αποδειχθούν εν τοίς πράγμασι, επιπόλαιες και υποδεέστερες από μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, που τόσο επιμελώς αποφεύγει η Γερμανία.

Το όνειρο του Χίτλερ να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, το πραγματοποίησε η Μέρκελ και χωρίς πόλεμο.

Βέβαια ιστορικά, απο την κατάληξη του Β! Παγκοσμίου πολέμου, την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, το σχέδιο Μάρσαλ κτλ., η στόχευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήταν σαφής, η δημιουργία δεύτερου πυλώνα διαχείρισης του παγκόσμιου πλούτου στην Ευρώπη, την ΕΕ, και μάλιστα με την απλή μέθοδο της παγκοσμιοποίησης, θα υπάρχει ένα κέντρο λήψεων αποφάσεων, αυτό που ο ΓΑΠ ονόμαζε παγκόσμια διακυβέρνηση.

Επομένως τίθενται σοβαρά ερωτήματα σε όλους πλέον τούς “ηγέτες” και “ηγετίσκους” της Ευρώπης, πολύ περισσότερο στούς “εγχώριους” ΈΛΛΗΝΕΣ πολιτικούς, περί του αληθινού στόχου της ακολουθούμενης στοχευμένης πολιτικής της Γερμανίας.

Νομίζω ότι είναι κατάλληλη στιγμή, να προβληματιστούν άπαντες περί αυτού, και να προσαρμόσουν ανάλογα τίς Εθνικές τους πολιτικές!!!