Ωραιότατα. Λες και τώρα μόνο καταλάβαμε απολύτως γιατί δεν προχωρούν οι λιγοστές επενδύσεις. «Γρηγορόσημο» στο Ανάπτυξης. Λες και τώρα μόνο αντιληφθήκαμε πλήρως γιατί δεν συνέρχονται ποτέ και με τίποτα τα ασφαλιστικά ταμεία. Πόσα ΙΚΑ Καλλιθέας με εκατομμυριούχους υπαλλήλους υπάρχουν, αλήθεια; Λες και τώρα μόνο ξέρουμε με λεπτομέρειες γιατί... εξαφανίστηκαν τα είδη πρώτης ανάγκης από τα νοσοκομεία (ήταν στις αποθήκες) και πώς «τα παίρνουν» οι δημόσιοι λειτουργοί απ’ όπου μπορούν!
Θαυμάστε και το θέμα μας για την Πολεοδομία Μυκόνου στην πρώτη σελίδα. Δεκτές -έστω- οι συγγνώμες των πολιτικών αρχηγών που θέλουν να γίνουν πρωθυπουργοί, αλλά γιατί μέχρι σήμερα δεν έκαναν τίποτα γι’ αυτό που παραμένει σαρξ εκ της σαρκός τους; Και αλήθεια, ποιος υπόσχεται ότι θα... τα φτιάξουν μετά, όταν ακόμη και υπό την απειλή της χρεοκοπίας προτίμησαν να ρημάξουν τον ιδιωτικό τομέα αντί να αγγίξουν το Δημόσιο; Αυτά τα καταλαβαίνει ο κόσμος και καθώς τα κόμματα συνεχίζουν να πολιτεύονται αναίσθητα και ανάλγητα, με κρυφά δάνεια, πολυτελή γραφεία-σάουνες και μισθούς πολυεθνικών για τα κομματόσκυλά τους, ετοιμάζεται να τους στείλει το «μήνυμα». Ετσι βλέπω από τα γκάλοπ… δυστυχώς!
Κατ’ αρχάς, όλα τα ’χε η Μαριορή οι εκλογές τής έλειπαν! Το είπαμε και θα το λέμε μέχρι τέλους: μόνο ο Παπαδήμος θα έπρεπε να μείνει για κάνα χρόνο ακόμη -ή όσο χρειάζεται- με ανανεωμένη κυβέρνηση τεχνοκρατών, και μόνο για να υλοποιήσει τα συμπεφωνημένα. Αν κάποιος έχει μια πιθανότητα να τα βγάλει πέρα μπροστά στα διαβολοχρόνια που μας έχουν ετοιμάσει Σόιμπλε και σία, είναι αυτός. Δυστυχώς, τα κόμματα δεν μπόρεσαν να υπερβούν για μία ακόμη φορά τον εαυτό τους και μας τραβολογάνε σε άσχετο χρόνο σε εκλογές, από τις οποίες ΚΑΝΕΙΣ δεν θα βγει κερδισμένος. Ούτε καν αυτοί που τις επιδιώκουν! Σαν να έχεις έναν ασθενή που μόλις τη γλίτωσε από την «κακιά αρρώστια» και του διακόπτεις την επιτυχημένη θεραπεία για να πάει να κάνει λίφτινγκ και μπότοξ!
Η κοινή λογική λέει ότι η χώρα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής! Αλλά αυτή την είχαμε, τι τις θέλουμε τις νέες περιπέτειες; Κι αν ο κόσμος, που τα ’χει πάρει στο κρανίο, το «ρίξει στο τσάμικο» και στείλει στη Βουλή από Χρυσή Αυγή μέχρι Οικολόγους και δεν τους βγουν εντέλει τα κουκιά, τι γίνεται; Για ποιον λόγο αναλαμβάνεται τέτοιο ρίσκο από πλευράς τους, όταν είναι σαφές ότι και αυτοδύναμος να είναι ο Σαμαράς… κακό του κεφαλιού του! Ακόμα και 200 βουλευτές να μαζέψουν τα κόμματα που παλεύουν να μείνουμε στο ευρώ (λάθος η διάκριση μνημονιακά - αντιμνημονιακά, δραχμικά και ευρωπουλικά είναι), σάκος του μποξ θα καταλήξουν. Με δυο λόγια, ΜΠΛΕΚΟΥΜΕ σε μια περιπέτεια που δεν τη χρειαζόμαστε.
Αυτό που δεν πρέπει να έλαβαν πολύ τοις μετρητοίς τα μεγάλα κόμματα είναι ότι η κοινωνία έχει αλλάξει… και ότι όλα πλέον μετριούνται διαφορετικά. Εντάξει, μπορεί οι ιθύνοντες, οι γνωρίζοντες, οι πιο ρεαλιστές να ξέρουν ή να πιστεύουν ότι ο μοναδικός δρόμος επιβίωσης είναι αυτός της βίαιης ευρωπαϊκής αυτοπεριθωριοποίησης ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ. Σου λένε, καλύτερα φτωχοί και μέσα παρά εξαθλιωμένοι και στην απ’ έξω! Το ζήτημα δεν είναι αν έχουν δίκιο ή όχι, γιατί: α) κάτι τέτοιο μέλλει να αποδειχτεί και β) οι εταίροι μας δεν μας δίνουν και κάνα συμβόλαιο, ακόμη κι αν πετύχουμε όλους τους στόχους «τους». Υποσυνείδητα, λοιπόν, ο κόσμος υποψιάζεται ότι μας έχουν μεσοπρόθεσμα για «σουτάρισμα» εκτός Ε.Ε. και γι’ αυτό αντιδρά διπλά. Σου λέει, όχι «και γδαρμένος και κερατάς!». Υποψιάζεται -και όχι άδικα- ο πολίτης ότι οδηγείται ως πρόβατο επί σφαγή. Και να θες να τον υποτιμήσεις τον καχύποπτο Ελληνα δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις, γιατί στην κάλπη οι ψήφοι όλων μετρούν το ίδιο. Κι αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι νιώθουν «χαμένοι από χέρι», δεν βλέπω πώς μπορεί να βγει η πανίσχυρη κυβέρνηση Σαμαρά - ή και με λίγο Βενιζέλο ή… διπλή πίτα απ’ όλα. Και θα ήταν καταστροφή, και ενώ νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει το παιχνίδι, θα βρουν την ευκαιρία οι Γερμανοευρωπαίοι και θα αρχίσουν πάλι τα ίδια. «Α, ναι μεν συμφωνήσαμε, αλλά τώρα έχετε ακυβερνησία, άρα δεν σας εμπιστευόμαστε, κομμένα τα λεφτά…» κ.λπ. κ.λπ.
Τι απομένει στα δύο κόμματα του ευρώ; Πρώτα απ’ όλα να σταματήσουν να παριστάνουν τους σωτήρες, γιατί μέχρι τώρα, καλώς ή κακώς, έχουν χρεωθεί προσωπικά το βαρύ αντιλαϊκό κόστος της διάσωσης. Δεύτερον, να ΜΗΝ υπόσχονται τίποτα, και κυρίως να μη λένε ανοησίες ότι… θα αποκαταστήσουν τις αδικίες, γιατί όλοι ξέρουμε ότι μάλλον θα ακολουθήσουν κι άλλες. Τρίτον, να μην «πυροβολούνται» μεταξύ τους, γιατί τότε γίνονται ακόμη πιο αναξιόπιστοι. Και τέταρτον, να τραβήξουν μια διαχωριστική γραμμή. Δεν υπάρχει πλέον Δεξιά και ΠΑΣΟΚ, Αριστερά και… κομμουνιστικός κίνδυνος, φασιστοειδή και αντιεξουσιαστές. Ο μόνος διαχωρισμός που γίνεται κατανοητός είναι το ποιοι παλεύουν για να μείνουμε στο ευρώ και ποιοι δηλώνουν ότι και να φύγουμε δεν τρέχει δα και τίποτα. (Σίγουρα… δεν τρέχει «τίποτα»… ΟΛΟΙ θα «τρέχουμε»!) Αντε και καλή -και κυρίως στεγνή- παρέλαση. Γιατί είπαμε ότι γίνεται; Για επέτειο... Εθνικής Ανεξαρτησίας; Τσ, τσ, τσ! Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια;
