Ο μέσος άνθρωπος παραμυθιάζεται εύκολα. Παραμυθιάζεται όμως πιο εύκολα όταν βρίσκεται σε απόγνωση ή όταν βρίσκεται σε κατάσταση παράλογης ευφορίας. Γι’ αυτό και στις δυο αυτές καταστάσεις ευδοκιμούν οι απατεώνες.
Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους...
μοιράζουν χρήματα. Ούτε στο χρηματιστήριο, ούτε στις τράπεζες, ούτε πολύ περισσότερο στο κράτος.
Όσοι πίστεψαν κάποια στιγμή πως στο χρηματιστήριο μοίραζαν χρήματα το πλήρωσαν ακριβά. Ακόμη ψάχνουν ποιος έφταιξε. Δεν θα τον βρουν ποτέ, γιατί κοιτάνε το δάχτυλο που νομίζουν πως δείχνει οπουδήποτε αλλού εκτός των ιδίων.
Το ίδιο παθαίνουν τώρα όσοι πίστεψαν πως με ένα διορισμό ή με μια «επαφή» στον κρατικό μηχανισμό, βρήκαν το μήνα που θρέφει τους εννέα και έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους και της ζωής των παιδιών τους. Ακόμη νομίζουν πως φταίει η Μέρκελ, η διεθνής τραπεζοκρατία και ό,τι άλλο δείχνει το δάχτυλο των δημαγωγών... Ουδόλως οι ίδιοι και το «βύσμα» τους που κέρδισε περισσότερα απ΄ αυτή τη σχέση.
Κανείς δεν πρόκοψε ακολουθώντας δημαγωγούς.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί αποφάσισαν να αλλάξουν κοινωνική τάξη και status με διακοποδάνεια και πιστωτικές κάρτες. Τώρα τεντώνουν τα αυτιά στον κάθε δημαγωγό που μουρμουρίζει για «κούρεμα» όλων των τραπεζικών δανείων και φέρνουν αμφίβολα παραδείγματα από χώρες που τις έχει ξεχάσει κι ο χάρτης.
Ο δρόμος προς την ευημερία περνά μέσα από την ατομική κυρίως, και συλλογική κατά δεύτερο, προσπάθεια και κυρίως τη μόρφωση και την εργασία. Τ’ άλλα είναι παγίδες για αφελείς. Τα ίδια έλεγα και το ’99 στην κορυφή, τα ίδια και τώρα στον πυθμένα. Στους περισσότερους ηχούν το ίδιο παράδοξα και περιττά.
Μπορούν να ελπίζουν;
Κάποιοι ακούνε για τα 50 δισ. ευρώ που θα πάρουν οι τράπεζες στα πλαίσια της ανακεφαλαιοποίησης για τις απώλειες από το «κούρεμα» και την διαγραφή των επισφαλών δανείων και μέσα στην απόγνωση, ή την παράκρουση «εξυπνάδας», πιστεύουν πως αν δεν κερδίσουν, τουλάχιστον θα σβήσουν τα χρέη τους...
Κανείς δεν χαρίζει 30 ή 50 δισ. στις τράπεζες για να σβήσουν τις ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα και τα δάνεια όσων δεν είναι σε θέση να τα πληρώσουν.
Τα λεφτά αυτά τα δανείζουν οι Ευρωπαίοι για να τα επιστρέψουμε πίσω εμείς και τα παιδιά μας στα επόμενα 30 χρόνια. Είναι αλήθεια πως τα δάνεια αυτά μας δίνονται με φιλικούς και χαριστικούς όρους και όχι τοκογλυφικούς όπως διατείνονται αυτοί που μας έφεραν εδώ διορίζοντας και ξοδεύοντας δανεικά.
Όποιος απαιτεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% σε όλα τα δάνεια, είναι σαν να ζητά αλλά 75 δισ. ευρώ (250 δισ. επί 30% ίσον 75 δισ. ευρώ) δανεικά τώρα τα οποία θα επιστρέψουν πίσω τα παιδιά του αργότερα με τόκους.
Μέχρι σήμερα «πατριώτες» μου, τα μόνα κορόιδα που έχουμε βρει ως έθνος είναι τα παιδιά μας, τα οποία έχουμε φορτώσει με ένα χρέος 360 δισ. ευρώ συν άλλα τόσα περίπου τα δικαιώματα συνταξιοδότησης που έχει θεμελιώσει η γενιά μας...
Όλο αυτό το ανοσιούργημα το έχουμε κρύψει κάτω από αριστερίζουσες σαπουνόφουσκες επιχειρημάτων, για τραπεζοκρατία, κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού και κακούς Ευρωπαίους που μας σφίγγουν το λουρί, αντί να μας δανείσουν και άλλα για να προκύψει ανάπτυξη...
Όσο και να κρύβει την πραγματικότητα η συμφεροντολογική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα, έστω και μέσω μιας κατάρρευσης θα μας προσγειώσει στα δεδομένα της.
Δεν υπάρχει δωρεάν...
Πόσο ωφελημένος θα είναι κάποιος, αν του σβηστεί μια μηνιαία δόση δανείου 500 ευρώ, όταν παράλληλα θα αυξηθούν κατακόρυφα οι πιθανότητες να χάσει και το εισόδημα των 1.000 ευρώ με το οποίο πλήρωνε τη δόση;
Πόσο χρήσιμη είναι η διαγραφή των χρεών μου στο τεφτέρι του μπακάλη, αν τα ράφια του μπακάλικου αντί για προϊόντα γεμίσουν αράχνες; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μην κοιτάτε που οι «σωτήρες» σας λένε την πρώτη σκηνή του έργου.
Ο μέσος λογικός άνθρωπος γνωρίζει πως αν φτάσει στο σημείο να του διαγράψει η τράπεζα κάποιο χρέος, δεν θα είναι σε θέση να πανηγυρίζει, γιατί για να κάνει η τράπεζα κάτι τέτοιο, σημαίνει πως ο ίδιος βρίσκεται σε μια κατάσταση που όντως δεν μπορεί να πληρώσει. Ήτοι: Στη χειρότερη. Τι να το κάνεις το υπόλοιπο του στεγαστικού που θα διαγραφεί από την τράπεζα, αν αναγκαστείς να πουλήσεις το σπίτι για ένα κομμάτι ψωμί και ένα μπιτόνι πετρέλαιο θέρμανσης;
Όποιος χρεοκοπεί, συνήθως χάνει πολύ περισσότερα από αυτά που κερδίζει με τις διαγραφές.
2) Με καύσιμο τις ειδήσεις...
Το ρωσικό προξενιό στην ΜΑΡΦΒ απογείωσε χθες τη μετοχή και στάθηκε ικανό να γυρίσει ολόκληρη την αγορά σε μια κρίσιμη συνεδρίαση για τις προσδοκίες αντιστροφής της διορθωτικής κίνησης που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αν «διαβάσει» κάποιος το ταμπλό τον τελευταίο ενάμισι μήνα θα διακρίνει και άλλες περιπτώσεις που η συμπεριφορά κρύβει παρόμοιες εξελίξεις.
Τα φαινόμενα αυτά θα εντείνονται όσο το σενάριο της αποφυγής της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή θα απομακρύνεται τις προσεχείς εβδομάδες.
Το πολιτικό σύστημα για δεκαετίες είχε δομηθεί με δεσμούς πελατοκρατίας και διαφθοράς. Το σοκ της χρεοκοπίας διέλυσε το συνεκτικό ιστό της πολιτικής τάξης, με αποτέλεσμα να αναδυθούν στην επιφάνεια διάφορα απορρίμματα που ήταν θαμμένα στην λάσπη του βυθού.
Όσο το πολιτικό σύστημα θα ανασυντίθεται σε νέα βάση τόσο θα υποχωρούν οι θλιβεροί θίασοι της παραδοξολογίας.
Όποιος διαβάζει ταμπλό το βλέπει αυτό ήδη...
3) Ο «λαός» δεν έχει πάνω από 100.000 ευρώ...
Κύριε Στούπα,
...Εμάς μας κάλεσε το ελληνικό κράτος να το εμπιστευτούμε και μας έδωσε κίνητρα και εχέγγυα για αυτό. Και ξαφνικά βρεθήκαμε να μας συνθλίβουν οι συμπληγάδες, ανίκανοι να αντιδράσουμε, κάνοντας οποιαδήποτε κίνηση προς όφελος μας.
Ενώ ο καταθέτης έχει το χρόνο και την ευχέρεια να πάρει τα ωραία του λεφτουδάκια και να τα μεταφέρει όπου δει. Δεν καταλαβαίνω επίσης τον διαχωρισμό του κ. Βενιζέλου για αυτούς που διαθέτουν μέχρι εκατό χιλ. Αυτοί που έχουν περισσότερα πονανε άραγε πιο λίγο;
Διερωτώμαι, για αυτούς δεν είναι αποταμιεύσεις μιας ζωής; Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Καρύδη Αλεξάνδρα
Απάντηση: Θα σας απαντήσω μόνο για το διαχωρισμό σε αυτούς που έχουν πάνω και αυτούς που έχουν κάτω από 100.000 γιατί στα άλλα έχω τοποθετηθεί παλιότερα. Οι ρίζες αυτής τη διάκρισης νομίζω πως βρίσκονται στη ψηφοθηρία. Αυτοί που έχουν κάτω από 100.000 είναι προφανώς περισσότεροι, αλλά και τον αριστερών καταβολών λαϊκισμό, πως η κατοχή περιουσίας στην Ελλάδα πέραν ενός ορίου συνιστά αδίκημα.
www.capital.gr
