Στον αναπάντεχο θάνατο σου κλονιστήκαμε όλοι μας. Περισσότερο οι δικοί σου άνθρωποι, η γυναίκα σου η Λένα, τα δυο υπέροχα παιδιά σου, η πολυαγαπημένη σου αδελφή Αθηνά, ο τρυφερός σου πατέρας, όλοι οι συγγενείς, οι συνάδελφοι στη δουλειά σου. Οι περισσότεροι φίλοι που το μάθαμε, κοντοσταθήκαμε λίγο και σκεφτήκαμε αν ακούσαμε καλά. Αν ο Γιώργος που έφυγε από τη ζωή, ήταν ο Γιώργος ο Κοκόγιας.
Δεν μπορεί να είναι αυτός ο Γιώργος είπα. Δεν γίνεται να είναι ο Γιώργος ο Κοκόγιας, γιατί την Κυριακή είχαμε την λαϊκή μας συνέλευση στη γειτονιά και έπρεπε να είναι εκεί, να καταθέσει την άποψη του, να βοηθήσει στη συζήτηση, να δηλώσει πρώτος προθυμία στον αγώνα όπως έκανε πάντα. Κάπου εκεί γνώρισα τον Γιώργο τον Κοκόγια, περίπου πριν 8 χρόνια στους αγώνες για δίκιο και λαϊκή, κοινωνική προκοπή.
Ο Γιώργος, ένας αξιόλογος άνθρωπος, επιστήμονας, υπόδειγμα σωστού οικογενειάρχη, ήταν ένας αγωνιστής της ζωής, με ψυχή εφήβου που ήξερε να αγαπάει και να αγαπιέται.
Λένε ότι πέθανε έτσι ξαφνικά από ανακοπή της καρδιάς. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Άνθρωποι που το χαμόγελο τους, τους συντροφεύει όλη μέρα, δεν πεθαίνουν έτσι ξαφνικά. Για μένα ήταν δολοφονία, με ηθικό αυτουργό και ίδιο ενορχηστρωτή της πράξης, μια ανάλγητη πολιτεία, ένα αδηφάγο σύστημα, μια άτεγκτη πολιτική βαρβαρότητας που δεν υπολογίζει ανθρώπους και ζωές, αλλά νούμερα και κόστη. Αυτοί δολοφόνησαν τον Γιώργο, γιατί ο Γιώργος ο Κοκόγιας ήταν μαχητής της ζωής και οι μαχητές της ζωής δεν λυγίζουν, δεν πέφτουν από μόνοι τους.
Ο Γιώργος ο Κοκόγιας ήταν μπροστάρης στον αγώνα, μαζί με τους συναδέλφους του στη Μέριμνα Παιδιού και πάλευαν με αξιοπρέπεια για το αυτονόητο. Το δικαίωμα να δουλεύουν σε ένα ευαίσθητο χώρο, όπως είναι η Μέριμνα Παιδιού που φιλοξενεί παιδιά με ξεχωριστές ικανότητες και να μπορούν να αμείβονται για αυτό, για να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους.
Ο Γιώργος ήταν η ψυχή της Μέριμνας Παιδιού, αγαπητός στους συναδέλφους του, αγαπητός από τα παιδιά που φιλοξενούσε η μέριμνα, από τους γονείς, απ’ όλους. Ήταν μπροστάρης στον αγώνα που διεξάγουν οι εργαζόμενοι της μέριμνας, που αυτός και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είναι πάνω από ένα χρόνο απλήρωτοι, προσφέροντας υπηρεσίες σε ένα τομέα που δεν μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει.
Η μεγάλη καδιά του Γιώργου χωρούσε τους πάντες και τα πάντα. Αυτό που δεν χωρούσε όμως ήταν η αδικία, το ψέμα, η υποκρισία. Αυτά δηλαδή που εισέπραττε τον τελευταίο κυρίως χρόνο, απ’ όλους τους υπευθύνους ανεύθυνους στα προβλήματα της Μέριμνας Παιδιού που με τόση δύναμη τα πάλευε.
Θα το ξαναπώ, τον Γιώργο τον δολοφόνησαν, η αναλγησία ενός συστήματος και των εκπροσώπων του, που με κυνικό τρόπο κάνουν αυτοσκοπό την ατολμία, μετατρέπουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ανθρώπων σε κόστη, έχουν για αρχή τους την ιδιοτέλεια, αλαζονεία και ματαιοδοξία. Αυτά πολεμούσε ο Γιώργος μέσα από τον χώρο της δουλειά του, στην κοινωνία γενικότερα, αυτά πολεμούσαν ανορθόδοξα τον Γιώργο. Γιατί ο Γιώργος είχε το θάρρος και το σθένος αυτά που πίστευε να τα λέει μπροστά με θάρρος και παρρησία χωρίς να κάνει εκπτώσεις για να είναι αρεστός.
Σύντροφε και συναγωνιστή Γιώργο Κοκόγια κράτησες ψηλά την σημαία του αγώνα. Η υπόσχεση των συντρόφων σου πάνω στο μνήμα είναι ότι συνεχίζουμε και αυτό θα κάνουμε μαζί με όλους τους ανθρώπους που αγαπούσες, τους συναδέλφους σου στη δουλειά και κυρίως την πολυαγαπημένη σου οικογένεια.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!
Με βαθιά εκτίμηση στο πρόσωπο σου και την οικογένεια σου
ένας από τους συντρόφους και συναγωνιστές σου
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
