Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου – Σαμοθράκη
Mαθαίνουμε για τον εθελοντισμό μέσα από τα παιδικά βιβλία!
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον! Να σταθεί και να βοηθήσει όποιος μπορεί τον αδύνατο. Στην Ελλάδα αυτό το αίσθημα «ξύπνησε» τα τελευταία χρόνια. Στο νομό μας, η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας με την ιστοσελίδα ‘’www.otoposmou.gr’’ σας οδηγεί σ’ ένα κόσμο όπου ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής.
Πέντε χρόνια ζωής με πολλές δράσεις που έπρεπε να δημιουργηθεί η τελευταία αυτή η δράση «2,5 ευρώ το δεκάκιλο» με τις πατάτες για να γίνει γνωστή η ομάδα στο πανελλήνιο και να περάσει τα σύνορα της χώρας. Δράσεις και αντιδράσεις για το καλό του κοινωνικού συνόλου. «Μια μέρα για το δάσος, ποδηλατώ, κοινωνικό παντοπωλείο, Κόντρα στο ρεύμα, το τηγανέλαιο», είναι λίγες από αυτές. Για τους πολλούς συμπολίτες μας που δεν γνωρίζουν γιατί δεν έχουν διαδίκτυο ή δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθούν με το θέμα γιατί η αφοσίωση στα θέματα του οίκου τους ήταν η μόνη τους προτεραιότητα, έχω το εξής ερώτημα που απευθύνεται στους γονείς και αφορά τη νέα γενιά που είναι το μέλλον αυτής της χώρας. Μπορούμε να ευαισθητοποιήσουμε τη νέα γενιά ώστε να μάθει να λειτουργεί ομαδικά; Μπορούμε να οδηγήσουμε τη νέα γενιά σε ένα φωτεινό δρόμο γεμάτο ελπίδα και ανθρωπιά;Μια γενιά που πατά στα δικά μας «φταίω», στους δικούς μας ωχαδερφισμούς, στη δική μας ευημερία και υπερκαταναλωτικά θέλω. Ακόμη δεν είναι αργά, προλαβαίνουμε να σώσουμε το φιλότιμο και την ανθρωπιά που κρύβουμε βαθιά μέσα μας. Σήμερα , για μένα, το να είσαι Άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο πτυχίο της ζωής και ο Έλληνας πιστεύω ότι το κρατά καλά αυτό το χαρτί.
Σε πολλές μικρές κοινωνίες ζει αυτή η προσφορά μα δεν γίνεται τόσο οργανωμένα ώστε να μυηθούν και οι υπόλοιποι συνάνθρωποι μας. Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας εθελοντικής προσφοράς που με συγκίνησε πολύ ήταν στη Νέα Τραπεζούντα του νομού μας όπου κάηκε ολοσχερώς ένα σπίτι και ολόκληρο χωριό εθελοντικά το ξαναχτίζει από την αρχή και συμπαραστέκεται στην οικογένεια.
Οφείλω όμως να σας πω ποια είναι σήμερα η κατάσταση στην Ευρώπη σε θέματα εθελοντισμού ώστε να βγάλετε από μέσα σας αυτό που λέμε ελληνικό φιλότιμο.
Στην Ευρώπη σήμερα υπάρχουν περίπου 100 εκατομμύρια εθελοντές, αν και τα ποσοστά διαφέρουν έντονα από χώρα σε χώρα, φθάνοντας μέχρι και το 40% στη Βρετανία ή την Ολλανδία ενώ δεν ξεπερνούν το 10% στην Ελλάδα ή την Ιταλία.
O εθελοντισμός είναι πρώτα απ' όλα νοοτροπία και, στο πλαίσιο αυτό ορίσθηκε ως ευρωπαϊκό έτος εθελοντισμού το 2011.Το να προσφέρεις σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα παράδοσης και κουλτούρας. Ελευθερία επιλογής να ξεφεύγουμε από τα στενά όρια της δικής μας καθημερινότητας, επιστρέφοντας στο κοινωνικό σύνολο γενικά, ότι αυτό μας έχει προσφέρει όπως την κοινωνική μας θέση, εργασία, καταξίωση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα της Ελλάδας δεν είναι ούτε η κρίση, ούτε η έλλειψη ανάπτυξης και η φτώχεια, αλλά η μοναξιά. Κανένας εθελοντής δεν θα πει ότι νιώθει μοναξιά. Γιατί εκτός από όλα τα άλλα, ο εθελοντής ζει μια σπουδαία περιπέτεια που μέσα από την προσφορά δίνεται η δυνατότητα στον οποιοδήποτε να ζήσει καταστάσεις που στη δική του ζωή δεν θα ζούσε, υπερβαίνοντας έτσι τον εαυτό του.
Βοηθούμε την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Οι οργανισμοί και τα διάφορα ιδρύματα που χρησιμοποιούν τη βοήθεια των εθελοντών παρέχουν υπηρεσίες χωρίς κόστος σε όλους αυτούς που το έχουν ανάγκη. Όταν μια κοινωνία λειτουργεί καλά ως σύνολο, τότε και τα άτομα που την στελεχώνουν ζουν πολύ καλύτερα σε προσωπικό επίπεδο.
Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια δυναμώνουν. Οι περισσότεροι από τους συμπολίτες μας που αποφεύγουν τον εθελοντισμό προβάλλουν σαν δικαιολογία την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. «Ποιος έχει χρόνο για τέτοιες δραστηριότητες όταν πρέπει μετά τη δουλειά να φροντίσει την οικογένειά του;» είναι η δικαιολογία που ακούμε από τα περισσότερα στόματα. Και αντιλέγω: Αν αναθεωρήσουμε τον τρόπο που περνάμε το χρόνο μας μαζί με την οικογένεια τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Αλήθεια. Αναρωτηθήκατε μπορούν να μάθουν τα παιδιά μέσα από τον εθελοντισμό;
Αν αυτή η προσφορά ξεκινήσει από μικρή ηλικία, μπορεί να γίνει μέρος της ζωής ενός παιδιού, κάτι που το παιδί θα περιμένει και θα ανυπομονεί να κάνει μαζί με τους γονείς του και που μεγαλώνοντας θα το υιοθετήσει και στη δική του οικογένεια. Τα παιδιά μας γίνονται υπεύθυνα. Οι έφηβοι αλλά και τα μικρότερα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει η δέσμευση. Μαθαίνουν πώς να είναι συνεπείς σε χρονικές προθεσμίες, πώς να προσπαθούν για το καλύτερο νιώθοντας περηφάνια για τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Αυτό που όμως είναι πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι με το εθελοντισμό, τα παιδιά μαθαίνουν ότι είναι υπεύθυνα μέλη της κοινωνίας στην οποία ζουν και ότι η υπευθυνότητά τους αυτή βοηθά τους γύρω τους. Ίσως το πιο δυνατό και υπέροχο μήνυμα για ένα παιδί είναι ότι το ίδιο, είναι τόσο σημαντικό ως προσωπικότητα που μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους και καταστάσεις ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Το παιδί μας αναπτύσσει το αίσθημα της αυτοθυσίας. Χαρίζοντας ένα παιχνίδι σε κάποιο λιγότερο τυχερό παιδάκι, το παιδί μαθαίνει ότι είναι καλό μερικές φορές να θυσιαζόμαστε. Αν αντί να παίξει δύο ώρες με τους φίλους του, τη μία ώρα την αφιερώσει για να καθαρίσει, για παράδειγμα, την κοντινή παραλία από τα σκουπίδια, τότε το παιδί μαθαίνει ότι υπάρχουν και σημαντικότερα πράγματα από τις προσωπικές του ανάγκες και την άμεση ικανοποίηση του.
Σήμερα, οι περισσότεροι από τους νέους γονείς λόγω της ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού αυτά τα χρόνια έχουμε γεμίσει τις ντουλάπες και τα παιχνίδια. Ηρθε η ώρα να αδειάσουμε μαζί με το παιδί μας τα παιχνίδια που ούτε καν παίζει και να τα πάει το ίδιο στο Κοινωνικό Παντοπωλείο για να καταλάβει ότι μοιράζεται κάτι που το άλλο παιδί το έχει πιο πολύ ανάγκη και θα χαρεί περισσότερο . Έτσι αυτή η χαρά θα μεταφερθεί και στα άλλα παιδιά. Το φυτίλι από αυτή τη στιγμή έχει ανάψει. Το παιδί μας μαθαίνει να υπομένει και να ανέχεται τη διαφορετικότητα. Με την επαφή αυτή το μαθαίνει να διδάσκεται ότι ακόμα και οι πιο αντίθετοι χαρακτήρες μπορούν να ενωθούν για ένα κοινό στόχο. Με την εθελοντική εργασία τα νεαρά άτομα μπορεί να βοηθηθούν στην απόφασή τους σχετικά με τη μελλοντική τους καριέρα. Μπορεί να διαπιστώσουν για παράδειγμα αν τους ενδιαφέρει ο χώρος της υγείας, την πολιτικής, του περιβάλλοντος κτλ. Επίσης, μέσα από τον εθελοντισμό το παιδί μαθαίνει να λειτουργεί ως μέλος της ομάδας, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ή ηγετικό ρόλο και να θέτει στόχους – στοιχεία που θα του χρειαστούν μεγαλώνοντας όταν θα μπει στην αγορά εργασίας. Μαθαίνουν πώς να αξιοποιούν τον ελεύθερο χρόνο τους.
Για να οδηγήσετε όμως τους λιλιπούτειους φίλους μας σε τούτο το δρόμο της προσφοράς και δεν μπορείτε ή δεν ξέρετε τον τρόπο να του εξηγήσετε τη σημασία της, σας προτείνω δυο βιβλία που μεταφέρουν αυτό το μήνυμα. Πιστεύω ότι είναι τόσο αξιόλογα που θα τα ευχαριστηθείτε!
Αλίξ Καμπρέρα
Οι νεράιδες μας μιλάνε για την αλληλεγγύη
Εικονογράφος: Ρόζα Μ. Κούρτο
μετάφραση: Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη
Οι μικρές νεράιδες είναι πολύ ευαίσθητες. Δείχνουν γενναιοδωρία και ευγνωμοσύνη στους άλλους γύρω τους. Κατανοούν τα προβλήματα των φίλων τους και προσπαθούν να είναι δίπλα τους όταν τις έχουν ανάγκη. Έχουν αυτοεκτίμηση και ταπεινότητα, και μετατρέπουν τα ελαττώματά τους σε προτερήματα. Σέβονται και αγαπούν το περιβάλλον. Δείχνουν υπευθυνότητα σε όλες τις δουλειές και τις υποχρεώσεις τους και αντιμετωπίζουν με κουράγιο τους κινδύνους και τις δυσκολίες.
Το δώρο της παπλωματούς
Συγγραφείς: Τζεφ Μπριμπό
Εκδότης: Άγκυρα
Μετάφραση: Κώστια Κοντολέων
Ένα υπέροχο σύγχρονο παραμύθι που μιλά για τη χαρά της προσφοράς. Μια γενναιόδωρη παπλωματού με μαγικά λες δάχτυλα, φτιάχνει τα πιο όμορφα παπλώματα του κόσμου και τα χαρίζει στους φτωχούς. Ένας άπληστος βασιλιάς, που μέσα στο παλάτι του έχει μαζεμένους όλους τους θησαυρούς του κόσμου, ψάχνει να βρει εκείνον που θα του χαρίσει έστω ένα χαμόγελο.
Θα φτιάξει η παπλωματού ένα πάπλωμα για τον βασιλιά; Κι ο βασιλιάς θα μάθει τι σημαίνει να προσφέρεις; Μπορεί η παπλωματού να διδάξει τον βασιλιά την τέχνη της ευτυχίας; Κι αυτός τελικά τι θα τους κάνει όλους αυτούς τους θησαυρούς που έχει μαζεμένους; Η παπλωματού, λοιπόν, ήταν γυναίκα υπεραιωνόβια και ξακουστή σ Ανατολή και Δύση για τα πανέμορφα, σαν αχειροποίητα παπλώματα που έφτιαχνε, τα οποία είχαν πάνω τους χρώματα θεσπέσια. Πολλοί πίστευαν πως εκείνα τα παπλώματα έπεφταν στα χέρια της απ τα φτερά των αγγέλων, άλλοι ότι η κυρούλα είχε μαγικά δάχτυλα ή ότι χρησιμοποιούσε υλικά που της προμήθευαν νεράιδες. Πάντως, τα παπλώματα εκείνα δεν πωλούνταν. Χαρίζονταν.
Σίγουρα στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ο σκοπός ή η επιθυμία μου ήταν να ευαισθητοποιηθείτε, εσείς και τα παιδιά σας.
Όλοι μαζί ενωμένοι , με μπροστάρηδες τα παιδιά μας θα δημιουργήσουμε τη Κοινωνία Πολιτών που οραματιζόμαστε, βασισμένη στον εθελοντισμό και τη προσφορά.
Μια κοινωνία που θα εκφράζει την Ιστορία, τον Πολιτισμό και την αξιοπρέπεια του λαού μας!
