Παρά την εξέγερση που έκλεισε ένα χρόνο στη Συρία, και το λουτρό αίματος στην Χομς, την πόλη-προπύργιο των ανταρτών, «το καθεστώς του Ασαντ θα αντέξει», λέει μιλώντας στο «BHMA» ο Πολ Ρότζερς, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ, και από τους πιο γνωστούς ειδικούς σε θέματα Μέσης Ανατολής, στη Βρετανία.
«Ναι, μπορεί να επιβιώσει για πολλούς μήνες, πιθανώς για περισσότερο, ιδίως τώρα που κατέπνιξε την εξέγερση στη Χομς. Οι δυνάμεις ασφαλείας ελέγχουν τις μεγάλες πόλεις, την Δαμασκό και την Αλέπο, και έχουν χρησιμοποιήσει την μεγάλη στρατιωτική υπεροχή τους για να συντρίψουν τους αντάρτες σε περιοχές όπως η Μπάμπα Αμρ, στη Χομς, όπου ήταν πιο ισχυροί».
- Από πού αντλεί, κυρίως, την δύναμή του ο Ασαντ;
«Από έναν πιστό στρατό, με ακόμη πιο πιστές ειδικές δυνάμεις. Αντίθετα από ό,τι είδαμε στη Λιβύη, ελάχιστοι από τους 220.000 στρατιώτες, τους 100.000 παραστρατιωτικούς του κόμματος Μπά'αθ και τους 10.000 των επίλεκτων ειδικών δυνάμεων, έχουν αποσκιρτήσει».
- Ο γενικός πληθυσμός, και οι μειονότητες, τον στηρίζουν;
«Οι αλεβίτες, στους οποίους ανήκουν οι Ασαντ, αλλά και χριστιανοί και Κούρδοι έχουν λόγους να στηρίζουν το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής τάξης στη Δαμασκό και την Αλέπο τον στηρίζει ακόμη, παρά τις επιπτώσεις των κυρώσεων και τις πιέσεις στην οικονομία μετά από ένα χρόνο εξέγερσης. Γενικώς, οι διάφορες μειονότητες στη Συρία φοβούνται το χάος από μια βίαιη αλλαγή καθεστώτος, ιδίως αν φέρει στην εξουσία την σουνιτική πλειοψηφία, και κάποιους ριζοσπαστικούς ισλαμιστές».
- Υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση;
«Ναι, αλλά είναι πολυδιασπασμένη και αδύναμη. Προς το παρόν δεν έχουμε δείγματα ότι οι οργανώσεις της αντιπολίτευσης θα συνεργαστούν. Εκτός, ή μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο, το καθεστώς θα παραμένει αρκετά ασφαλές. Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο είναι συνασπισμός επτά ομάδων, και άλλες 16 ομάδες αποτελούν την Εθνική Επιτροπή Συντονισμού».
- Πιστεύετε ότι η αντιζηλία ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν παίζει σημαντικό ρόλο στην κρίση;
«Ναι, και σε πολύ μεγάλο βαθμό - εξηγεί την στήριξη από το Ιράν, και την εχθρότητα από τη Σαουδική Αραβία. Οι σαουδάραβες πιστεύουν ότι το Ιράν είναι η μεγάλη απειλή για την επιβίωσή τους στην περιοχή. Για να υπονομεύσουν το Ιράν, στηρίζουν τους αντάρτες στη Συρία και θέλουν ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ.
Η Τεχεράνη έχει εντελώς αντίθετη άποψη. Πιστεύει ότι οι σαουδάραβες, και άλλα δυτικά κράτη του Κόλπου, δρουν σε συμπαιγνία με την Δύση και θέλουν την καταστροφή του καθεστώτος Ασαντ επειδή αυτό θα καταφέρει πλήγμα στην επιρροή του Ιράν στη Συρία, και στον Λίβανο. Ετσι, το Ιράν στηρίζει την Δαμασκό και την ενισχύει με στρατιωτική βοήθεια.
Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ένας διπλός περιφερειακός άξονας: από τη μια μεριά το Ιράν - οι σιίτες του Ιράκ - και το καθεστώς Ασαντ, και από την άλλη η Σαουδική Αραβία - οι σουνίτες του Ιράκ - και οι αντάρτες στη Συρία».
defencenet.gr
