Η τέχνη σήμερα, δεν παρεμβαίνει απλώς στην καθημερινότητά μας, προσδίδοντάς της μια
νέα αισθητική αντίληψη. Το έργο της εικαστικής δημιουργίας αναδιαμορφώνει πλέον
ριζικά, νοηματοδοτεί ποικιλοτρόπως και εκσυγχρονίζει την καθημερινότητα που ζούμε.
Αυτό σημαίνει πως αποκτά μια άλλου τύπου άμεση ζωτικότητα, καθώς διευρύνει και
καταλυτικά εμπλουτίζει τις αντιλήψεις μας για το περιβάλλον και την ζωή, μέσα από τους
τρόπους που σκεπτόμαστε και ενεργούμε, μέσα επίσης από τις νοοτροπίες που
εξελίσσουμε και τις αναθεωρημένες πλέον συμπεριφορές μας, οι οποίες αποκτούν σήμερα
διαφορετικά ποιοτικά μεγέθη, απαιτώντας με βάση τα έργα τέχνης άλλη συναναστροφή και
αντιμετώπιση.
Το μεγάλο στοίχημα του σύγχρονου έργου τέχνης είναι οι διαδραστικοί τρόποι που το ίδιο
αναπτύσσει μέσα στον εσωτερικό, όσο και στον εξωτερικό χώρο. Οι εναλλακτικότητες της
αισθητικής και των χρήσεών του, της εργονομίας και της νέας του διαλεκτικής
σημασιολογίας, διεγείρουν εντυπωσιακά την φαντασία και τον στοχασμό. Τα καινοτόμα
υλικά και η απαιτητική τεχνολογία των ημερών μας, αναβάθμισαν το plexiglass, το
αλουμίνιο, το neon, το reboard, το χαρτί, τον χρωματισμό και τον φωτισμό του εικαστικού
έργου, μετατρέποντας τις δύο του διαστάσεις σε τρεις και περισσότερες. Αρκεί, ο χειρισμός
των δυνατοτήτων που συνδυαστικά παρέχονται από αυτά τα νέα υλικά και τις τεχνολογίες,
να γίνονται από έμπειρα και εξειδικευμένα εργαστήρια, όπως αυτά υπάρχουν στην
εταιρεία apolyto με τις σύγχρονες και πολύτροπες εικαστικές εφαρμογές που προσφέρει.
H apolyto συνεργάζεται στενά με τους δημιουργούς (ζωγράφους, αρχιτέκτονες, γλύπτες,
χαράκτες, φωτογράφους), οι οποίοι χρησιμοποιούν την τεχνογνωσία της, για την
επεξεργασία και αναπαραγωγή των έργων τους. Ελέγχεται η ποιότητα και η αντοχή στον
χρόνο κάθε παραγόμενου αντιτύπου, έτσι ώστε να μην υπάρχουν αλλοιώσεις σχετικές με
τον χαρακτήρα, την μορφή, την αισθητική και το ύφος των πρωτοτύπων, διαφυλάσσοντας
την μοναδικότητά τους, καθώς και την ταυτότητα του δημιουργού. Οι εικαστικές εφαρμογές
της εταιρείας apolyto, που έφεραν επανάσταση στον χώρο της τέχνης, βρίσκουν ήδη μια
μεγάλη και θετική ανταπόκριση από καλλιτέχνες και κοινό, όπως επίσης από Μουσεία που
τις προβάλλουν. Διαπιστώνουμε μάλιστα, μια εντυπωσιακή και εξελικτικά δυναμική
ανάπτυξη στο ειδος, το οποίο ανοίγει διάπλατα τους ορίζοντας αξιοποίησης, εκτός των
άλλων, σε αρχιτέκτονες – κατασκευαστές αλλά και σε ανανεωτές των σύγχρονων
τουριστικών μονάδων.
Στην παρούσα ενότητα παρουσιάζονται επίτοιχα και αναγλυφοποιημένα έργα του
Αλέξανδρου Τομπάζη, μέσα από την λακωνικότητα και την εσωτερική τους δύναμη.
Υπάρχουν έργα με ευρηματική τρισδιάστατη σύλληψη του Μιχάλη Κατζουράκη. Ο
ευφάνταστος Μανώλης Χάρος έχει διαμορφώσει έργα με έναν συνδυασμό σύγχρονων
εκφραστικών ιδιωμάτων, ανεπίληπτα τροφοδοτημένων με υποβλητική παραδοξότητα και
με ποιητική πνοή. Τα έργα του Βασίλη Σπεράντζα αποκτούν μια μνημειακή διάσταση,
χωρίς να χάνουν τον αρχετυπικό τους χαρακτήρα και την δροσιά τους. Στα έργα του Νίκου
Στεφάνου, αναδεικνύεται το φαντασιακό στοιχείο, μέσα από μια αξιοποιούμενη σκηνική
διάσταση. Ο ελεγχόμενος και υφέρπων αισθησιασμός, αναδεικνύεται υποδειγματικά στα
έργα του Παύλου Σάμιου, ενώ το θεατρικό και τελετουργικό ύφος επαναπροσδιορίζεται
μέσα από την δυναμική σχεδιαστική γραφή του Δημήτρη Μυταρά. Ο υπερρεαλιστικός
τόνος και η ευφροσύνη που μεταδίδουν τα έργα του Χρίστου Καρά, αναμορφώνουν το
οικείο σε απροσδόκητο. Ο παρεμβατικός χώρος αποκτά εντονότερη διαλεκτική σχέση με
το φως και το χρώμα, στα έργα της Όπυς Ζούνη. Η εμβληματική γραφή του Νικόλα
Κληρονόμου επαναφέρει, μέσα από τις τρισδιάστατες μεγεθύνσεις, τον διάλογο εντάσεων
και υφέσεων, των ρυθμικών επιπλέον πυκνοτήτων και της αραίωσης στα δικά του έργα. Ο
αναχωρητισμός, το όνειρο και το ταξίδι, μέσα από μια επαλληλία διαφανειών, επενεργειών
και αντικατοπτρισμών, εντυπωσιάζουν στα έργα της Μαρίας Γιαννακάκη. Η μικρογραφική
αντίληψη και ο αινιγματικός χαρακτήρας του Θεόδωρου Πανταλέοντος αποκτούν μέσα
από τις εικαστικές αυτές εφαρμογές, μια παράδοξη πολυτιμότητα, σαν εκείνη κάποιας
λαθραίας οπτασίας. Ο πνευματικά ανήσυχος και ευρηματικά ρηξικέλευθος Βαγγέλης
Ρήνας στα έργα του αυτά, τονίζει εντονότερα το διεργασιακό στοιχείο της εσωτερικευμένης
μεταμόρφωσης, ενώ οι υποβλητικές και μετουσιωτικές εικόνες της Ερριέτας Βορδώνη
προβάλλουν ως τρόπαια του εφήμερου, στις δικές της συναισθαντικές δημιουργίες, καθώς
από την άλλη πλευρά, η Μαίρη Σαββαΐδη-Καμπουροπούλου, ιχνηλατώντας επιδέξια,
οδηγεί με την «γραφή» της το βλέμμα του θεατή, στα βάθη των θαλασσών και του
υποσυνειδήτου.
