Δεκαέξι μικροαφηγήσεις που έρχονται απ’ τα πίσω χρόνια – χορταράκια που φύτρωσαν ανάμεσα στις πέτρες, με το αεράκι της μνήμης να φυσάει γέρνοντάς τα. Μέσα σε ομίχλες και χιονισμένα τοπία, άνθρωποι, ζωντανά, ψυχές, συμπλέκονται με φυσικό, φανταστικό ή παράδοξο τρόπο. Λυπημένα βλέμματα ζώων, σκιές, αμαρτίες της φύσης, κάματος, παραλογισμός, απώλεια, σπαραγμός, ο φόβος του θανάτου: σκληρή καθημερινότητα ενός αλλοτινού, οριστικά απολεσθέντος κόσμου, που η θεμελιώδης σχέση του με τη φύση όριζε μιαν άλλη ηθική και μιαν άλλη θέαση του άλογου και του τυχαίου του κόσμου.
