του Αντώνη Κάλφα
Αλήθεια ποιος είναι ο αντίπαλος της αριστεράς (όπως και αν εννοεί κανείς τον όρο αυτόν) στις εκλογές που έρχονται; Ποιος είναι αυτός ο οποίος στις κρισιμότατες για το μέλλον του τόπου οφείλει να πολεμηθεί με όλες μας τις δυνάμεις;
Θα έλεγε κανείς απλά σκεπτόμενος αριστερός ότι αντίπαλοί μας είναι οι δυνάμεις εκείνες που οδήγησαν τη χώρα μας στην καταστροφή, διάβαζε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τόσο απλό θα υποστήριζε κανείς. Αντιθέτως στον χθεσινό άρθρο του Δημήτρη Γόντικα στον Ριζοσπάστη με τίτλο «Μια ακόμη κρίσιμη αναμέτρηση» (Τετάρτη 18 Απρίλη 2012) διαβάσαμε ένα κείμενο αμήχανο, κατ’ ουσίαν απολίτικο, γεμάτο αριστερίστικη χολή που ακόμα και οι φίλοι του ΚΚΕ νομίζω πως θα εκπλαγούν. Και εξηγούμαι. Από τις 905 λέξεις του κειμένου οι 633 είναι αφιερωμένες στο γιατί σε αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση δεν πρέπει να ψηφιστεί …ο «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ»! Ενδιαφέρον έχει ωστόσο και η πρωτόγονη απλουστευτική λογική του αρθρογράφου. Στέκομαι σε τρία μόνο σημεία (ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε και ηλεκτρονικά στο http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6805199). 1. Ο Δ.Γ. υποστηρίζει ότι ο «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» «είναι και παραμένει επικίνδυνος αντίπαλος για το εργατικό λαϊκό κίνημα και ισχυρός μοχλός της αστικής πολιτικής για την υπονόμευση της ταξικής πάλης. Η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα έχει κάθε λόγο και συμφέρον να στηρίζει αυτό το συμβιβαστικό, οπορτουνιστικό ρεύμα. Οι θέσεις και η πολιτική του δεν προκαλούν καμία ανησυχία». Πώς συμβαίνει ωστόσο αυτό το τμήμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς να πολεμάται με κάθε τρόπο από τις συστημικές δυνάμεις (βλ. και πρόσφατα περισπούδαστα αφιερώματα σε «Βήμα» και «Καθημερινή» από την ελίτ των μνημονιακών συμφερόντων: Γ. Πρετεντέρη, Ν. Μαραντζίδη, Στ. Καλύβα, Αλ. Παπαχελά κλπ); Για ποιο λόγο ενοχλεί τόσο πολύ τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους του πολιτικού και οικονομικού ρεπορτάζ η παρουσία και ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος που εκφράζει ο χώρος του ΚΚΕ θα συμπλήρωνα). Μήπως οι αστικές δυνάμεις έχουν καλύτερη κρίση όταν πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους και γι’ αυτό το πράττουν; 2. Συνεχίζει στο ξύλινο και χολερικό κείμενό του ο Δ.Γ. «Αθωώνουν πλήρως τον καπιταλισμό. Κρύβουν ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης». Πώς το συμπεραίνει αυτό ο αρθρογράφος; Δεν ζητάω ο Δ. Γόντικας να έχει αποστηθίσει το κείμενο διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά στοιχειώδης ευπρέπεια επιβάλλει να μην υποτιμούμε την νοημοσύνη του κοινού ανθρώπου υπερασπιζόμενοι το κόμμα με τέτοιες αρλούμπες. 3. Οι εκλογές στις 6 του Μάη είναι κρίσιμες, υποστηρίζει ο Δ.Γ. Όντως είναι κρίσιμες όπως τις καταλαβαίνει ο απλός αριστερός πολίτης προκειμένου να αλλάξει ο ταξικός συσχετισμός και να ενδυναμωθεί η θέση των κομμάτων της αριστεράς. Τι υποστηρίζει με ιδιαίτερα απροκάλυπτη γλώσσα ο Δ.Γ. «Οι εκλογές στις 6 του Μάη είναι μια ακόμα αναμέτρηση στον αγώνα με τις αστικές δυνάμεις και το στήριγμά τους στο εργατικό κίνημα τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αναμέτρηση αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του εργατικού κινήματος. Το πρόβλημα που κρίνεται στις εκλογές είναι αν το εργατικό κίνημα θα κάνει ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά. Αν θα κατακτήσει μια νέα θέση μάχης απέναντι στην εργοδοσία και τα κόμματά της. Αν θα μειωθεί αισθητά η επίδραση των κεφαλαιοκρατών στην εργατική τάξη και το κίνημά της». Κόμμα της εργοδοσίας ο ΣΥΡΙΖΑ; Κόμμα του κεφαλαίου οι χιλιάδες άνθρωποι που καθημερινά δίνουν τον αγώνα για την ενίσχυση του αριστερού φρονήματος, για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων του λαού στο σχολείο, στην υγεία, στους χώρους δουλειάς, για την προοπτική της αριστεράς και των δυνάμεών της; Μήπως οι ηγέτες του Περισσού έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα; Μήπως οι αρρωστημένες επιθέσεις κρύβουν την βαθύτατη αγωνία τους για την άνοδο της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και τον ανομολόγητο φόβο τους γύρω από το κλίμα ενότητας που αυτόν τον καιρό γίνεται αντιληπτό ως αναγκαία επιταγή του αριστερού κινήματος;
