Πού είναι αυτή η γενιά; Τη βλέπει κανείς να ηγείται των εξελίξεων, να αναλαμβάνει δημόσια ευθύνες; Να παίρνει θέση για όσα γίνονται; Να δημιουργεί πολιτικό πρόταγμα; Να επινοεί καινούργια παραδείγματα; Όσοι σήμερα κυριαρχούν είναι πάνω από 50 κι 60 ετών. Πού είναι οι 40ρηδες; Πού είναι η γενιά των πτυχίων; Πού είναι αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς εμπειρία πολέμου και δικτατορίας; Ποιό είναι το αίτημα αυτής της γενιάς; Γιατί ό,τι κάνουν το κάνουν σχεδόν στα “μουλωχτά”; Που είναι τα παιδιά που, όπως λέγεται, τα βρήκαν όλα έτοιμα; Πού είναι τα σπουδασμένα κορίτσια κι αγόρια; Κρύβονται; Απαξιούν; Αδιαφορούν;Ιδιωτεύουν; Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις η μεγάλη πλειοψηφία των 40ρηδων σήμερα απέχει απ’ τη δημόσια ζωή. Είτε υποαμοίβονται σε σχέση με τα προσόντα τους, είτε δεν έχουν καν δουλειά. Γενικά δείχνουν και να υποεκπροσωπούνται στο πολιτικό σύστημα. Ενώ στην αγορά εργασίας κάποιοι έχουν βολευτεί σε θέσεις που απέκτησαν με “δόντι”, αρκετοί τρύπωσαν στο δημόσιο, άλλοι έχουν μεταναστεύσει ή σκέφτονται να φύγουν και μερικοί μάλλον από κάποια άλλη εύνοια ή τύχη, κάνουν μια αξιοπρεπή και καλοπληρωμένη δουλειά.
Η γενιά μου είναι παροπλισμένη. Δείχνει να μην ονειρεύεται. Είναι θεατής σ’ ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, αποχαυνωμένη απ’ τα γκάτζετ τελευταίας γενιάς, κι απ’ τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Τί έχει πάει τόσο στραβά μ’ αυτή τη γενιά; Μήπως τη γαλούχησε μια συναισθηματικά ανάπηρη γενιά; Κι αν ναι, για πόσο θα ισχύει αυτό το άλλοθι; Μήπως φταίει το γεγονός ότι αρχίσαμε να παίζουμε παιχνίδια στον υπολογιστή από νεαρή ηλικία; Τί μας κάνει τόσο ανίσχυρους κι αμέτοχους; Σίγουρα, μας παραχάιδεψαν. Σίγουρα, βρήκαμε πολλά έτοιμα. Αλλά τί μας κάνει τόσο απρόθυμους να διεκδικήσουμε το δικό μας παρόν; Ακόμα κι εκείνοι που έχουν βγει μπροστά, δείχνουν να είναι ρέπλικες των μεγαλύτερων. Καμία διάθεση διαφοροποίησης, καμία εσωτερική ανάγκη αναγνώρισης της μοναδικότητάς μας. Όλοι ίδιοι, όλοι στον καναπέ ή στα παρωχημένα σχήματα, όλοι δυσαρεστημένοι, όλοι ανικανοποίητοι. Και την ίδια στιγμή όλοι κονφορμίστες, να αναπαράγουμε τα ίδια χρεωκοπημένα μοντέλα. Άραγε πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε πλέον ξεκάθαρα για μια χαμένη γενιά; Για μια γενιά που δεν αγωνίστηκε καν, και γι’ αυτό δε μπορεί να ονομαστεί καν “ηττημένη γενιά”; Να στρέψουμε άραγε το ενδιαφέρον μας στους νεότερους;
Δε θέλω να το πιστέψω. Μπορεί η γενιά μου να άργησε να ενηλικιωθεί, να πνίγηκε πρόσκαιρα απ’ τις αντιφάσεις, τους φόβους, και τις ευκολίες της, αλλά τώρα πρέπει να κάνει τα αποφασιστικά βήματα και να βγει μπροστά. Με θάρρος, με επίγνωση των δυνατοτήτων της, με αποφασιστικότητα. Και κυρίως, χωρίς παρωπίδες.
