Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κύριο Χρήστο Μαγγούτα που έγραψε μιαν επιστολή με τίτλο « Κύριε Παπούλια, είστε Πρόεδρος της Δημοκρατίας;» και η οποία έφτασε διαδικτυακά στον υπολογιστή μου. Πάντως λέει τις ασχημότερες αλήθειες που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ήταν καιρός κάποιος να το κάνει. Όχι προσωπικά για τον Κάρολο Παπούλια. Για τους περισσότερους Προέδρους Δημοκρατίας και πρωθυπουργούς της χώρας μας που αποδείχτηκαν πολύ «λίγοι». Ποιοι και με ποια ευκαιρία «κέρδισαν» αυτό τον …τίτλο, μόνο η Ιστορία έχει το δικαίωμα να το καταγράψει και κάποια στιγμή, να το «καταθέσει».
Ρωτώντας – ή καλύτερα υποβάλλοντας μη ερωτηματικές αλλά απόλυτες θέσεις- τον Κάρολο Παπούλια ο κύριος Μαγγούτας έθεσε ζητήματα που ο κάθε Έλληνας πατριώτης – μια όχι ανέξοδος φεντεραλιστής της πεντάρας- θα ήθελε να θέσει, ίσως όχι περιμένοντας απάντηση αλλά μια απλή διέξοδο στην αγωνία του, του λέει:
« Αν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της. Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής: «Δε μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει. Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Οι πολιτικοί έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή, κάτι σαν Μνημόνιο 2, το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του. Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.»
Δεν σκοπεύω να δημοσιεύσω ολόκληρη την επιστολή του κ. Μαγγούτα. Ο αγώνας του Γκρίμσον για την υπεράσπιση των Εθνικών του θέσεων και της ακεραιότητας του χαρακτήρα του οδήγησε την Ισλανδία σε μια καλύτερη θέση και τον ίδιο στη Δημοκρατική Αθανασία. Ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού πάλεψε μόνο του, χωρίς τη βοήθεια του Προέδρου ή του πρωθυπουργού, με μια χούφτα βουλευτές και διανοούμενους στο πλευρό του και – μέχρι στιγμής- χάνει. Και χάνοντας ο λαός, χάνεται και η Ελλάδα. Το συμπέρασμα που «βγήκε» στην Ισλανδία όταν ότι δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.
Στην Ελλάδα, οι ίδιοι άνθρωποι ξαναζητούν την ψήφο του.
Στην Ισλανδία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου» είπε. Και καταλήγει η μνημειώδης αυτή επιστολή : « Μήπως κ. Παπούλια θα’ πρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ;»
