Αν στους περισσότερους ανθρώπους η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα προκάλεσε μαζί θυμό και λύπη, συγκίνηση και οργή, το βέβαιο είναι ότι η οργή τους θα υπερπολλαπλασιαστεί αν διαβάσουν τη χθεσινή ομιλία του Βενιζέλου στους «ανθρώπους της τέχνης, των γραμμάτων και της επιστήμης».
Οι οποίοι δέχτηκαν να πάνε να ακούσουν τον Βενιζέλο και μάλιστα να τον ακούσουν να τους νουθετεί, να τους καθοδηγεί και να τους καλεί στη διαμεσολάβησή τους για τη διάδοση κι επεξήγηση στην κοινωνία των λόγων εθνικού συμφέροντος που επιβάλλούν την εξακολούθηση της συγκεκριμένης πολιτικής εκποίησης της χώρας!
Οποία αυτονομία σκέψης από τους «διανοούμενους» κι «επιστήμονες», οποία ευαισθησία από τους «καλλιτέχνες». Ειδικά σε μια μέρα που έναν απίστευτα τραγικά γεγονός υπογράμμισε αιμάτινα τη σκοπιά της πλειονότητας της κοινωνίας και του αδιεξόδου που βιώνει από αυτή την πολιτική!
Η απονενοημένη ωστόσο πολιτική πράξη του συνταξιούχου φαρμακοποιού βαραίνει ασύλληπτα περισσότερο από όλα τα διπλώματα, τα πτυχία, τις διακρίσεις, το κύρος, τον «στοχασμό» και τις αναλύσεις όλων μαζί από εκείνους που μαζεύτηκαν χθες στην εκδήλωση του Μπενάκη. Κι έρχεται από την κοινωνία για την κοινωνία. Η κοινωνία μίλησε λοιπόν, το ίδιο και τα σαλόνια. Και ο πόλεμος συνεχίζεται...
Η αναμενόμενα αμετροεπής ομιλία 6.500 λέξεων και περίπου 18 σελίδων του Βενιζέλου δεν συνίσταται σε ανθρώπους ιδιαίτερης ευαισθησίας γιατί ο βαθμός του ψέματος, της παραχάραξης της αλήθειας και της στρεψοδικίας δεν υποφέρονται, δεν είναι δυνατή η πρόσληψή τους χωρίς παρενέργειες ψυχολογικές και σωματικές. Ο θυμός σε κυριεύει από το κεφάλι ως τα πόδια και σε διαλύει αν δεν εκτονωθεί.
Ένα «μικρό» δείγμα των νουθεσιών του αρχιενόχου που πρέπει να περάσουν οι διαννούμενοι στην κοινωνία:
Πρώτον, η έννοια και ο ρόλος του διανοουμένου. Τι είναι αυτό που χωρίζει τον επιστήμονα, τον ερευνητή, τον ειδικό, το δάσκαλο, την καταξιωμένη ακαδημαϊκή προσωπικότητα, τον δημιουργό που δουλεύει μέσα στο εργαστήριό του από αυτόν που λέγεται διανοούμενος; Η σχέση του με την κοινωνία, η δυνατότητά του να διατυπώνει δημόσιο λόγο, η ικανότητα επιρροής, η δυνατότητά του να συμμετέχει στην εθνική αφήγηση υπό συνθήκες όχι πλέον ραδιοτηλεοπτικές, αλλά διαδικτυακές.
Τώρα δυστυχώς υπάρχει ένας επικίνδυνος, απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτόν που θα έπρεπε να είναι ο οργανικός διανοούμενος και αυτόν που εκ των πραγμάτων έχει καταλάβει τη θέση και το ρόλο αυτό ως τηλεοπτικό πρόσωπο, ως μία TV persona ή ως ένας ενεργός πολίτης του διαδικτύου που κινείται μέσα σε συνθήκες οι οποίες σε πολύ μικρό βαθμό αποτυπώνουν την κοινωνική πραγματικότητα και σε πολύ μεγάλο βαθμό την παραποιούν και αισθητικά και ιδεολογικά και εντέλει πολιτικά και ιστορικά.
Αυτό θα ήθελα να το συνδέσω με τη δεύτερη παρατήρηση που απορρέει από τις συγκλίνουσες παρεμβάσεις των ερευνητών του ΕΚΕ και των άλλων ερευνητικών μας ιδρυμάτων. Ναι, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ορατό και απτό κίνδυνο του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Όταν βλέπουμε να διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, όταν βλέπουμε να διαταράσσονται όλες οι αξιακές παραδοχές και να μην αντικαθίστανται, όταν βλέπουμε να καταλύεται το βασικό δημοκρατικό πρόταγμα, να ακυρώνονται ιδεολογικές παραδοχές πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί τους τελευταίους δυόμισι αιώνες η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και η πολιτική, όταν βλέπουμε η οργή να εναλλάσσεται με το φόβο και αυτό να μην μετατρέπεται σε έναν πολιτικό λόγο ολοκληρωμένο, δηλαδή μετατρέψιμο σε πρόταση εξουσίας, σε σχήμα διακυβέρνησης του τόπου, τότε βρισκόμαστε σε συνθήκες μεσοπολεμικές, συνθήκες Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Κινδυνεύουμε να βρεθούμε ενδεχομένως με ένα Κοινοβούλιο εχθρικό προς τον κοινοβουλευτισμό και το κοινοβουλευτικό σύστημα. Κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε την οικονομική κρίση, η οποία οφείλεται στην έλλειψη πολιτικής ευθύνης και διορατικότητας, σε μία κρίση πολιτικής νομιμοποίησης και τελικά σε μια κρίση κοινωνικής συνοχής και εντέλει εθνικής συνοχής».
Κλείνοντας την ομιλία του ο Βενιζέλος, κι επειδή «μέσα σε αυτήν την περιδίνηση, μπορεί να γίνει μεγάλη ζημιά» παραθέτει την παραδοχή ότι οι επικοινωνιολόγοι του λένε ότι δεν έχει μείνει κοινωνική ομάδα που να μη θίγεται ωστε να μπορούν να την συμπεριλάβουν σε ένα τηλεοπτικό σπότ (και κάπως έτσι κάτω από τα μεγαλεπήβολα΄αναδικνύεται η προεκλογική σκοπιμότητα). Και ο ίδιος συμπεραίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος δεν μπορεί παρά να μεταφέρει το «επιμέρους», την περικοπή των αποδοχών του δηλαδή, το οποίο μοιραία δεν μπορεί να τα θέσει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την «μεργάλη ιδέα» της «βίαιης προσαρμογής» στο πρωτογενές πλεόνασμα. Ποιος μπορεί να δει το συνολικό «όραμα» του Βενιζέλου; Αυτός του οποίου η επιβίωση δεν απειλείται, αντιθέτως η ευημερία του είναι εξασφαλισμένη με τη στράτευσή του στο εν λόγω όραμα.
Ιδού:
« Ποιος είναι αυτός που αντιλαμβάνεται το εθνικό συμφέρον, και μάλιστα το απώτερο συμφέρον του τόπου, όχι το άμεσο, το εξοφλητέο άμα τη εμφανίσει; Άρα χρειάζεται μία επεξήγηση, χρειάζεται μία διαμεσολάβηση. Χρειάζεται κάποιος να τα πει όλα αυτά και να τα πει και βιωματικά, να τα πει και επιστημονικά και θεωρητικά και ιδεολογικά και αισθητικά. Αυτός είναι ο ρόλος σας και σ' αυτό θέλουμε τη βοήθειά σας. Και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων γιατί είμαι βέβαιος ότι θα αντιδράσετε και θα μας βοηθήσετε με αποτελεσματικό και μαζικό τρόπο».
Αηδία, ντροπή και αίσχος................
