Με ένα άρθρο-φωτιά που δημοσιεύεται στο blog της βορειοηπειρώτικης νεολαίας, εκφράζεται η άποψη πως ο Πύρρος απογοήτευσε με την επιλογή του.
Το άρθρο φέρνει ως παράδειγμα και τον Τσιτσάνη και τον Γκάλη που παρά το γεγονός πως είχαν προτάσεις να πολιτευτούν δεν δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε κανέναν κομματικό μηχανισμό, παραμένοντας στην συνείδηση του κόσμου «όλων των Ελλήνων«.
Δεν έκανε το ίδιο ο Πύρρος Δήμας, που συμβόλιζε μία Ελλάδα, και του αθλήματος που υπηρέτησε με αυταπάρνηση είναι ακόμα ο συμβολισμός για την σημερινή Ελλάδα, που καλείται να σηκώσει βάρη που δεν τις αναλογούν. Το κείμενο καταλήγει με την φράση πως την Ελλάδα δεν θα την σώσει κανένα ΠΑΣΟΚ, αλλά η ίδια η ψηχή της, που είμαστε εμείς.
Διαβάστε το κείμενο:
«Όταν ρώτησαν τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλο, γιατί άφησε την ακαδημαϊκή καριέρα και έγινε πολιτικός, εκείνος τους απάντησε αφοπλιστικά «από φιλοδοξία» για να συνεχίσει και να πει πως «δεν υπάρχει ανώτερη καταξίωση για κάποιον άνθρωπο, από την πολιτική. Η οικονομική, η κοινωνική και η επιστημονική καταξίωση είναι σημαντικές αλλά η ανώτερη είναι όταν οι συμπατριώτες σου αποφασίζουν να τους εκπροσωπείς»
Κάποτε, άνθρωποι κάποιου κόμματος, πλησίασαν τον μεγάλο Τσιτσάνη και του πρότειναν να μπει στο ψηφοδέλτιο τους. Η απάντηση του μεγάλου ρεμπέτη ήταν: «Εγώ είμαι ο Τσιτσάνης όλων των Ελλήνων δεν μπορώ να γίνω ο Τσιτσάνης του ενός και του άλλου».
Κάθετα αντίθετος σε κάθε πολιτική πρόταση ήταν και ένα άλλο μεγάλο σύμβολο του ελληνικού αθλητισμού και του Ελληνισμού γενικότερα, ο Νίκος Γκάλης.
Ούτε οι τρεις αυτές περιπτώσεις και ούτε η κρίση ενός ανώνυμου βορειοηπειρώτη, συμπατριώτη του Πύρρου Δήμα, όπως εγώ, μπορούν να περιγράψουν και να αναλύσουν την ψυχοσύνθεση των δημοσίων ανδρών. Μπορώ όμως να περιγράψω τη δική μου ψυχολογία και να πω πως αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση για την απόφαση, του σε κάθε περίπτωση μεγάλου Πύρρου, να σηκώσει τη μπάρα ενός κόμματος. Όχι γιατί το ΠΑΣΟΚ έφερε την τρόικα και είναι μνημονιακό όπως έγραψαν οι περισσότεροι συμπατριώτες μου αλλά για τις ευθύνες που έχει τα τελευταία 20 χρόνια και κυρίως για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους Βορειοηπειρώτες. Πριν το 1990 θεωρούσε ρατσιστή και εθνικιστή κάθε έλληνα που αναφέρονταν στο Βορειοηπειρωτικό αλλά και για το ταμπού που δημιούργησε στο θέμα, τόσο που το Βορειοηπειρωτικό να είναι στους ομοεθνείς μας πιο άγνωστο από το Κουρδικό και το Παλαιστινιακό… Δε θα ξεχάσω ακόμα τη δήλωση ενός στελέχους του ΠΑΣΟΚ στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, το 2003, τότε που μεταξύ των θυμάτων της βίας της αλβανικής αστυνομίας έναντι των Χειμαρραίων, που ήθελαν να προστατέψουν την ψήφο τους, ήταν και ο ίδιος ο πατέρας του Πύρρου, τότε λοιπόν ο κ. Μπίστης είπε πως «για τα επεισόδια ευθύνονται οι άνθρωποι της «Ομόνοιας».…».
Το ΠΑΣΟΚ έχει αυτή τη στιγμή συσπείρωση κάτω από 50%, και με μεταγραφές «φανέλας» ή «αεροδρομίου» όπως λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, προσπαθεί να συσπειρώσει τους οπαδούς του, με ονόματα βαριά και έντονο συμβολισμό. Δεν υπήρχε βαρύτερο όνομα στην «αγορά» από του Πύρρου. Δεν υπήρχε καλύτερο όνομα για τους παραδοσιακούς του ΠΑΣΟΚ από το Γεννηματά. Δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από έναν τριαντάχρονο επαγγελματία, που αποτελεί το συνδετικό κρίκο δύο γενεών με το μεγαλύτερο χάσμα που υπήρχε ποτέ στην ελληνική κοινωνία. Ο Βενιζέλος αποδείχτηκε άριστος σκάουτερ. Το θέμα είναι γιατί έπρεπε να δεχτεί ο Πύρρος;;; Ο Πύρρος, που έγινε κάδρο σε κάθε βορειοηπειρωτική οικογένεια, γιατί δίδαξε τους ημιμαθείς ελλαδίτες αδελφούς μας, να μας ξεχωρίζουν από τους αλβανούς. Δυστυχώς δεν το έμαθαν ακόμα όλοι, αλλά η προσφορά του ήταν μεγαλύτερη από κάθε πολιτικό και κάθε ιστορικό.
Κάποιοι συμπατριώτες μας βορειοηπειρώτες που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, πανηγύρισαν για την τοποθέτηση του Πύρρου ως επικεφαλής του επικρατείας του κόμματος. Κάποιοι άλλοι δυσαρεστήθηκαν γιατί δεν πήγε στο «δικό» τους κόμμα. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι είμαστε αυτοί που απογοητευτήκαμε για το ολίσθημα του Πύρρου, να γίνει η ασπίδα ενός κόμματος που του άξιζε η τιμωρία της ελληνικής κοινωνίας και η διπλή τιμωρία της βορειοηπειρωτικής… Γιατί την Ελλάδα δεν θα τη σώσει κανένα ΠΑΣΟΚ αλλά η ψυχή της, που είμαστε όλοι εμείς…
Ούτε οι οικονομικές, ούτε οι γεωπολιτικές γνώσεις του Πύρρου, θα βοηθήσουν την πατρίδα μας να βγει από την κρίση. Ο Τσιτσάνης και ο Γκάλης, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την πολιτική, αλλα πρόσφεραν πολύ περισσότερο στον Ελληνικό λαό γιατί όπως λέει και το Ευαγγέλιο «ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος».
Πύρρο μας πίκρανες! Τα κάδρα δε θα τα κατεβάσουμε, αλλά απο σήμερα δεν θα τα δείχνουμε με την ίδια περηφάνια στα παιδιά μας …»
ΠΗΓΗ: parapolitika.gr
