ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΟΣ ΣΤΟ ΚΚΕ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

  

Το πραγματικό διακύβευμα στις εκλογές στις 6 του Μάη, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, το βάζει η ίδια η ζωή. Διακύβευμα που προσπερνάει τα κίβδηλα, εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα – πατροναρίσματα των αστικών και μικροαστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., κόμμα Μπακογιάννη, κόμμα Κουβέλη και λοιποί παρατρεχάμενοι του συστήματος), που ανάγουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα ως μονόδρομο, που ο λαός πρέπει να υποκύψει και να αποδεχτεί τη σφαγή των δικαιωμάτων του σαν κάτι δεδομένο.

Αυτό το ψέμα και η συστηματική εκφόβιση του ελληνικού λαού πρέπει να βρει απάντηση στους λαϊκούς, ταξικούς αγώνες, αλλά και στην κάλπη στις 6 του Μάη, καταδικάζοντας ο λαός με την ψήφο του τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και της ευρωυποταγής. Άρα το πραγματικό διακύβευμα που πρέπει να απαντήσει η κάθε πολιτική δύναμη και από εκεί να κρίνεται από το λαό είναι ή με τα μονοπώλια ή με το λαό. Ενδιάμεσες λύσεις, τρίτοι δρόμοι, αποτελούν δοκιμασμένες συνταγές που στόχευαν στον εξωραϊσμό του κυρίαρχου αστικού πολιτικού συστήματος και σκορπούσαν συγχύσεις σε εργατικές λαϊκές δυνάμεις.

Μέχρι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη στη χώρα μας, που απαντάει με σαφήνεια, ολοκληρωμένα, συνεκτικά, με πράξεις, δράση και αγώνα είναι το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τα τελευταία είκοσι χρόνια, σε συνθήκες αντεπανάστασης, μετά από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στην ανατολική Ευρώπη το 89-91, πήγε κόντρα στο ρεύμα, δε συμβιβάστηκε, δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα, δεν υπέστειλε τη σημαία της ταξικής πάλης, του ταξικού αγώνα, για την κοινωνική απελευθέρωση, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την πάλη για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Με εργαλεία την κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού, εξήγησε επιστημονικά ότι όσο αρνητικός και να είναι ο διεθνής ή εγχώριος πολιτικός συσχετισμός δύναμης για το λαό, αυτός δεν είναι λόγος για να καθορίζεις την πολιτική σου συμπεριφορά ή να τα διπλώνεις, να συμβιβάζεσαι, όπως κάνουν οι οπορτουνιστές ανά της γης (βλ. ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα), αλλά να τον παίρνεις υπόψη μόνο για να τον αλλάξεις προς όφελος των εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, αναδεικνύοντας το ταξικό περιεχόμενο των πολιτικών υποκειμένων, αφού τα κόμματα είναι αντανάκλαση των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων που υπάρχουν στην ταξικά διαρθρωμένη καπιταλιστική κοινωνία, στο αστικό κράτος. Από αυτή τη σκοπιά, οι εργάτες δε μπορούν να ψηφίζουν ίδια κόμματα με τα αφεντικά τους. Έχουν ταξικά αντικρουόμενα συμφέροντα. Ο εργάτης που με τη δουλειά του παράγει τον πλούτο παίρνει ένα ελάχιστο μισθό ίσα – ίσα για να συντηρεί την εργατική του δύναμη, ενώ το αφεντικό – καπιταλιστής, ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, ιδιοποιείται τον παραγόμενο πλούτο, με στόχο την αυξανόμενη κερδοφορία, υφαρπάζοντας την υπεραξία που δημιουργεί ο εργάτης στην παραγωγική διαδικασία. Από εδώ αναδεικνύεται και ο παρασιτικός χαρακτήρας των κεφαλαιοκρατών, που ζουν πλουσιοπάροχα από τον κλεμμένο μόχθο της εργατικής δύναμης. Η βασική αυτή αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας βρίσκεται στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, έχει το χαρακτήρα της ανείρευτης πάλης και θα επιλυθεί αυτή η αντίθεση με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους, με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με άλλη οργάνωση οικονομίας, με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό, με αλλαγή σκοπού της παραγωγής.

Παρά το δυσμενή, διεθνή αρνητικό συσχετισμό δύναμης μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών, τα εσωτερικά χτυπήματα που δέχτηκε το ΚΚΕ από ομάδα του δεξιού αναθεωρητισμού, αυτό άντεξε και δεν υπέκυψε. Αποκατέστησε γρήγορα τα χαρακτηριστικά επαναστατικού κόμματος, της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, κόμμα μαρξιστικό – λενινιστικό, που παλεύει για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Συνδύασε εύστοχα την τακτική με τη στρατηγική του, μπήκε μπροστά για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, για την επίλυση μικρών ή μεγαλύτερων λαϊκών προβλημάτων, φωτίζοντας παράλληλα το δρόμο της λαϊκής προοπτικής, που δεν είναι άλλος από το δρόμο της κοινωνικής συμμαχίας, της αντιμονοπωλιακής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ο δρόμος της εργατικής – λαϊκής εξουσίας.

Η καθαρή αυτή γραμμή έκανε το ΚΚΕ κόμμα ανθεκτικό, κόμμα διορατικό, χωρίς να το χαρακτηρίζει έπαρση κι αλαζονεία. Το 1992 καταψήφισε τη συνθήκη του Μάαστριχτ, που αποτέλεσε το πρόπλασμα για τη μορφή που έχει σήμερα η ευρωπαϊκή ένωση (ζώνη ευρώ, απελευθέρωση οικονομίας, ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, ανθρώπινου δυναμικού). Στην Ελλάδα αυτή τη φιλομονοπωλιακή συνθήκη ψήφισαν ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και τη χαιρέτισαν σαν κοσμογονία που θα φέρει ασφάλεια, εργασία, αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της Ευρώπης, τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Το ΚΚΕ πάλεψε και παλεύει ενάντια στη γραμμή της ανταγωνιστικότητας, που έχουν για «θεό» τους όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στη χώρα μας. Είναι η γραμμή που τσακίζει όλα τα εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα, οδηγεί τους εργαζόμενους στη μόνιμη φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, για να μεγιστοποιούνται τα κέρδη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, για να ανταπεξέλθουν στον ενδο«οικογενειακό» ανταγωνισμό τους για κέρδη, για οικονομική κυριαρχία. Η τάση αυτή αποτελεί νομοτέλεια της καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας. Το ΚΚΕ μίλησε έγκαιρα για το ξαναμοίρασμα των αγορών, αφού οι ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στην ανατολική Ευρώπη όξυναν τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών, του ορυκτού πλούτου. Από αυτή τη σκοπιά, το ΚΚΕ καταδίκασε και αγωνίστηκε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους κυρίως στα Βαλκάνια, την ώρα που δυνάμεις που αυτοαναγορεύονται αριστερές, όπως ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ στη χώρα μας, κρατούσαν ίσες αποστάσεις και εξίσωναν το θύτη με το θύμα, όπως έγινε το 1999 στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ενάντια στη Σερβία για το θέμα του Κοσσυφοπεδίου. Το ΚΚΕ αντιπάλεψε τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα μας, κυρίως από το 1992 και μετά. Την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων (νόμοι Σιούφα – Γιαννίτση – Ρέππα), την προώθηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (μερική απασχόληση, γενίκευση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, εκ περιτροπής εργασία, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης), την απελευθέρωση του ωραρίου, τη διάλυση του οχτάωρου. Μέτρα που ξεθεμελίωναν συνολικά τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά ήταν αναγκαία για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που έφερνε νέα κέρδη στους καπιταλιστές. Η αναπαραγωγή των ιδεολογημάτων εκείνης της εποχής, όπως και σήμερα, περί ρεαλιστικών πολιτικών, εφικτών στόχων, κινούνταν στην κατεύθυνση της κυρίαρχης προπαγάνδας, χειραγώγησης, τρομοκράτησης του λαού, για να συγκαλυφθεί το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής των αστικών, μικροαστικών κομμάτων, της ευρωπαϊκής ένωσης. Στο ΚΚΕ δεν άγγιξαν αυτά τα σαθρά, τεχνητά επιχειρήματα, βγήκε μπροστά, μίλησε ανοιχτά για το χαρακτήρα της αστικής πολιτικής, τον ταξικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ένωσης, οργάνωσε αγώνες μαζί με το λαό. Το ΚΚΕ καταδίκασε την Κ.Α.Π. (κοινή αγροτική πολιτική), που διέλυσε την αγροτική παραγωγή της χώρας μας, έδιωξε τους μικροκαλλιεργητές από τα χωράφια τους, αποσαρθρώθηκε ο αγροτικός ιστός της χώρας μας. Το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ υποστήριξαν με σθένος αυτή την πολιτική. Το ΚΚΕ αντιπάλεψε την είσοδο των μονοπωλιακών συγκροτημάτων στο λιανικό εμπόριο. Συνέπειες που βιώνουμε σήμερα, που μαζί με την οικονομική κρίση χιλιάδες μικρομάγαζα σε όλη τη χώρα βάζουν λουκέτο και συντελείται έτσι η συγκέντρωση του εμπορίου σε λίγα χέρια. Το ΚΚΕ δεν παλινοδρόμησε ούτε τώρα με την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ανέδειξε και εξήγησε στο λαό το χαρακτήρα της κρίσης, σαν κρίση του συστήματος, κρίση του καπιταλισμού. Κρίση που ήρθε μετά από μία μεγάλη περίοδο καπιταλιστικής κερδοφορίας, κυρίως στην Ε.Ε., που συσσωρεύτηκαν τόσα κεφάλαια που δυσκόλευαν να αναπαραχθούν και να έχουν τη μέγιστη κερδοφορία που απαιτεί ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός τους, έπεσε το μέσο ποσοστό του καπιταλιστικού κέρδους. Και από αυτή τη σκοπιά, το ΚΚΕ κάλεσε σε λαϊκή αντεπίθεση, ότι ήρθε η ώρα αυτό το σάπιο, παρασιτικό, αστικό σύστημα να ανατραπεί, να ανοίξει ο δρόμος της εργατικής – λαϊκής εξουσίας. Αυτή η ξεκάθαρη θέση βρήκε πολέμιους όλους τους υπερασπιστές του συστήματος, αστικά κόμματα «αριστεροί» όλων των αποχρώσεων που κάνουν ό,τι μπορούν να δώσουν παράταση ζωής σε ένα σύστημα, το καπιταλιστικό, που ιστορικά είναι ξεπερασμένο και μόνο φτώχεια, δυστυχία, εξαθλίωση από τη σκοπιά της οικονομίας του, έχει να δώσει στο λαό.

Στις εκλογές στις 6 του Μάη το σάπιο αυτό σύστημα πρέπει να νιώσει ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, να ταρακουνηθεί από τη λαϊκή αποφασιστικότητα. Αυτό για να γίνει, ο λαός, οι εργάτες, οι μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι, μικρομαγαζάτορες, μικροί έμποροι, επαγγελματοβιοτέχνες, ιδιαίτερα οι γυναίκες και η νεολαία να προσπεράσουν εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα και να υπερψηφίσουν το ΚΚΕ. Όχι μόνο για αυτά που είπε και δικαιώθηκε, αλλά γιατί είναι το μόνο κόμμα που έχει εναλλακτική πρόταση εξουσίας, ρεαλιστική για το λαό, για να ζήσει όπως του αξίζει, επειδή αυτή η πρόταση θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν ο λαός την κάνει δική του υπόθεση και μαζί με το ΚΚΕ παλέψουν ενάντια στην δικτατορία – εξουσία των μονοπωλίων για την εργατική – λαϊκή εξουσία.

Στις 6 του Μάη κρίνεται η αποφασιστικότητα του λαού να αναμετρηθεί με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, η αποφασιστικότητά του να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας, η αποφασιστικότητά του να γίνει πραγματικά κυρίαρχος λαός, αφέντης στον τόπο του χωρίς κηφήνες και σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου. Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μοναδική εγγύηση για αυτό το σκοπό. Άδραξε την ευκαιρία.

ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΗΣ Κ.Ο. ΠΙΕΡΙΑΣ