(Με αφορμή τη συμβουλή προς τους συναγωνιστές του ΚΚΕ και την κ. Παπαρήγα από τα παλιά από τον Ενωτικό)
Υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού ή κάθε ποικιλίας συμβιβασμού. (...) Το συμπέρασμα είναι καθαρό: το να αρνιέσαι τους συμβιβασμούς «από άποψη αρχών», το να αρνιέσαι γενικά οποιονδήποτε συμβιβασμό, αυτό είναι παιδαριώδες, που είναι δύσκολο να το πάρει κανείς στα σοβαρά.
Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντιας αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς ιησουίτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά».(...)Οι αφελείς και οι ολότελα άπειροι άνθρωποι φαντάζονται πως αρκεί να παραδεχτεί κανείς ότι επιτρέπονται γενικά οι συμβιβασμοί και θα εξαλειφθεί αμέσως κάθε όριο ανάμεσα στον οπορτουνισμό, που ενάντιά του διεξάγουμε και πρέπει να διεξάγουμε αδιάλλακτη πάλη, και στον επαναστατικό μαρξισμό ή τον κομμουνισμό. (...)Όλο το πρόβλημα είναι να ξέρεις να εφαρμόζεις αυτή την τακτική έτσι που να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνειδητότητας και της ικανότητας για τον αγώνα και τη νίκη.
(Αποσπάσματα από το «ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ», ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ» του ΛΕΝΙΝ.)
Κ.Κ.
