Με μια χολιγουντιανή φωτογράφιση σε εβδομαδιαίο περιοδικό ο
Κωνσταντίνος Καζάκος και η Ιωάννα Μαρτζούκου παρουσίασαν στο φιλοθεάμον
κοινό τον γιο τους.
«Υπήρχαν στιγμές που δεν ξέραμε αν το παιδί μας θα κατάφερνε να ζήσει. Αλλά εγώ, ακόμα κι αν κάποιος μου πει ότι είναι 30% πιθανότητες κάτι να πάει καλά και 70% να υπάρχουν άσχημες εξελίξεις, θα κρατήσω την καλή εκδοχή. Η αρνητική σκέψη δεν βοηθάει καθόλου. Ο Ιάσονας, όμως, άντεξε και μας απέδειξε ότι είναι καλός πολεμιστής» είπε ο Κωνσταντίνος Καζάκος.
Ενώ και η Ιωάννα αναφέρθηκε στις δυσκολίες, που αντιμετώπισε κατά την εγκυμοσύνη της.
«Η εγκυμοσύνη μου ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Ήταν πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε συνέχεια να μένω σπίτι. Δύο φορές μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Στην αρχή για τέσσερις μέρες και μετά για είκοσι, γιατί έπρεπε να με παρακολουθούν. Λίγο αργότερα μου εξήγησαν ότι έπρεπε να γεννηθεί ο μικρός πρόωρα, γιατί ήταν επικίνδυνο να μένει άλλο μέσα στην κοιλιά μου. Αλλά, όταν πήρα αυτό το πλασματάκι στα χέρια μου, με έναν μαγικό τρόπο ξέχασα τα πάντα. Ήταν σαν να πατήθηκε ξαφνικά ένα κουμπί που διέγραψε και την αγωνία, και το άγχος, και την ταλαιπωρία».
«Υπήρχαν στιγμές που δεν ξέραμε αν το παιδί μας θα κατάφερνε να ζήσει. Αλλά εγώ, ακόμα κι αν κάποιος μου πει ότι είναι 30% πιθανότητες κάτι να πάει καλά και 70% να υπάρχουν άσχημες εξελίξεις, θα κρατήσω την καλή εκδοχή. Η αρνητική σκέψη δεν βοηθάει καθόλου. Ο Ιάσονας, όμως, άντεξε και μας απέδειξε ότι είναι καλός πολεμιστής» είπε ο Κωνσταντίνος Καζάκος.
Ενώ και η Ιωάννα αναφέρθηκε στις δυσκολίες, που αντιμετώπισε κατά την εγκυμοσύνη της.
«Η εγκυμοσύνη μου ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Ήταν πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε συνέχεια να μένω σπίτι. Δύο φορές μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Στην αρχή για τέσσερις μέρες και μετά για είκοσι, γιατί έπρεπε να με παρακολουθούν. Λίγο αργότερα μου εξήγησαν ότι έπρεπε να γεννηθεί ο μικρός πρόωρα, γιατί ήταν επικίνδυνο να μένει άλλο μέσα στην κοιλιά μου. Αλλά, όταν πήρα αυτό το πλασματάκι στα χέρια μου, με έναν μαγικό τρόπο ξέχασα τα πάντα. Ήταν σαν να πατήθηκε ξαφνικά ένα κουμπί που διέγραψε και την αγωνία, και το άγχος, και την ταλαιπωρία».
Ok!
