«Το
βασικό πρόβλημα συνίσταται στο ότι η κρίση δεν είναι μια ελληνική
κρίση, αλλά η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως εξιλαστήριο θύμα, γιατί η κρίση
ξεκίνησε εκεί και σήμερα πρέπει να γίνει αποδεκτό πως πρόκειται για ένα
γενικό πρόβλημα που έχει ομοιότητες με το 1930 και 1931, δηλαδή με την
αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης», επισήμανε ο διεθνώς γνωστός
Αυστριακός οικονομολόγος, κ.Στέφαν Σούλμαϊστερ, του αυστριακού
Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, σε σημερινή συνέντευξή του στη δημόσια
αυστριακή ραδιοφωνία.
Προειδοποίησε
συγχρόνως πως, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, ολόκληρη η
ευρωπαϊκή οικονομία θα περιπέσει σε μια βαθιά ύφεση, σε μια
μακροπρόθεσμη κρίση, απλώς και μόνο γιατί, σίγουρα, θα αυξηθούν τα
επιτόκια για τα πορτογαλικά, ιταλικά και ισπανικά κρατικά ομόλογα.
Εξάλλου, όπως ο Αυστριακός οικονομολόγος, τι γνώμη μπορεί να σχηματίσει
ένας διεθνής επενδυτής για ένα νόμισμα, του οποίου οι θεσμοί αφήνουν να
καταρρεύσει μια χώρα-μέλος τους.
Όπως τόνισε
ο κ. Σούλμαϊστερ, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα, παρακολουθώντας τις
εξελίξεις, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ο ελληνικός λαός θα στείλει
τρία μηνύματα: Οτι θέλει το ευρώ, ότι θέλει να αποπληρώσει το χρέος και
ότι αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει ενόσω συνεχίζεται η πολιτική
λιτότητας.
Όμως, κατά
την άποψή του, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτρέπεται να θέσει στον ελληνικό
λαό διλήμματα όπως ή θα ψηφίσει για να απολυθούν κι άλλοι δημόσιοι
υπάλληλοι ή διαφορετικά, θα υπάρξει έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.
Τέτοια διλήμματα θα προκαλέσουν απίστευτες εντάσεις και οργή στους
ανθρώπους.
Ο ίδιος
θεωρεί πως η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε πλήρη πανωλεθρία, πως το συνολικό
σύστημα πληρωμών με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα λειτουργεί ακόμη καλά
και τώρα θα πρέπει να σταλεί ένα σαφές μήνυμα προς τους Έλληνες ότι,
παρά τις μεγάλες ελλείψεις που παρουσιάζουν με μεγάλη ευθύνη όχι των
ίδιων αλλά των πολιτικών, -μεγάλες παραλείψεις, πελατειακή πολιτική με
διορισμούς πάρα πολλών υπαλλήλων επί δεκαετίες- αυτές μπορούν να
ξεπεραστούν μόνον σε έναν χρονικό ορίζοντα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι
χρόνων.
Και αυτό,
όπως ο ίδιος συμπλήρωσε, διότι και οι άλλες χώρες, όπως η Αυστρία, δεν
μπορούσαν, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να βγουν από τις καταστροφές και
την κρίσιμη κατάστασή τους, μέσα σε τρία ή τέσσερα χρόνια και ακριβώς
αυτό χρειάζονται η Ελλάδα αλλά και η Πορτογαλία, δηλαδή να τους δοθεί,
με ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, η ευκαιρία, να εξέλθουν από την εξαθλίωση.
Σύμφωνα με
τον Αυστριακό οικονομολόγο, η σημαντικότερη ώθηση για την ανάπτυξη είναι
η παραίτηση από το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, καθώς δεν έχει κανένα νόημα
από τη μια η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας και η κατοχύρωσή της στο
Σύνταγμα και από την άλλη μια επιπλέον πολιτική ανάπτυξης, κάτι που
θυμίζει την ταυτόχρονη χρήση στο αυτοκίνητο των πεντάλ τόσο του φρένου
όσο και του γκαζιού.
