Σοφία Υφαντίδου. Από τη Βέροια στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου

Η βεροιώτισσα πρωταθλήτρια και ο προπονητής της, Κυριάκος Μηνάς, μιλούν στα «Ε» για τον κοινό τους αγώνα.

Συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή

Περιμένοντας να δεις μια αθλήτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ξαφνιάζεσαι από τη λεπτή, μικρόσωμη σιλουέτα της και το παιδικό της πρόσωπο! Όμως η Σοφία Υφαντίδου, είκοσι εφτά ετών σήμερα, που πέτυχε στο έπταθλο, στο διεθνές meeting στο Ντεσεντζάνο της Ιταλίας, την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, εκπροσωπώντας την Ελλάδα και φυσικά την πόλη της, τη Βέροια, κρύβει μια φοβερή δύναμη ψυχής, που τη φανερώνει το αποφασιστικό της βλέμμα.

Ποια συναισθήματα σου προκάλεσε, Σοφία, η πρόκρισή σου στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου;

Η χαρά είναι μικρή λέξη, για να περιγράψει το τι ένιωσα. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Εκείνη την ώρα που τελείωσα στην Ιταλία και το πέμπτο αγώνισμα και ένιωσα ότι προκρίνομαι, ήθελα να κλάψω από χαρά. Νομίζω όμως πως θα συνειδητοποιήσω το ίδιο το γεγονός αλλά και το μέγεθος της χαράς, όταν θα πάω να αγωνιστώ στο Λονδίνο, με τη βαριά ευθύνη να εκπροσωπώ τη χώρα μου.

Ασχολείσαι από παιδί με το έπταθλο και τώρα έφτασες στην ανώτατη διάκριση. Πόσο δύσκολο και επίπονο είναι ένα τέτοιο σύνθετο αγώνισμα;

Η ποικιλία του επτάθλου μ’ αρέσει. Πρώτη μέρα εκατό μέτρα με εμπόδια, ύψος, σφαίρα, διακόσια μέτρα. Δεύτερη μέρα μήκος, ακόντιο και τέλος οχτακόσια μέτρα. Είναι χρονοβόρο και εξαντλητικό αγώνισμα. Στην Ιταλία ξεκίνησα στις δέκα το πρωί και τέλειωσα στις έξι το απόγευμα. Στη Βαρκελώνη, το 2010, έκλεισα δωδεκάωρο στο γήπεδο, από τις οχτώ το πρωί μέχρι τις εννιά το βράδυ. Είναι δύσκολο σίγουρα αγώνισμα αλλά με ευχαριστεί η ποικιλία του και θα σας φανεί παράξενο ότι μ’ αρέσει και η κούραση, που μου προκαλεί. Σ’ αυτό το αγώνισμα πρέπει να είσαι όλη μέρα στο γήπεδο, να πηγαίνεις πρωί και απόγευμα για προπόνηση και να είσαι σε όλα καλός, αν θέλεις να φτάσεις ψηλά. Δεν μπορείς να έχεις αποκλίσεις ανάμεσα στα διάφορα αγωνίσματα. Τώρα το έχω καταφέρει αυτό και έτσι είχα το αποτελέσματα της πρόκρισης. Μ’ αρέσει λοιπόν, με ευχαριστεί αυτή η κούραση, ιδιαίτερα όταν τελειώνει ένας αγώνας κι εγώ πετύχει το στόχο μου. Είναι γλυκιά κούραση!

Πόσο μικρή ξεκίνησες το στίβο; Πώς ξεκίνησες;

Με επιλέξανε ως ταλέντο ήδη από το Δημοτικό Σχολείο. Πήρα και μια χρονιά μέρος σε αγώνες τότε, αλλά σταμάτησα μετά, γιατί δεν είχα τις παρέες μου. Ξεκίνησα πάλι στο Γυμνάσιο. Τον θυμάμαι ακόμα να έρχεται τότε στο μαγαζί μας, στο κρεοπωλείο, ο κατοπινός προπονητής μου, ο κ. Μηνάς, και να ζητά επίμονα από τον πατέρα μου να με στείλει στο Αθλητικό Γυμνάσιο. Οι φίλες μου ήταν σε άλλα σχολεία και δεν ήθελα να πάω. Τότε πήραν και δύο φίλες μου στο Αθλητικό, για να με πείσουν να πάω. Μετά την τρίτη Γυμνασίου κατάλαβα όμως ότι με ενδιαφέρει ο αθλητισμός. Αν λοιπόν δεν ήταν ο κ. Μηνάς και δεν επέμενε, δε θα συνέβαινε τίποτα απ’ όσα συνέβησαν.

Ποια στάση κράτησε η οικογένειά σου απέναντι σε μια τόσο δύσκολη επιλογή, τον πρωταθλητισμό;

Οι γονείς μου ήταν θετικοί. Ο πατέρας μου, ειδικά, ήθελε πάρα πολύ ν’ ασχοληθώ, γιατί, όταν ήταν μικρός και ζούσε στην Αυστραλία, ήθελε πολύ ν’ ασχοληθεί με την άρση βαρών και το στίβο. Ο παππούς μου όμως δεν τον άφησε, γιατί τον ήθελε να δουλεύει. Το είχε λοιπόν μεράκι ο πατέρας μου και γι αυτό μ’ έσπρωχνε στον αθλητισμό. Αυτό, που δεν μπόρεσε να κάνει αυτός, το έκανα εγώ! Το λέει πάντα. Η μητέρα μου πάλι, από τη μεριά της, μου συμπαραστέκεται πρακτικά και ηθικά. Με ταΐζει και με φροντίζει σαν μικρό παιδί. Στεναχωριέται πολύ να με βλέπει φορτωμένη να τρέχω καθημερινά στην προπόνηση αλλά και μου δίνει κουράγιο, προκειμένου να πετύχω το στόχο μου. Και φυσικά, για να φτάσω μέχρι εδώ, δεν θα αρκούσε μόνο η δική μου προσπάθεια και του προπονητή μου. Αν δεν είχα την οικογένειά μου δίπλα μου, δε θα τα κατάφερνα. Εγώ, ο προπονητής μου και οι γονείς μου είμαστε οι καλά δεμένοι κρίκοι μιας γερής αλυσίδας.

Πόσο επηρέασε ο πρωταθλητισμός τις σχολικές σου επιδόσεις αλλά και την προσωπική σου ζωή;

Η αλήθεια είναι πως οι σχολικές μου επιδόσεις δεν ήταν καλές. Πιεζόμουν πολύ να διαβάσω. Πήγαινα ευχαρίστως στην προπόνηση αλλά δεν γύριζα να διαβάσω το ίδιο ευχάριστα. Πιστεύω πως, αν ήθελα πραγματικά να διαβάσω, θα μπορούσα να βρω ώρες. Δεν είχα τη διάθεση να το κάνω. Το είχα πια αποφασίσει να ασχοληθώ αποκλειστικά με το στίβο. Χάρη στις επιδόσεις μου πέρασα στη σχολή που ήθελα. Τέλειωσα τη Γυμναστική Ακαδημία, καθυστερώντας βέβαια λίγο, γιατί ο στίβος, με τον οποίο δεν έπαψα να ασχολούμαι, ήθελε όλο και περισσότερο χρόνο. Είμαι αδιόριστη, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου και απ’ ότι φαίνεται, θα είμαι για πολλά χρόνια ακόμη.

Όσο για την προσωπική μου ζωή, επειδή ο στίβος είναι μοναχικό άθλημα, μου δημιούργησε μια κάποια διάθεση μοναχικότητας. Οι περισσότερες παρέες μου είναι από το στίβο, αλλά πολλές φορές θέλω να απομονώνομαι, θέλω να έχω το χώρο μου, την ηρεμία μου. Μη φανταστείτε όμως ότι δεν βγαίνω καθόλου. Βγαίνω και, όταν βγαίνω, το χαίρομαι

Ο πρωταθλητισμός έχει ατέλειωτες απαιτήσεις. Δίνεις συνεχώς. Ταυτόχρονα όμως παίρνεις. Ποιο θεωρείς ότι ήταν το κέρδος από τον αθλητισμό, για τη συγκρότηση της προσωπικότητας σου;

Κερδίζω απ’ αυτά που βλέπω να έρχονται σαν αποτέλεσμα των κόπων μου. Να, το ότι θα πάω σε μια Ολυμπιάδα δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο κέρδος; Έκανα χρόνια υπομονή, είχα και κάποια προβλήματα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, όπως τραυματισμούς, αλλά δεν άφησα το στίβο. Έτσι, είδα τους κόπους μου να έχουν αποτέλεσμα. Όσο για τα κέρδη του χαρακτήρα, ο αθλητής γίνεται με την άσκηση επίμονος, μαχητικός, δεν υποχωρεί. Βέβαια κι από παιδί ήμουν πεισματάρα. Ό,τι ήθελα από τότε να πετύχω το πετύχαινα. Ύστερα, ο στίβος σου δίνει πειθαρχία και αυτοπειθαρχία και σε τελική ανάλυση, ο αθλητισμός καλλιεργεί το ήθος, το οποίο βέβαια πρέπει να το έχεις και από πριν.

Σίγουρα οι συνθήκες άθλησης, σε μια επαρχιακή πόλη, όπως η Βέροια, υπολείπονται σε σχέση με άλλων αθλητών, με τους οποίους θα αναμετρηθείς. Πόσο πιστεύεις ότι αυτό επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα;

Πρόβλημα είναι ότι μοιραζόμαστε το γήπεδο και ειδικά, όταν έχουμε προπόνηση, βλέπουμε ξαφνικά μέσα μια ομάδα, που μας εμποδίζει. Δυστυχώς, δεν τηρούνται οι ώρες λειτουργίας του γηπέδου. Φυσικά, θα βοηθούσε πολύ και το να είχα κάποιον κλειστό χώρο, για να προπονηθώ, γιατί το χειμώνα είμαστε εκτεθειμένοι. Αλλά το ότι έχω συνηθίσει στο κρύο με έχει βοηθήσει σε αγώνες στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, με την Εθνική, όταν πήγαμε βόρεια, στην Πολωνία ή στην Ουκρανία, όπου είχε άσχημες καιρικές συνθήκες, άλλες αθλήτριες, παράδειγμα από την Αθήνα, δεν τα κατάφερναν. Εγώ ήμουν η μόνη, που μπορούσα να ανταπεξέλθω. Ήμουν σκληραγωγημένη!

Θαυμάζεις κάποιον συγκεκριμένο αθλητή ή αθλήτρια; Έχεις κάποιο ίνδαλμα;

Δεν έχω κανένα ίνδαλμα. Δε θέλω να μοιάσω με κανέναν. Σίγουρα θαυμάζω εκείνους, που πετυχαίνουν σημαντικά βήματα, είτε στο αγώνισμά μου, είτε σε άλλα. Αλλά παίρνω απ’ όλους αυτά, που νομίζω πως θα με βοηθήσουν.

Θα μπορούσες, Σοφία, να προτρέψεις ανεπιφύλακτα τους νέους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, μέσα από την προσωπική σου εμπειρία;

Φυσικά και θα το έκανα. Όμως οι νέοι δεν έχουν πιά τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Μην ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσει ένα παιδί τις πανελλήνιες εξετάσεις με τις απαιτήσεις του αθλητισμού και μάλιστα του πρωταθλητισμού. Συνήθως τα παιδιά που αθλούνται φτάνουν μέχρι μια ορισμένη ηλικία και μετά τα παρατάνε. Δεν υπάρχει χρόνος, έτσι όπως έκαναν το σχολείο. Δυστυχώς δεν μπορεί να συνδυαστεί με τον αθλητισμό.

Και για να περάσουμε σ’ αυτόν, που πάντα κρύβεται πίσω από έναν μεγάλο αθλητή, τον προπονητή του, πώς νιώθεις για τον προπονητή σου, τον Κυριάκο Μηνά;

Τον προπονητή μου τον θαυμάζω απεριόριστα. Θα ήθελα να φτάσω κάποτε να ξέρω όσα ξέρει. Αναρωτιέμαι, όταν έρθει η ώρα να ασχοληθώ με την προπόνηση, θα μπορέσω να το κάνω τόσο καλά, όσο αυτός; Μακάρι να είναι γερός και να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα. Ξέρει τόσα πράγματα! Θεωρώ ότι δεν θα μπορέσω να τον φτάσω ποτέ. Τον νιώθω σαν δεύτερο πατέρα μου πια. Είμαστε δεκάξι χρόνια μαζί. Υπάρχουν μέρες, που τον βλέπω περισσότερο από τους γονείς μου. Νιώθω λοιπόν γι αυτόν απεριόριστο θαυμασμό και αγάπη. Είμαι δικό του δημιούργημα.

-------------------------

Ο Κυριάκος Μηνάς, ο προπονητής της Σοφίας, είναι αυτός που τη διαμόρφωσε και την έφτασε μέχρι το τελικό όνειρο, την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το διαπεραστικό του βλέμμα αποπνέει γνώση και σιγουριά, που προέρχονται από την πολύχρονη πείρα του στο στίβο αλλά και από το δυναμικό του χαρακτήρα. Ο προπονητής μιλά για το έπταθλο και τις δυσκολίες του, για τα προβλήματα και τις συνθήκες άθλησης των παιδιών της επαρχίας και προπαντός μιλά για τη Σοφία και τον κοινό τους αγώνα.

Πρέπει να είναι πολύ δυνατά τα συναισθήματα ενός προπονητή, που ο αθλητής του προκρίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πώς νιώθετε λοιπόν;

Όταν φτάνεις στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός, να συμμετέχεις, να συμμετέχει αθλητής σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχεις φτάσει στο σημείο να έχεις πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρό σου. Από `κει και πέρα, όταν έρθει και κάτι παραπάνω από τη συμμετοχή, τα `χεις πάρει όλα.

Είστε προπονητής στίβου στον αθλητικό σύλλογο της Βέροιας «Φίλιππος» και διαθέτετε πολύχρονη εμπειρία. Ποιες είναι οι συνθήκες άθλησης αλλά και ποιες επιδόσεις κατάφεραν να έχουν μέχρι τώρα οι αθλητές σας, με τις συγκεκριμένες συνθήκες;

Παλιότερα οι συνθήκες άθλησης ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Οι συνθήκες άλλαξαν άρδην το 2003, που πήγαμε στο Μακροχώρι, όταν έγινε το ταρτάν, ο ελαστικός τάπητας. Βέβαια, οι συνθήκες, που εμείς βλέπουμε σ’ όλον τον κόσμο, δεν έχουν καμία σχέση με τις συνθήκες άθλησης των δικών μας αθλητών! Έτσι όμως έχουν μεγαλύτερη αξία και οι επιτυχίες του Συλλόγου μας, η επιτυχία των αθλητών μου αλλά και των αθλητών του Νίκου του Κελεπούρη, του άλλου προπονητή του στίβου. Και ο Νίκος πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Νίκος πήγε με τον Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο στο βάδην 50 χιλιομέτρων στους Ολυμπιακούς, αλλά και σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, πάλι στο βάδην των 50 χιλιόμετρων. Στο Πεκίνο και στην Οζάκα αντίστοιχα. Και βέβαια, για μένα διάκριση είναι η συμμετοχή σε τέτοιους μεγάλους αγώνες.

Το να πάει ένας επαρχιακός σύλλογος στους Ολυμπιακούς, σε δύο συνεχόμενες Ολυμπιάδες και σε παγκόσμια ή πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ο οποίος σύλλογος δεν διαθέτει ούτε… αποδυτήρια, μόνο ως θαύμα μπορεί να χαρακτηριστεί! Και μιας και μιλάμε και για το Σύλλογο, να πω ότι ο Σύλλογος, σ’ αυτήν τη διαδικασία της πρόκρισης της Σοφίας στην Ιταλία, ήταν σχεδόν αμέτοχος. Να προσθέσω ότι τα πάντα τα πληρώνουμε εγώ και η Σοφία. Εμείς κανονίζουμε μόνοι μας τι θα γίνει. Υπάρχει λοιπόν και οικονομικό κόστος, όπως βλέπετε. Βάζουμε χρήματα. Θέλουμε δεκατέσσερα ζευγάρια το χρόνο καρφιά-παπούτσια, για το κάθε αγώνισμα του επτάθλου. Δεν φτάνει ένα. Και μιλάμε για ακριβά παπούτσια, τα οποία στοιχίζουν, το πιο φτηνό, από εκατό ευρώ και πάνω. Και βέβαια -λέει γελώντας- ποιος τα πληρώνει; Εμείς. Τα πάντα τα κάνουμε με τον Νίκο τον Κελεπούρη.

Με δεδομένο ότι ο αθλητισμός στην Ελλάδα πάσχει πάντα οικονομικά, ποια κρατική υποστήριξη είχατε και ποια ιδιωτική; Υπήρξαν χορηγοί;

Ιδιώτες χορηγούς δεν είχαμε ποτέ. Ό,τι κάνουμε γίνεται μέσω του ΣΕΓΑΣ, της Ομοσπονδίας μας. Είναι οι μόνοι χορηγοί μας. Αυτοί που βοηθούν μέσα στο μέτρο του δυνατού. Τον ΣΕΓΑΣ τον επιχορηγεί η πολιτεία αλλά δεν επαρκεί αυτή η επιχορήγηση. Βέβαια, θα θέλαμε και τη βοήθεια της πόλης μας, του Δήμου και γιατί όχι και της Αντιπεριφέρειας. Την ηθική και την υλική βοήθεια, γιατί, όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε, τόσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις.

Έχετε να κάνετε συγκεκριμένες προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών άθλησης;

Πάντοτε κάνουμε προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών αλλά δυστυχώς δεν εισακουόμαστε. Και ό,τι πετύχαμε το πετύχαμε επιμένοντας, γκρινιάζοντας συνεχώς. Βέβαια, κάναμε ένα γήπεδο όμορφο αλλά σε κανένα μέρος του κόσμου το γήπεδο δεν είναι το… «καφενείο» που έχουμε εμείς εδώ! Στο δικό μας το στάδιο όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει, ό,τι θέλει κάνει! Παντού υπάρχουν κανόνες και ωράρια. Δεν μπορεί επί τρείς μέρες να είναι κατειλημμένο το στάδιο, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μια βδομάδα πριν να πάμε στην Ιταλία, που ήταν ο αγώνας της ζωής μας και μεις να μην μπορούμε να κάνουμε προπόνηση! Την τελευταία Κυριακή, πριν την Ιταλία, ήμασταν στο στάδιο με τη Σοφία από τις δέκα μέχρι τις τέσσερις, για να βρούμε πότε θα βολευτούμε, να βρούμε ώρα, για να κάνουμε αυτά, που είχα προγραμματίσει να κάνουμε. Δεν είμαστε, όπως βλέπετε, η πρώτη προτεραιότητα Η περιοχή μας, η Βέροια, η πρωτεύουσα του Νομού, έχει το μοναδικό στάδιο ταρτάν για το στίβο. Γήπεδα ποδοσφαίρου έχει πάμπολλα και τα περισσότερα ανήκουν στο Δήμο πλέον. Μπορεί να εξυπηρετηθεί κι αλλού το ποδόσφαιρο, χωρίς να μας ενοχλεί. Δεν γίνεται να κάνω εγώ το πρόγραμμα της Σοφίας, σύμφωνα με το πότε μπορώ να έχω το στάδιο. Δεν θα ζητήσω εγώ προτεραιότητα στο στάδιο που παίζει η «Βέροια» ποδόσφαιρο. Δώστε όμως και σε μας προτεραιότητα. Δε θέλουμε την αποκλειστική χρήση.

Το έπταθλο, στο οποίο αγωνίζεται η Σοφία, είναι ως γνωστό δύσκολο και απαιτητικό. Πώς το βιώνετε στην κοινή σας πορεία;

Είναι πράγματι μεγάλης δυσκολίας. Το έπταθλο για τις γυναίκες και το δέκαθλο για τους άνδρες, είναι η κορωνίδα στον κλασικό αθλητισμό. Πλησιάζει την ταλαιπωρία του μαραθωνίου. Ο μαραθώνιος είναι δύο με δυόμιση ώρες. Το έπταθλο χρειάζεται δύο ολόκληρες μέρες. Είναι σαφώς το πιο επίπονο αγώνισμα. Επιπλέον, πρέπει ένας αθλητής ή μια αθλήτρια, μιας και μιλάμε για το έπταθλο, να είναι ταχύτατη, να είναι πολύ δυνατή να έχει παράλληλα και μεγάλη αντοχή. Σήμερα η Σοφία κατατάσσεται στα πέντε από τα εφτά αγωνίσματα μέσα στις παγκόσμιες λίστες. Στο ακόντιο έχει την καλύτερη παγκόσμια επίδοση φέτος, μεταξύ των αθλητών στο έπταθλο.

Ο αθλητισμός είναι για σας κυριολεκτικά «πάθος». Άλλωστε οι μεγάλοι στόχοι προϋποθέτουν «πάθος». Πόσο όμως αυτό το πάθος έχει επηρεάσει την προσωπική και οικογενειακή σας ζωή; Πόσο χρόνο διαθέτετε για τις προπονήσεις σας, ποιες οικονομικές απολαβές έχετε προσωπικά, πόσο στρες σας προκαλεί η δουλειά του προπονητή; Παράλληλα όμως με ποιες χαρές αντισταθμίζονται οι τυχόν απώλειες;

Σε μια τέτοια διαδικασία βαραίνει πάντα η ικανοποίηση από τη συμμετοχή, μειώνοντας τους αρνητικούς παράγοντες. Άλλωστε δεν θα συνέχιζα να είμαι εδώ που είμαι, αν συνέβαινε το αντίθετο. Καταναλώνουμε πάρα πολύ χρόνο, στο επίπεδο που έχουμε φτάσει αυτήν τη στιγμή. Όταν είσαι μέσα στην εικοσάδα στην παγκόσμια κατάταξη -η Σοφία έχει την πέμπτη επίδοση στον κόσμο και την πρώτη στην Ευρώπη μέχρι σήμερα, για το 2012- οι απαιτήσεις αυξάνονται. Αυτό προϋποθέτει περισσότερες θυσίες, κόπους και πάρα πολλές ώρες την ημέρα. Λείπω από το σπίτι και την οικογένεια, όχι μόνο ώρες αλλά και μέρες, όταν είμαι σε αποστολή. Είναι πραγματικά ευτύχημα το ότι έχω όχι μόνο την κατανόηση, αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση της γυναίκας μου, σε όλα τα βήματα της προπονητικής μου καριέρας. Κλείνουμε πολλές φορές το οχτάωρό του εργάτη στο γήπεδο, πρωί-απόγευμα. Το πάθος και η επιμονή μας διακρίνει και τους δύο, αθλητή και προπονητή. Αν δε διαθέταμε χρόνο, δε θα μπορούσαμε να διορθώσουμε τις μικρολεπτομέρειες. Γιατί σε πολύ υψηλό επίπεδο, η λεπτομέρεια παίζει τον καθοριστικό ρόλο.

Όσο για τις οικονομικές απολαβές… Ας πάμε στην πρωταθλήτρια της Αγγλίας, την ολυμπιονίκη και παγκόσμια πρωταθλήτρια. Τα περσινά εισοδήματα της ξεπερνούσαν τις τριακόσιες πενήντα χιλιάδες λίρες το χρόνο. Πλησιάζει το ένα μηνιάτικό της τις τριάντα χιλιάδες λίρες το μήνα. Εμείς ούτε για ένα χρόνο δεν τα έχουμε αυτά τα χρήματα και οι δύο μαζί. Βέβαια πληρώνομαι ως προπονητής από τον ΣΕΓΑΣ –αυτή τη στιγμή είμαι δώδεκα μήνες απλήρωτος- αλλά, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, βάζουμε κι εγώ και η Σοφία χρήματα από την τσέπη μας, όπως σας είπα και πριν,.

Ας μιλήσουμε για τη Σοφία, το δικό σας παιδί, το δημιούργημα σας.

Ποια νομίζετε ότι είναι εκείνα τα στοιχεία, τα οποία την έκαναν να διακριθεί; Τι την χαρακτηρίζει ως αθλήτρια και ως άνθρωπο;

Κλείσαμε δεκαέξι χρόνια μαζί, είμαστε στον δέκατο έβδομο. Αυτό που την ξεχωρίζει, πάνω απ’ όλα, είναι η ψυχική της δύναμη, η θέληση που έχει αυτό το παιδί για διάκριση, για επιτυχία, για να δώσει πάνω στον αγώνα ό,τι καλύτερο έχει, μέσα από την ψυχή του. Η Σοφία είναι ένα από τα λίγα άτομα, που δεν έχει κανένα ρεκόρ στην προπόνηση. Τα ρεκόρ της είναι όλα στον αγώνα, που σημαίνει ότι είναι άτομο του αγώνα. Το καλύτερο το βγάζει στον αγώνα, ενώ συνήθως σε πολλούς αθλητές συμβαίνει το αντίθετο. Αυτό είναι ένα τεράστιο χάρισμα. Εγώ το αποδίδω στη δύναμη την εσωτερική που διαθέτει, τη δύναμη να παλεύει, να νικάει τον πόνο, να νικάει το στρες, να νικάει οτιδήποτε. Βέβαια, υπήρξαν και περιπτώσεις που τη νίκησε το στρες αλλά είναι τόσο λίγες, που τις προσπερνάω. Στην προπόνηση δεν ετοιμάζεις μόνο σωματικά τον αθλητή αλλά και ψυχικά. Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε κάποιον ψυχολόγο δίπλα μας, πράγμα που είναι επιβεβλημένο. Δεν νοείται ομάδα ή αθλητής αυτού του επιπέδου, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Όσο και να διάβασα, όσο και να μελέτησα, όσο και να προσπάθησα, σίγουρα δεν είμαι ο πιο ειδικός για ψυχολογική στήριξη. Είμαι ειδικός μόνο, γιατί ξέρω τη Σοφία τόσα χρόνια. Ξέρω τις αδυναμίες της και τις αρετές της. Αλλά αλλιώς θα ήταν, αν είχαμε και τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Είναι άλλο ένα κομμάτι που μας λείπει. Η ψυχική δύναμη παίζει τεράστιο ρόλο. Παράδειγμα η περίπτωση της Βούλας Πατουλίδου. Είχε τεράστια ψυχικά αποθέματα αυτή η αθλήτρια. Ήταν ένα outsider, που όμως κέρδισε τους Ολυμπιακούς αγώνες με τη δύναμη της ψυχής της.

Η πρόκριση είναι αναμφισβήτητα σημαντική. Από κει και πέρα τι βλέπετε;

Οι στόχοι μας παραμένουν υψηλοί, ακόμη και για τις δικές μας δυνατότητες άθλησης. Το να κατορθώσει η Σοφία να μπει μέσα στη δωδεκάδα ή και να διακριθεί ακόμη περισσότερο, θα είναι για μένα σημαντικότερο και από τους άθλους του… Ηρακλή! Γιατί, πέρα από τις δυσμενείς συνθήκες άθλησης, δεν τη βοηθά και το σώμα της. Είναι μικρόσωμη! Το έπταθλο απαιτεί δυνατά και ψηλά άτομα Στους φετινούς πανευρωπαϊκούς ήταν η πιο μικρόσωμη του επτάθλου. Ο Ιταλός σπήκερ στον αγώνα μετέδιδε στα ιταλικά: «η Μεγάλη Σοφία στο μικρό σώμα!»

Ο πρωταθλητισμός είναι μία αδιάκοπη πορεία. Συνεχώς ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις στην κορυφή της Ελλάδας, της Ευρώπης, ανεβαίνεις στους Ολυμπιακούς. Πάντα ζητάμε κάτι παραπάνω. Η Σοφία μου λέει «coach, είσαι αχόρταγος, πάντα ζητάς κάτι παραπάνω». «Θα σταματήσω να ζητάω, όταν κατακτήσεις την κορυφή» της λέω. «Ποια είναι η κορυφή;» « Αυτό που δεν μπορούμε να πιάσουμε. Ένα μετάλλιο, όπως αυτό που επιζητούμε τώρα, με τους Ολυμπιακούς». Δε θα σταματήσω ποτέ να ζητώ, ποτέ να απαιτώ. Όταν της έλεγα κάποτε γι αυτούς τους στόχους, αναρωτιόταν «είναι δυνατόν;» Τώρα καλύψαμε τους στόχους αυτούς μέχρις εδώ. Της είπα: «Να, αυτό ήταν το κρυφό μου όνειρο και συ το πέτυχες!».Άρα χρειάζεται πάντα αναπροσδιορισμός της πορείας και του στόχου. Εχουμε λοιπόν υψηλούς στόχους. Δεν πάμε να ψωνίσουμε στο Λονδίνο, πάμε να νικήσουμε!

Τι έχετε να πείτε στους αθλητές, που αγωνίζονται, αλλά δεν πέτυχαν ακόμα μεγάλες διακρίσεις;

Σημασία για έναν αθλητή έχει το «ταξίδι», όχι η «Ιθάκη». Χωρίς την αγωνία του «ταξιδιού», τι θα είχαμε; Πέρυσι, για παράδειγμα, η Πολιτεία μας έστειλε στην Κούβα. Δεν πετύχαμε τότε το στόχο μας. Η εμπειρία μας όμως ήταν πολύτιμη. Είδαμε έναν άλλο… πλανήτη. Είδαμε πώς ζουν, πώς αθλούνται, τι στόχους έχουν. Η εμπειρία αυτή φάνηκε φέτος. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, η επιτυχία είναι άθροισμα και εμπειριών. Τώρα, φέτος, το στόχο μας τον πετύχαμε. Προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς. Όμως τι σημασία θα είχε η «Ιθάκη», χωρίς το «ταξίδι»; Σημασία πάντα έχει η διαδικασία, το «ταξίδι»!

Η πόλη, μαζί με όλους μας, εύχεται στη Σοφία και στον προπονητή της τη νίκη. Την αξίζουν!

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της Κεντρικής Μακεδονίας στις 24/5/12