Ο σκοπός της πρακτικής πολιτικής είναι να κρατάει τον πληθυσμό φοβισμένο (και συνεπώς να λαχταράει να του προσφέρει κάποιος ασφάλεια) επισείοντας ατελείωτους μπαμπούλες, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι φανταστικοί, έλεγε ο αμερικανός δημοσιογράφος και σατιρικός Χ.Λ. Μένκεν.
Ο μπαμπούλας των ημερών στις χρεωμένες χώρες του ευρώ είναι οι φοροφυγάδες. Στο όνομα του κυνηγητού τους δικαιολογείται ακόμη και η χειρότερη καταστολή.
... «οικονομική καταστολή» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους οικονομολόγους Κεν Ρογκόφ και Κάρμεν Ράινχαρτ, συνεργάτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (που κανείς δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για αναρχικούς). Αυτή ακριβώς η καταστολή εφαρμόζεται σήμερα από την κυβέρνηση Μόντι, η οποία έχει θέσει τις καταναλωτικές συνήθειες των ιταλών πολιτών κάτω από έναν πρωτοφανή και ασφυκτικό έλεγχο. Αποτέλεσμα, 23 αυτοκτονίες από ανθρώπους που είτε είχαν γονατίσει από τη βαριά φορολογία είτε είχαν πέσει θύματα της οικονομικής κρίσης. Οι αποταμιευτές είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν αναδρομικά για το πόσα χρήματα έβαλαν στην άκρη, πότε και γιατί. Αποσπάσματα του υπουργείου Οικονομικών κάνουν επιδρομές ακόμη και σε μικρά χωριά, αναζητώντας φορολογικές παραβάσεις σε μικρές επιχειρήσεις και αγροκτήματα. Ο φορολογικός στρατός του Μάριο Μόντι χτενίζει τους αγρούς και τα δάση αναζητώντας αγρότες που προσπαθούν να ενισχύσουν το πενιχρό εισόδημά τους (περίπου 400 ευρώ τον μήνα) κλαδεύοντας ελιές. «Μόνο όποιος δουλεύει είναι κλέφτης» λένε ειρωνικά οι χωρικοί. Γιατί το δίχτυ του Μόντι με το οποίο κυνηγάει τα μικρά ψάρια έχει πολύ μικρές τρύπες, αντίθετα με το δίχτυ με το οποίο κυνηγάει τα μεγάλα.
Ο Μάριο Μόντι...
... μοιάζει με σύγχρονο Διοκλητιανό. Επειδή οι ποινές που επιβάλλει ακόμη και στα φορολογικά μικροαδικήματα είναι υπερβολικά αυστηρές και δηλητηριάζουν το κλίμα στη χώρα. Στην τηλεόραση προβάλλονται σποτ που δείχνουν «ενδιαφερόμενους πολίτες» να τηλεφωνούν στην Εφορία. Ενας από αυτούς ακούγεται να λέει: «Ο φούρναρης κάτω από το σπίτι σχεδόν ποτέ δεν δίνει αποδείξεις. Ζω εδώ 24 χρόνια, τον ξέρω από τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και είμαι σίγουρος γι' αυτό που λέω...». Ομως και σε άλλες χρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες οι φορολογικές Αρχές μπορούν σήμερα πια να χώνουν την μύτη τους στους τραπεζικούς λογαριασμούς και στις πιστωτικές κάρτες των πολιτών χωρίς προηγούμενη δικαστική εντολή. Αυτές οι Αρχές μπορούν να κατάσχουν καταθέσεις που θεωρούν προϊόν φοροδιαφυγής, προτού ακόμη ασκηθούν δικαστικές διώξεις. Το αποτέλεσμα από αυτές τις υπερβολές είναι ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο: η ακατάσχετη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Η πίεση...
... που ασκούν οι κυβερνήσεις στους πολλούς που έχουν τα λίγα, την ίδια ώρα που οι λίγοι που έχουν τα πολλά τα κρύβουν ανενόχλητοι, είναι αφόρητη. Θυμίζει το κράτος του Μεγάλου Αδελφού αλλά και τα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που, μολονότι υπέβαλε τους πολίτες της σε παρόμοιες διώξεις, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την πτώση της.
