Κωνσταντίνος
Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων
Η
πρόσφατη εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ
έδωσε την ευκαιρία στον κ. Τσίπρα και
σε άλλους να μιλούν για την ανάγκη
αριστερής διακυβέρνησης στην Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ,
ΔΗΜΑΡ και άλλων παρακλαδιών της Αριστεράς
υπάρχει μεγάλο χάσμα, το οποίο διευρύνεται
από προσωπικές διαμάχες και αντιζηλίες.
Όμως ως Έλλην πολίτης που ενδιαφέρεται
όχι μόνο για τα οικονομικά θέματα, αλλά
και για τα Εθνικά, την Παιδεία και την
Ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας,
οφείλω να καταθέσω ορισμένες ανησυχίες
και να θυμίσω απτά γεγονότα του προσφάτου
παρελθόντος.
Με
Κεντροδεξιά διακυβέρνηση το 1991 ο Αντώνης
Σαμαράς ως Υπουργός Εξωτερικών εξασφάλισε
από τους Ευρωπαίους εταίρους μας την
υποστήριξή τους στο ζήτημα της Μακεδονίας,
ασχέτως αν δεν αξιοποιήσαμε σωστά αυτή
την απόφαση. Με Κεντροδεξιά διακυβέρνηση
το 2004-2009 ο Κώστας Καραμανλής, ως
Πρωθυπουργός, στήριξε το ΟΧΙ των
Ελληνοκυπρίων στο Σχέδιο Ανάν, άνοιξε
τον δρόμο για την ενεργειακή συνεργασία
με τη Ρωσία και έθεσε ΒΕΤΟ στην ένταξη
των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Αντιθέτως με την
Κεντροαριστερή διακυβέρνηση Σημίτη
είχαμε τους εθνικώς αναξιοπρεπείς
χειρισμούς στα θέματα των Ιμίων και του
Οτσαλάν, την αναγνώριση τουρκικών
ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο (Μαδρίτη
1997), τα ζεϊμπέκικα με τον μακαρίτη Ισμαήλ
Τζεμ και την υπογραφή απαράδεκτων
συμφωνιών με την Τουρκία ώστε να βγάλουμε
από τα σχολικά μας βιβλία οτιδήποτε
ενοχλεί την Άγκυρα.
Κάτι
αντίστοιχο παρατηρήσαμε και στην
ελληνικότατη Κύπρο μας, η οποία κατά τα
τελευταία 4 χρόνια κυβερνάται από την
αριστερή διακυβέρνηση του Προέδρου
Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Ενώ επί
Κεντροδεξιού Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου
είχαμε τη σθεναρή στάση Προέδρου και
λαού κατά του σχεδίου Ανάν, οι αριστερές
αγκυλώσεις του σημερινού Προέδρου
έδωσαν γην και ύδωρ στους Τούρκους
αναγνωρίζοντας δύο κρατίδια στην Κύπρο
( δύο συνιστώντα states),
την εκ περιτροπής Προεδρία μεταξύ
Ελλήνων και Τούρκων και την παραμονή
50.000 λαθροεποίκων από τα βάθη της
Ανατολίας. Η αριστερή τύφλωση Χριστόφια
τον οδηγούσε να πιστεύει ότι με τα
αδέλφια του τους «προοδευτικούς»
Τουρκοκύπριους θα έβρισκε καλύτερες
λύσεις, αλλά τελικά προσγειώθηκε ανώμαλα.
Οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι πρώτα
είναι εθνικιστές Τούρκοι και ύστερα
είναι αριστεροί, δεξιοί, ισλαμιστές ή
κεμαλιστές . Αλλά η ζημιά έχει γίνει
διότι ο Χριστὀφιας προέβη σε διπλωματικές
παραχωρήσεις, οι οποίες καταγράφονται
διεθνώς. Κάθε νέα συζήτηση στον ΟΗΕ για
την Κύπρο ξεκινά από το σημείο της
τελευταίας ελληνοκυπριακής υποχωρήσεως,
ενώ η τουρκική πλευρά δεν υποχωρεί ούτε
ίντσα!
Η
επικινδυνότητα των αριστερών ιδεοληψιών
φάνηκε πεντακάθαρα και με μακάβριες
συνέπειες στην περίπτωση της τραγωδίας
στο Μαρί. Η κυβέρνηση Χριστόφια είχε
την πληροφορία ότι ρωσικό πλοίο παρέπλεε
τις κυπριακές ακτές μεταφέροντας οπλισμό
και εκρηκτικά στο καθεστώς Άσσαντ της
Συρίας. Ανάγκασαν το πλοίο να σταματήσει
κα κατέβασαν το φορτίο στη Ναυτική Βάση
«Ευάγγελος Φλωράκης». Αντί να το
καταστρέψουν ισορροπούσαν επί μήνες
πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Από τη μία
πλευρά ήθελαν να δείξουν στους δυτικούς
ότι είναι μία σοβαρή κυβέρνηση και δεν
δίνει όπλα στη Συρία. Από την άλλη πλευρά
η αριστερή τους ιδεολογία τούς θύμιζε
ότι παλιότερα η Συρία ήταν σύμμαχος της
Σοβιετικής Ένωσης και δεν πήγαινε η
καρδιά τους να καταστρέψουν τα εκρηκτικά,.
Τελικά τα άφησαν εκτεθειμένα στον καυτό
ήλιο της Κύπρου και φθάσαμε στην τραγωδία
με τόσα ανθρώπινα θύματα. Αυτή είναι
μία χαρακτηριστική περίπτωση αριστερής
διακυβέρνησης. Οι παλιές αγκυλώσεις
της σοβιετικής περιόδου, τα
μαρξιστολενινιστικά σύνδρομα, τα
αντικαπιταλιστικά απωθημένα, η δήθεν
αλληλεγγύη προς τους αδύνατους της γης,
οι οποίοι κατά σύμπτωση είναι πάντα
αυταρχικά καθεστώτα, αυτά και άλλα πολλά
οδήγησαν στην αναποφασιστικότητα και
στην καταστροφή. Τέτοια φαινόμενα στην
οικονομία, στην εξωτερική πολιτική,
στην Παιδεία και σε άλλους τομείς
φοβούμαι ότι θα ζήσουμε στη χώρα μας αν
–ο μη γένοιτο- έλθει στην εξουσία η
«αριστερή διακυβέρνηση». Τουλάχιστον
ο Δ. Χριστόφιας αποφάσισε να μην
ξαναπολιτευθεί, ενώ ο ομοϊδεάτης του,
ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει ιππεύσει τον κάλαμον!
Είναι
προφανές ότι το δίλημμα στις 17ης
Ιουνίου δεν είναι Μνημόνιο και
αντι-μνημόνιο. Είναι σταθερότητα ή
απρόβλεπτες περιπέτειες. Από τη μία
πλευρά έχουμε τη Νέα Δημοκρατία που
επιθυμεί να γίνει μία αξιοπρεπής
αναδιαπραγμάτευση με στόχο την παραμονή
μας στη λέσχη των ισχυρών (Ευρωζώνη).
Μία Νέα Δημοκρατία που παράλληλα πιστεύει
στην ανακήρυξη της ΑΟΖ, στη σκληρή στάση
στο θέμα των Σκοπίων, στη διατήρηση της
ελληνορθόδοξης ταυτότητάς μας μέσω της
Παιδείας, στην αυστηρότερη μεταναστευτική
πολιτική, στην κατάργηση του Νόμου
Ραγκούση περί ιθαγενείας, στην πάταξη
της εγκληματικότητας, στον σεβασμό της
διαχρονικής Ιστορίας και Παράδοσης του
Ελληνισμού, στο επιχειρηματικό δαιμόνιο
του Έλληνα και στην Εμπορική μας Ναυτιλία.
Και από την άλλη πλευρά έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ
που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει από τους
δανειστές μας: Το πρωί μιλά για καταγγελία
των Μνημονίων, ενώ το βράδυ μιλά για
αναδιαπραγμάτευση. Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει
χαλάρωση της νομοθεσίας υπέρ των
λαθρομεταναστών, αλλοιθωρίζει πονηρά
προς τη δραχμή, επιθυμεί κρατικοποιήσεις
επιχειρήσεων όπως έκανα τα καταρρεύσαντα
κομμουνιστικά καθεστώτα, αρνείται την
ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας,
στηρίζει τον εθνικισμό των Σκοπιανών
και υποστηρίζει την «Τουρκική Ένωση
Ξάνθης»!
Οι
αριστερές ιδέες απέτυχαν παταγωδώς
στην Κύπρο. Ας αποφύγουμε την επανάληψη
του πειράματος στην Ελλάδα!
Κ.Χ.
19.5.2012
