Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα «τ’ εμέτερον χωρίον» στα ριζά του Πάϊκου. Το «ναϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τουρκ’ την Πόλην επαίραν», είναι η μακρινότερη στη θύμηση μουσική ανάμνηση, σαν εκείνη του Κ.Π. Καβάφη, «τη νύχτα μακρινή που σβύνει».
Μεγαλώνοντας, άκουγα για την Πόλη, την Αγιά Σοφιά – το μέγα Μοναστήρι – τα «παρχάρεν», τη Σαμψούντα, τον Δραγάτση, τα βάσανα και τα «πόνας» της «ράτσας» της Ποντιακής. Το «ναϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τουρκ’ την Πόλην επαίραν», ακολουθούσε πάντα ως υπενθύμιση, ως θρήνος και ως υπόσχεση, ως «ευχή και κατάρα» μιας σύνδεσης με τη συλλογική μνήμη, που πονούσε και πονά.
Αργότερα, με την επίμονη και σε κάθε ευκαιρία – πανηγύρια και επέτειοι – επανάληψη του θρήνου, ήλθαν και οι πρώτοι προβληματισμοί: Γιατί για τόσες εκατονταετηρίδες, η επιμονή στο μοιρολόϊ της συλλογικής μνήμης; Τι είναι αυτό που και σήμερα ακόμη, στις νεολαίες των Ποντιακών οργανώσεων, σε παιδιά 16 και 18 χρονών, προκαλεί μια αδιόρατη θλιμμένη οργή, μια ενατένιση σ’ ένα παρελθόν που χάθηκε στους αιώνες, μια κλεφτή ματιά σε ένα φως που έσβησε την Τρίτη, 29 Μαΐου του 1453;
Η απάντηση ήλθε, σαφής, κάθετη και κρυστάλλινη, μέσα από τη γραφή του μεγάλου - αριστερού - μεταρρυθμιστή της ελληνικής παιδείας Δημήτρη Γληνού, στο βιβλίο του «Έθνος και Γλώσσα» και η οποία αναφέρεται στην ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους. Μια απάντηση, η οποία, ίσως είναι και το καλύτερο μάθημα στους σημερινούς αυτοονομαζόμενους «αριστερούς ριζοσπάστες», οι οποίοι έχουν μετατρέψει τον εθνομηδενισμό, ως κυρίαρχη ιδεολογία της δικής τους, ιδιότυπης, μάλλον βολικής στα δικά τους ιδιοτελή μέτρα, «αριστεράς». Λέει λοιπόν ο Δάσκαλος:
«Την ιστορική μας συνέχειά, μας την αρνήθηκαν καθώς είναι γνωστό, μερικοί νεώτεροι ιστορικοί υποστηρίζοντας, πως σε μια περίοδο της ιστορίας μας ερημώθηκε η Ελληνική γη από τους κατοίκους της που ήταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και στη θέση τους ήρθαν φύλα Σλαβικά, που αποτελούν μαζί με τους Αρβανίτες το σημερινό πληθυσμό της Ελλάδας. Η θεωρία αυτή πολεμήθηκε και έπεσε. Γιατί απέδειξαν άλλοι ιστορικοί και ξένοι και δικοί μας, πως ο Ελληνισμός διατηρήθηκε, προ πάντων στις πολιτείες, μ' όλο το κύμα των ξένων λαών, που πλημμύρισε σε ορισμένες εποχές τη χώρα μας και πως τ' απομεινάρια των ξένων αυτών λαών, απορροφήθηκαν ολότελα από τον ελληνικό πυρήνα, έτσι που σήμερα η σλαβική επίδραση είναι όλως διόλου ασήμαντη στην Ελλάδα και τα σημάδια της έμειναν μόνο σε μερικές τοπωνυμίες και σε μερικά ήθη και έθιμα ορισμένων ελληνικών τόπων.
Μα οσοδήποτε πολύ κι αν είναι το ξένο αίμα, που χύνεται μέσα σ' ένα λαό, η σημασία του δεν είναι απόλυτη (ως προς την ιστορική συνέχεια και όχι γενικά βιολογικά), όσο δεν επηρεάζεται το δεύτερο, το πολύ πιο σημαντικό στοιχείο της ιστορικής ενότητας. Και το στοιχείο αυτό είναι η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όπως, όταν έχω μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μου την ακλόνητη πίστη, πως είμαι Έλληνας και θέλω να ενώσω την τύχη μου μαζί με τους Έλληνες αδελφούς μου, αποτελώ μέρος αναπόσπαστο του έθνους του ελληνικού του σημερινού, έστω εάν φυλετικά είμαι Σύρος ή Αρβανίτης, έτσι και όταν έχω μέσα μου την πίστη πως είμαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, όταν έχω δηλαδή τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, είμαι αληθινά απόγονος τους, έστω και αν τρέχει στις φλέβες μου οποιοδήποτε αίμα, αρκεί αυτή τη συνείδηση να τη στηρίζουν τα γενικά ψυχολογικά κληρονομικά στοιχεία, που βρίσκονται μέσα στα κοινά γνωρίσματα του χαρακτήρα στη γλώσσα, στις παραδόσεις, στα ήθη και έθιμα και στις θρησκευτικές δοξασίες και στα κοινά εθνικά ιδανικά. Και αυτή η εσωτερική πίστη, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, οσοδήποτε και αν σκοτίστηκε κάποτε από τη χριστιανική συνείδηση, που σε ορισμένες εποχές από θρησκευτικούς λόγους ήρθε σε αντίθεση προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τον εθνικό, όμως έμεινε πάντα στα βάθη της ψυχής των Ελλήνων και γρήγορα ξύπνησε ζωντανή και σα φωτεινή γραμμή την παρακολουθούμε πότε ωχρότερη και πότε ζωηρότερη ανάμεσα στον κόσμο το Βυζαντινό, για να τη δούμε να φωτίζει κηρυγμένη από τα χείλη του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, όλη τη σκοτεινή νύχτα τη ελληνικής δουλείας. Έτσι λοιπόν στο έθνος το ελληνικό βρίσκονται και τα δυο στοιχεία της ιστορικής ενότητας και το αντικειμενικό δηλ. η αδιάκοπη ζωή της φυλής μας από τους αρχαιότατους χρόνους ως σήμερα και το υποκείμενο δηλ. η συνείδηση, πως εμείς είμαστε η ίδια φυλή των αρχαίων ελλήνων μόλο που ήρθαν στη χώρα μας σε διάφορες εποχές πολλοί ξένοι λαοί και ανακατώθηκαν μαζί μας. Και αφού τόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται στη ψυχή όλων των Ελλήνων αυτή η πίστη, δεν μπορεί βέβαια πια σήμερα να κινδυνέψει από πουθενά και όλοι οι φόβοι είναι μάταιοι».
Αυτά από τον Δάσκαλο Δημήτρη Γληνό, σήμερα, Τρίτη 29 Μαΐου 2012, μνήμη της Άλωσης, ως ελάχιστη απότιση τιμής στους ολίγους που έπεσαν στην Πύλη του Ρωμανού και στον πρόγονο των Κολοκοτρωναίων και των Καραϊσκάκηδων, Κωνσταντίνο Δραγάτση Παλαιολόγο, ο οποίος όταν του ζητήθηκε από τον Μωάμεθ να του «παραδώσει την Πόλη και να σώσει το κεφάλι του», απάντησε: Δεν μπορώ να σου παραδώσω, αυτό που δεν είναι δικό μου.
Δεν θα σας παραδώσουμε λοιπόν, νεοταξίτες, σορολάγνοι, δουνουτούδες, τροϊκανοί, και λοιποί μισάνθρωποι τοκογλύφοι των πολυεθνικών και εγχώριοι «ατζέντηδες» τους, αυτό που δεν είναι δικό μας. Αυτόν τον τόπο όπου το φως του είναι συνείδηση, αυτόν τον τόπο που είναι το όραμα των παππούδων μας, το σπίτι των γενιών που έρχονται.
Αυτόν τον τόπον, που δεν μπόρεσαν να τον φάνε τα λιοντάρια, δεν θα τον φάνε τα σκουλήκια.
Πατριωτικό Μέτωπο
Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
