του
Αντώνη Κάλφα
Η ρητορική των αντιαριστερών εκπροσώπων των ΜΜΕ—δηλαδή της μεγαλύτερης μερίδας του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού—ολοένα και εντείνεται. Στόχος τους δεν είναι μόνο οι αριστερές απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και του εισοδήματος των εργαζομένων) αλλά και οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει στον κατακρημνισμό του «συστήματος Τσίπρα». Για τον λόγο αυτόν πληθαίνουν οι προσωπικές επιθέσεις, το τελευταίο δηλαδή καταφύγιο των απεγνωσμένων στελεχών του κυρίαρχου δικομματικού παιχνιδιού, και η προσωπική χολή των πιο γερασμένων, καλοπληρωμένων και ανίδεων δημοσιογράφων.
Ωστόσο κάπου κάπου ορισμένα κείμενα καταφέρνουν και ξεγελούν-με την περίτεχνη διατύπωσή τους-τον δυνάστη των μνημονιακών συμφερόντων. Όπως για παράδειγμα η παρακάτω καταληκτική παράγραφος κειμένου του Γεράσιμου Βώκου από το σημερινό συντηρητικό «Βήμα».
Ωστόσο κάπου κάπου ορισμένα κείμενα καταφέρνουν και ξεγελούν-με την περίτεχνη διατύπωσή τους-τον δυνάστη των μνημονιακών συμφερόντων. Όπως για παράδειγμα η παρακάτω καταληκτική παράγραφος κειμένου του Γεράσιμου Βώκου από το σημερινό συντηρητικό «Βήμα».
«Κοινό σημείο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, της ρητορικής των δύο αρχηγών είναι η αλαζονεία που προσάπτουν στο Τσίπρα και η προφανής δίψα για εξουσία που το διακατέχει. Οι ίδιοι, κατάπληκτοι από το γεγονός, απορούν με την εμφάνισή του και ανησυχούν για τις επιπτώσεις του. Εθισμένοι στη σωτηρία της πατρίδας, αδυνατούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολιτικοί που δεν διστάζουν να θυσιάσουν το μέλλον της χώρας στην πολιτική τους σταδιοδρομία. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει άδικο; Το αμέσως προσεχές μέλλον θα το δείξει. Γεγονός όμως είναι ότι τόσο οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και κυρίως οι υπεύθυνοι του Νομισματικού Ταμείου αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με την πολιτική τους στην Ελλάδα και ότι θα ήταν ίσως φρόνιμο κάπως να την αναθεωρήσουν. Μήπως και για την προοπτική αυτή, όπως και για όλες τις άλλες, η ευθύνη ανήκει τελικά στον Τσίπρα;»
