Της συγγραφέα, Ελένης Μπιρμπίλη
Και εξηγούμαι. Είναι γεγονός ότι διανύουμε ιστορικές στιγμές. O λαός κέρδισε μια μάχη, δίνοντας ένα ράπισμα στις δυνάμεις του Μνημονίου και μάλιστα σε συνθήκες πόλωσης και πρωτοφανούς προβοκάτσιας. Συνθήκες κρίσιμες όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, έτσι όπως την ξέραμε τουλάχιστον.
Ύστερα από πολλά χρόνια καθήλωσης του εργατικού κινήματος η Αριστερά μοιάζει να αφυπνίζεται συνολικά, άσχετα από τις εντυπωσιακές κορώνες της ηγεσίας του ΚΚΕ και της δίνεται η ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, για να διεκδικήσει και να επιβάλει την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των νόμων που τους συνοδεύουν, επαναφέροντας τους μισθούς και τις συντάξεις, τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλιση και αποδίδοντας δικαιοσύνη και αναδιανομής του πλούτου. Συνεχίζω να υπερασπίζομαι την ενωτική λογική των δυνάμεων της Αριστεράς στην οποία πρωτοστατούσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προεκλογικά, ιδίως μετά τις πρωτοφανείς επιθέσεις και τις προβοκάτσιες από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς φορείς του διπολισμού των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων που οδήγησαν το λαό μας στην εξαθλίωση, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες μου σε ζητήματα ιδεολογικά, όσον αφορά την ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ακόμη πιο επαναστατική του διεκδίκηση ενός άλλου κόσμου με επανακαθορισμό των κοινωνικών τάξεων, την εδραίωση της ουμανιστικής του φυσιογνωμίας, της αναδιανομής του πλούτου, καθώς επίσης της επαναπροσδιόρισης ενός νέου διεθνισμού. Όλα αυτά, θα πρέπει να συζητηθούν όμως, αφού εξασφαλισθεί η επιβίωση αυτού του λαού, ο οποίος του έδωσε ένα ποσοστό κυβερνητικής εντολής, έστω και αδύναμης, το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Όσοι κινούμαστε μέσα στον κόσμο το γνωρίζουμε καλά, ότι αυτοί οι άνθρωποι που ψήφισαν Σύριζα, διεκδικώντας μιαν ελπίδα για το αύριο, κι από την πλευρά μου, δεν μπορώ να του την αρνηθώ. Ας το σκεφτούν καλά οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βιάστηκαν να βγάλουν ανακοίνωση πριν καν γίνει συζήτηση ανάμεσα στα μέλη και πριν καν ακουστούν οι δικές μας θέσεις, θυμίζοντας άλλες εποχές και άλλα κόμματα της Αριστεράς, στα οποία ασκούμε σκληρή κριτική και σωστά κάνουμε. Όμως η Αριστερά δοκιμάζεται στα δύσκολα. Και οι αποφάσεις που παίρνει ορίζουν το παρόν και το μέλλον της για τα επόμενα χρόνια. Διότι ο ρόλος της είναι και οφείλει να είναι πρωτοποριακός.
Αν και ιδεολογικά βρίσκομαι πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αρνούμαι να αναλάβω μια τέτοια ευθύνη και δηλώνω ότι θα συμβάλλω προς την ανασύνθεση ενός αριστερού μετώπου, στις επερχόμενες εκλογές, με σκοπό να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη λαίλαπα του αντιδραστικού, δεξιόστροφου μετώπου που στήνεται ήδη από τα κόμματα που στήριξαν τα μνημόνια και τα κουρέλια της αντίδρασης που οδήγησαν στη βουλή τους υμνητές του Χίτλερ. Θα στηρίξω την ψήφο του λαού που δίνει μια πραγματική ευκαιρία στην Αριστερά να κυβερνήσει τη χώρα, ώστε να βγει από αυτή τη σκληρή δοκιμασία και να ορθοποδήσει και να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα, αλλά να ανακαλύψουμε τις δυνάμεις εκείνες και τις αξίες που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και την ευημερία του λαού.
Σαν πνευματικός άνθρωπος, παραμένω Αριστερή, σταθερή στις ιδέες μου, πάντα στην υπηρεσία του οράματος μιας άλλης κοινωνίας που θα υπηρετεί τον άνθρωπο, μέσα από την συγγραφική μου ιδιότητα ως δημιουργός και όχι μόνο.
Ξέρω καλά ότι η Αριστερά οραματίζεται κάτι μεγάλο, όπως είναι η συνολική ανατροπή του καπιταλισμού. Έχω μάθει όμως ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή και ότι ο καθένας από μας, δικαιούται σ’ αυτή τη μικρή ζωή να ζήσει με όρους ανθρώπινους σε μια κοινωνία που θα του παρέχει, αξιοπρέπεια και ισότητα που σημαίνει εργασία, παιδεία, υγεία, πολιτισμό. Αυτό, μόνο μια πραγματικά Αριστερή διακυβέρνηση μπορεί να του το εξασφαλίσει. Κι όταν λέω, Αριστερή διακυβέρνηση, εννοώ, αυτή την οποία μπορούμε να του δώσουμε εμείς που μιλάμε για έναν άλλο κόσμο και το εννοούμε. Το μόνο που μένει, είναι να το αποδείξουμε στους χιλιάδες άνεργους, όπως εγώ, στους χιλιάδες νέους μετανάστες, στους χιλιάδες συνταξιούχους που λιμοκτονούν, στους χιλιάδες ασθενείς που δεν έχουν φάρμακα, στους χιλιάδες άστεγους, στους χιλιάδες που βρίσκονται στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Αυτό πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ. Κατόπιν, συζητάμε και για τ’ άλλα. Και ο μόνος που μπορεί να το υλοποιήσει, είναι μια Αριστερή κυβέρνηση. Γι’ αυτό στις επόμενες εκλογές θα στηρίξω τον Σύριζα. Επειδή δεν θέλω να πάρω την ευθύνη μιας χαμένης ευκαιρίας της Αριστεράς να παρέμβει για ν’ αλλάξει την ιστορία, ύστερα από μισόν αιώνα, στους ώμους μου κι ας κατηγορηθώ γι’ αυτό. Φτάνει που θα μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τα δίχως μέλλον παιδιά μου και την συνταξιούχο μητέρα μου. Φτάνει που θα μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη δίχως να ντρέπομαι…
Ελένη Μπιρμπίλη, συγγραφέας
