Μέρα θλίψης για το περιβάλλον θα έπρεπε να λέγεται η 5η Ιουνίου. Από χθες το πρωί μας κατέκλυσαν οι «πρωτοβουλίες οικολογικής ευαισθησίας» όλων εκείνων που θυμούνται για μια μέρα τα δάση και τα οικοσυστήματα, ενώ 365 μέρες φροντίζουν να τα εκμεταλλεύονται για το δικό τους, ιδιωτικό κέρδος.
Ποιοι τόλμησαν να διοργανώνουν φιέστες τάχα για την προστασία του περιβάλλοντος σε μια χώρα που:

-Συνεχίζει να θεωρεί «εθνικής σημασίας επενδύσεις» τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και τις τεράστιες ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή της Ελλάδας;
-Που θεωρεί «αναπτυξιακή δυνατότητα» την επιτάχυνση των φαστ-τρακ επενδύσεων, δηλαδή για την φαστ-τρακ καταστροφή του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος όταν αυτό απαιτούν τα κέρδη των ιδιωτών, των μεγαλοεργολάβων, των ξενοδόχων και των «επενδυτών» από το Κατάρ;
-Προωθεί το ξεπάτωμα της αγροτικής παραγωγής για να «φυτευτούν» παντού φωτοβολταϊκά πάρκα, με τις ευλογίες της ΠΑΣΕΓΕΣ και την χρηματοδότηση της Ε.Ε.;
-Καταστρέφει και εμπορευματοποιεί κάθε ελεύθερο χώρο, κάθε ανάσα ζωής για τους κατοίκους των πόλεων;
-Παραχωρεί στους ιδιώτες την παραλία, τον αιγιαλό και κάθε δημόσιο κτήμα;
-Σε μια χώρα που όλες οι υποδομές ιδιωτικοποιούνται (μεταφορές, τηλεπικοινωνία, ενέργεια) ώστε τίποτε πλέον να μην υπόκειται στον κοινωνικό έλεγχο για το πώς και σε όφελος ποιου αναπτύσσεται.
-Σε μια χώρα όπου δρουν ανενόχλητα τα κατασκευαστικά συμφέροντα, όπου σωρηδόν νομιμοποιούνται αυθαίρετες βίλες (που έχουν χτιστεί ή που θα χτιστούν στο μέλλον), με τις ευλογίες της κυβέρνησης, της Τρόικας και του ΔΝΤ;
-Σε μια χώρα όπου το Υπουργείο «Περιβάλλοντος», ακόμη και εν μέσω προεκλογικής «νηνεμίας», προχωρά κανονικά τους διαγωνισμούς εκχώρησης δικαιωμάτων για την μελέτη και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και υδρογονανθράκων (πχ. στη Δυτική Πελοπόννησο), μέσα στο γενικό ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού;