του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ
Επειδή ο λόγος επί προσωπικού φίλτατε συναγωνιστή (έτσι νιώθω εγώ τους ανθρώπους του ΚΚΕ) επίτρεψέ μου τρεις παρατηρήσεις. Γράφεις σχετικά: «Κύριε Κάλφα όταν κάποιοι βγαίνουν και δημοσιοποιούν ένα τέτοιο κείμενο χωρίς να έχουν το θάρρος να πουν τα ονόματά τους και απλώς υπογράφουν ως μέλη του ΚΚΕ το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι συντάκτες του κειμένου δεν μπορεί να είναι κομμουνιστές (δεν θα είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό άλλωστε) γιατί οι κομμουνιστές δεν κρύβονται ποτέ πίσω από το δάκτυλό τους και έχουν πάντα το θάρρος της γνώμης επώνυμα».
Σωστή η παρατήρηση γενικά. Μόνο που εγώ είδα το κείμενο αυτών των ανθρώπων στον έγκυρο για τους φίλους και τα μέλη του ΚΚΕ Ριζοσπάστη μαζί με μια εκτενή επιχειρηματολογία των μελών της συντακτικής επιτροπής του, επιχειρηματολογία η οποία εκτείνεται στο σοβαρό αριθμό των 3371 λέξεων (η μέτρηση δίνεται αυτομάτως από την ηλεκτρονική σελίδα του «Ρ»). Αυτό σημαίνει ότι αν επρόκειτο για αστείους αντικομμουνιστές ή άλλα οπορτουνιστικά στοιχεία αγνώστου ταυτότητος δεν υπήρχε καμία ανάγκη να τοποθετηθούν επ’ αυτού οι της σύνταξης. Μάλλον οι υπεύθυνοι ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί και καλά κάνουν και απαντούν ακόμη και αν θεωρούν ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους (η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές δεν πρέπει να φοβάται το διάλογο).
Δεύτερο. Γράφεις και πάλι στο κείμενό σου: «Η αβάντα σας τώρα στο συγκεκριμένο κείμενο μα και ο τρόπος που το κάνετε δείχνει ότι στιγμή δεν έχετε κάνει πίσω από την προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ με όποιο τρόπο είναι δυνατόν από το 68 και μετά, για αυτές σας τις υπηρεσίες στο σύστημα άλλωστε ήρθε η ώρα να πάρετε και τα ανταλλάγματα σας». Θυμάμαι πάντα με πολλή λύπη τις προσπάθειες και την επιμονή του ΚΚΕ να εξαφανίσει από προσώπου γης αν είναι δυνατόν τις εκφράσεις του ανανεωτικού και ριζοσπαστικού χώρου (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ). Όχι πως ο χώρος αυτός δεν έχει κάνει λάθη, αλλά η πλήρης απαξίωση, η έλλειψη κάθε είδους διαλόγου με ό,τι σήμερα εκφράζει ο χώρος αυτός δεν οδηγούν πουθενά. Παράλληλα, λόγω προσωπικής καλλιέργειας από τον κομμουνιστή πατέρα μου, ουδέποτε θα θεωρούσα την ηθικά και πολιτικά απαράδεκτη γνώμη της Αλέκας Παπαρήγα «δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους» σαν σοβαρό επιχείρημα μεταξύ αριστερών ανθρώπων. Η ηθική ακεραιότητα δεν είναι προνόμιο κανενός κόμματος.
Τελευταία παρατήρηση, επίκαιρη λόγω και της βραδινής εκδήλωσης με τον Σεβαστάκη. Γράφεις συναγωνιστή Αλέξανδρε: «Ο Νικόλας Σεβαστάκης πως θα όριζε την σημερινή τοποθέτηση του «αριστερού» Σταθάκη ότι για την κατάντια των πρώην ΔΕΚΟ έχουν ευθύνη οι συνδικαλιστές με τα ακραία αιτήματα, αυτή είναι η αριστερά τον αγώνων, των εργαζομένων και τον κινημάτων;» Θα απαντήσω παραβολικά (μέχρι και ο Χριστός το συνήθιζε): Ανάμεσα στις επιθέσεις όλων των μορφών συντήρησης (νεοφιλελεύθερης, νεοδημοκρατικής και ψευδοσοσιαλιστικής) εμείς είμαστε με το μέρος των συλλογικών προσπαθειών των εργαζομένων και της οικοδόμησης ενός κοινωνικού κράτους προς όφελος των πολλών. Με τα λόγια του Σεβαστάκη: «Το πεδίο στο οποίο έχει θέση και περισσότερο νόημα μια αριστερή πολιτική του πνεύματος είναι η υπεράσπιση των κοινών αγαθών, η ριζοσπαστική δημοκρατία και η απόκρουση των νέων ολιγαρχικών και ταξικών παραδειγμάτων διακυβέρνησης». (5 Ιουνίου 2011, «Η τυραννία του αυτονόητου», σ. 197).
Και κλείνω: στις σημερινές συνθήκες και στα σημερινά πολιτικά σχέδια που ετοιμάζουν ήδη εναγωνίως οι καταρρέοντες εκπρόσωποι του πιο χυδαίου μεταπολιτευτικού συντηρητισμού μπορεί κάποιος να χαλάσει τη σούπα τους πριν αποδειχτεί, για άλλη μια φορά, δηλητήριο για τον λαό;
