Γράφει ο Πιέρρος Τζανετάκος
Με μια μορφή ιδιότυπου διχασμού βρίσκεται αντιμέτωπη η ελληνική κοινωνία, την ώρα που Ν. Δ.- ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΔΗ.ΜΑΡ συναντώνται στα παλαιά ανάκτορα προκειμένου να συμφωνήσουν στους προγραμματικούς όρους και τα πρόσωπα του νέου κυβερνητικού σχήματος. Η διαφοροποίηση του ελληνικού λαού μπροστά στην κάλπη της 17ης Ιουνίου ήταν ξεκάθαρη και αρθρώθηκε βάσει δύο αξόνων: Πρώτον της ηλικίας και δεύτερον της απασχόλησης.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 15 ημερών πριν από την εκλογική αναμέτρηση ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε ισχυρή δυναμική στις ηλιακές κατηγορίες από 18 έως 54 ετών, συγκεντρώνοντας 33 % στο εύρος 18- 34 ετών και 34 % σε αυτό των 35- 54 ετών. Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν φαίνεται να… συγκίνησε τους ψηφοφόρους άνω των 55 ετών, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε μόλις το 20 % των προτιμήσεων. Οι άνω των 55 ετών, όμως, προτίμησαν κατά σχετική πλειοψηφία της τάξης του 39 % να ψηφίσουν τη Ν. Δ., της οποίας το ποσοστό στα… νεανικά κοινά ήταν απογοητευτικό: 20 % στις ηλικίες 18- 34 και 24 % στο εύρος 35- 54.
Σημαντική διαφοροποίηση υπήρξε, επίσης, βάσει της επαγγελματικής απασχόλησης. Ενώ λοιπόν ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι και άνεργοι έδωσαν τη σχετική πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ, οι αγρότες ήταν αυτοί που κράτησαν ψηλά τη σημαία της Ν. Δ. στην επαρχία. Όπως αποδεικνύεται τα δυναμικότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας έδειξαν διάθεση για ανατροπή, σε αντίθεση με τις πιο στατικές, τόσο ηλικιακά, όσο και επαγγελματικά τάξεις, οι οποίες επέλεξαν να συμβαδίσουν με την έως τώρα υφιστάμενη πολιτική. Οι κάτοικοι των πόλεων, όντας σε δυσχερέστερη θέση απ’ αυτούς που ζουν στην ύπαιθρο επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη τους στο δικομματισμό, αναζητώντας ίσως κάποια διέξοδο από την τραγική καθημερινότητά τους…
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα περιθώρια για ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας στενεύουν επικίνδυνα. Πρόκειται για τους νέους και για τους παραγωγικότερα εργαζόμενους πολίτες. Οι πρώτοι μαστίζονται από την ανεργία. Οι δεύτεροι είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται την ώρα που τα πελατειακά πλέγματα παρέμεναν ανέγγιχτα. Η παρατηρούμενη εκλογική διαφοροποίηση δεν μένει παρά να εκφραστεί κοινωνικοπολιτικά σε πρώτο βαθμό αμέσως μετά τη λήψη των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων και σε δεύτερο βαθμό όταν ξαναστηθούν οι κάλπες, κάτι που δεν αναμένεται να αργήσει ιδιαιτέρως. Το τμήμα του ελληνικού λαού που βρίσκεται αντιμέτωπο με την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση δεν πρόκειται να αντέξει άλλη φοροεπιδρομή. Σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση δεν καταφέρει ν’ αντιστρέψει αφενός το κλίμα και αφετέρου το είδος της δημοσιονομικής πειθαρχίας τα πράγματα θα λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Η περιγραφόμενη κοινωνική διαφοροποίηση επεκτείνεται εκτός από το εκλογικό και στο φιλοσοφικό πεδίο. Ανάμεσα στους ψηφοφόρους της Ν. Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούνται σημαντικές διαφορές αναφορικά με την προσέγγιση της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας, του περιβάλλοντος και της προοπτικής που θα έπρεπε να έχει η Ελλάδα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο. Και πρόκειται για διαφορές δομικές, οι οποίες είναι σχεδόν ανέφικτο να γεφυρωθούν.
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι η απόσταση αυτή ανάμεσα στις δύο πλευρές «μεταφράζεται» πλέον και με πράξεις, καθώς δεν λείπουν οι καθημερινές αντεγκλήσεις στα πεδία που διεξάγεται σήμερα ο δημόσιος διάλογος. Μια βόλτα στα κοινωνικά δίκτυα ή μια απλή ανάγνωση των σχολίων κάτω από άρθρα ενημερωτικών σελίδων αρκεί για να αντιληφθεί κανείς την κατάσταση. Συγγενείς αλληλοϋβρίζονται, φίλοι τσακώνονται, συνεργάτες τα «σπάνε». Αλλά και στους παραδοσιακούς χώρους δημόσιας συνάντησης, τα καφενεία, τα σπίτια και τα μπαρ για παράδειγμα η σπίθα δεν αργεί να γίνει φλόγα…
Είμαστε συνηθισμένοι, βλέπετε, οι έλληνες στο διχασμό και δεν αργούμε καθόλου να διαχωρίσουμε τον κόσμο μας σε δύο ή ακόμα περισσότερα μέτωπα. Δυστυχώς φτάσαμε- για ακόμη μια φορά- ένα βήμα από το σημείο μηδέν. Ας ευχηθούμε ότι η επερχόμενη περίοδος θα γίνει αιτία υποδαύλισης των συναισθημάτων και περιορισμού των δυσχερειών. Πρέπει δηλαδή να πιστέψουμε σε ένα θαύμα, καθώς μόνο κάτι τέτοιο μας απέμεινε πλέον…
