ΚΑΤΕΡΙΝΗ 18-09-2012
Εδώ και πολύ καιρό αναρωτιέμαι και απορώ για το πραγματικό νόημα των διάφορων συνδικαλιστικών δράσεων και κινητοποιήσεων.
Ολα όσα γίνονταν σε κάποιες άλλες περιόδους αγώνων και διεκδίκησης και σε πιο ήρεμες περιόδους με αιτήματα που μπορεί τότε να ήταν λογικά αλλά σήμερα φαντάζουν ¨αιτήματα πολυτελείας¨ όλα αυτά μπορεί να δικαιολογούσαν τους τότε τρόπους και τις μορφές δράσης και την κλιμάκωση των αγώνων.
Σήμερα όμως που κυριολεκτικά ¨ο κόμπος έφτασε στο χτένι¨ και που το πρόβλημα είναι ορατό από όλους και δεν αμφισβητείται από κανέναν; και σήμερα θα ακολου-θούνται οι ίδιες πρακτικές; ή δεν είναι πλέον ολοφάνερο σε όλους ότι δεν υπολογίζονται καθόλου από τους αρμόδιους και τους υπεύθυνους τα παρακάλια του λαού και οι όποιες πολιτισμένες και διακριτικές απερ-γιακές κινητοποιήσεις.
Ποιό είναι λοιπόν το νόημα των ¨στάσεων εργασίας¨ ;
Ποιό είναι το νόημα των ¨μονοήμερων ή διήμερων απεργιών¨;
¨Ποιός κερδίζει¨ και ¨ποιός χάνει¨ τελικά από τέτοιες σποραδικές και μεμονωμένες δράσεις ;
Γιατί δεν φέρνουν το θέμα αποφασιστικά για ¨ΑΠΕΡΓΙΑΔΙΑΡΚΕΙΑΣ¨;
Απεργία που θα έχει άμεσα αντίκτυπο σε όλους μας αλλά και σε όσους που το μόνο που υπολογίζουν σε κάθε μονοήμερη ή διήμερη απεργία είναι τα άμεσα έσοδα που έχουν από τις περικοπές των μισθών. Εμείς χάνουμε λίγα-λίγα τα χρήματά μας και αυτοί τρίβουν τα χέρια τους. Πότε είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα τέτοιες μικροαπεργίες ;
Το μόνο που πετυχαίνουν οι Συνδικαλιστές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να βγαίνουν στους δρόμους και στα ΜΜΕ για καμιά δήλωση και καμιά πρωτοσέλιδη φωτογραφία (βέβαια με την παρατήρηση αυτή δεν θα ήθελα με τίποτα να μηδενίσω ολοκληρωτικά το έργο και την διαχρο-νική προσφορά του Συνδικαλισμού).
Όμως μια απεργία έχει νόημα μόνο όταν δημιουργεί κάποιο πρόβλημα ώστε να αποτελέσει ικανό ερέθισμα για να σταλεί άμεσα στους υπεύθυνους το σχετικό μήνυμα. Δεν αμφισβητείται από κανέναν ότι στην περίοδο που διατρέχουμε τα αντιμέτωπα προβλήματα πλέον είναι και χωρίς υπερβολή ¨προβλήματα ζωής και θανάτου¨. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια του χρόνου και η όποια καθυστέρηση θα είναι καθοριστικά καταστροφική. Για τούτο και οι δράσεις μας θα πρέπει να είναι άμεσες, αποφασιστικές, σαφείς και καθοριστικές.
Είναι λοιπόν πολύ πιο λογική και πιο αποδοτική μια καθολική (από όλους δηλαδή τους πονεμένους και ματωμένους κλάδους) και συνε-χόμενη δεκαήμερη απεργία παρά δέκα σποραδικές ημερήσιες απεργίες κατά την διάρκεια του έτους.
ΥΓ: η ανωνυμία του κειμένου θέλει να τονίσει ότι οι παραπάνω παρατηρήσεις αφορούν όλους τους Συνδικαλιστές και όχι μόνο τους Συνδικαλιστές του κλάδο του γράφοντα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
