ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ
Τα πρόσφατα γεγονότα εξ αφορμής της θεατρικής παράστασης Corpus Christi έθεσαν για μια ακόμη φορά το θέμα του φανατισμού από τη μια και του διαλόγου από την άλλη, ενός διαλόγου τον οποίο η τέχνη με τα μέσα που διαθέτει υπηρετεί εδώ και χιλιάδες χρόνια (από τον καιρό του Αριστοφάνη μέχρι τον Καζαντζάκη και μέχρι τις μέρες μας).
Κοντολογίς, δεν είναι δουλειά των παπάδων ή των φανατικών κάθε είδους (φονταμενταλιστών, δωδεκαθεϊστών, ανιμιστών, νεοπαγανιστών, χρυσαυγιτών κλπ) να αφορίζουν, να βιαιοπραγούν, να φιμώνουν όσους και όσες πιστεύουν πράγματα διαφορετικά από τους φονταμενταλιστές. Θα μού πείτε, αυτό λίγο πολύ πάντα συνέβαινε, κυρίως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Το λίαν δυσάρεστο στην υπόθεση είναι όταν φανατικοί ιεράρχες, όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ, προβαίνουν σε καταγγελίες, χρησιμοποιούν έναν λόγο μίσους, βαθιάς αγραμματοσύνης και φανατισμού.
Πώς έχουν τα πράγματα όμως από τη μεριά των νηφάλιων ιεραρχών (ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι); Προσφάτως, ένας φωτισμένος ποιμενάρχης, ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος εξ αφορμής της γνωστής παράστασης και του ρόλου της Χρυσής Αυγής έσπευσε να διευκρινίσει: «Η Χρυσή Αυγή στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα». Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών... Κάθε εναγκαλισμός και χάιδεμα χριστιανού, και πολύ περισσότερο ιερωμένου, προς τη Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης».
Ο μητροπολίτης Παύλος αποδοκιμάζει το έργο Corpus Christi και υποστηρίζει ότι η ρηματική καταδίκη του από την Ιερά Σύνοδο ήταν αρκετή. Δεν κινδυνεύει η πίστη από μια παράσταση, αλλά: «Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών, που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη με το λιντσάρισμα των απίστων. Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό ή κάνω λάθος; Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής μας αγάπης και του δικού μας αγιασμού».
