ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο
Πιερίας
Το
Π.Α.ΜΕ.(Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο)
αποτελεί συσπείρωση εργατικών ομοσπονδιών,
εργατικών κέντρων, πρωτοβάθμιων σωματείων
με στόχο να εκφράσει διακριτά τον ταξικό
πόλο μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό
κίνημα.
Η ανάγκη αυτή προέκυψε
μετά την οπισθοδρόμηση-υποχώρηση του
παγκόσμιου εργατικού κινήματος σε
οργανωτικό, ιδεολογικό και πολιτικό
επίπεδο, που επηρεάσθηκε από τις ανατροπές
των πρώην σοσιαλιστικών χωρών στην
Ανατολική Ευρώπη το ’89-91, όπου ο
Σοσιαλισμός αποτελούσε τον φάρο για
τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των
εργατών σε όλο τον κόσμο.
Η λεγόμενη «κοσμογονία»
που θα έφερναν οι ανατροπές των πρώην
σοσιαλιστικών χωρών ήταν προπέτασμα
για το τι θα επακολουθούσε μετέπειτα
για τους λαούς του κόσμου. Τα παπαγαλάκια
της αστικής πολιτικής προπαγάνδιζαν
για το «τέλος της ιστορίας» της
ανθρωπότητας, βάζοντας ταφόπλακα στην
πάλη των τάξεων. Η αστική προπαγάνδα
πατούσε σε αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις
και αξιοποιώντας τον παγκόσμιο πολιτικό
συσχετισμό δύναμης προσπερνούσε
εσκεμμένα νομοτέλειες της κοινωνικής
εξέλιξης που βάση της είναι η ταξική
πάλη. Η προπαγάνδα αυτή είχε στόχο να
αποστρατεύσει πρωτοπόρους αγωνιστές
ανά τον κόσμο και μέσα από τη συκοφαντία
και τα ψεύδη να απογοητεύσει κομμουνιστές
και ριζοσπάστες ανθρώπους με πρόσχημα
το «ανεδαφικό» της σοσιαλιστικής
προοπτικής και στην τελική να υποσταλεί
η σημαία του ταξικού αγώνα και να ρίξει
τους εργαζόμενους άμαχους στην αγκαλιά
της άρχουσας τάξης, της καπιταλιστικής
αδηφαγίας.
Ο όποιος αρνητικός
πολιτικοιδεολογικός συσχετισμός δύναμης
δεν αναιρεί την αντικειμενική
πραγματικότητα. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός,
με την προσωρινή νίκη έναντι του
Σοσιαλισμού μπορεί να φαίνονταν
παντοδύναμος αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει
τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που τον
χαρακτηρίζουν (κάτι που φαίνεται
στις μέρες μας που δεν μπορεί να
διαχειριστεί τις αντιθέσεις του, που
οξύνονται στο έπακρο κατά τη διάρκεια
της οικονομικής κρίσης). Οι ταξικές
αντιθέσεις είναι υπαρκτές μέσα στο
σύστημα με πιο βασική αυτή της εργατικής
τάξης με την αστική τάξη, που έχουν σχέση
εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Η
σχέση αυτή πηγάζει από τη βασική αντίθεση
κεφαλαίου-εργασίας που βρίσκεται στην
καρδιά του συστήματος, εκφράζεται άμεσα
στην παραγωγική διαδικασία, έχει
χαρακτήρα ανειρήνευτης πάλης και κρατάει
αναμμένη τη φλόγα της ταξικής πάλης που
αποτελεί κινητήριος δύναμη της κοινωνικής
εξέλιξης.
Στη χώρα μας, φορείς
της «κοσμογονίας» και κήρυκες της δήθεν
νέας εποχής που θα έφερνε «ευημερία»,
«ειρήνη» και «σταθερότητα», πέρα από
τους αστούς που ένιωθαν ταξικά δικαιωμένοι,
ήταν και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού
που εκφραζόταν πολιτικά τότε από τον
Συνασπισμό(αποστάτες από το κομμουνιστικό
κίνημα-και εννοούμε κεντρικά στελέχη
του κομμουνιστικού κινήματος που δρούσαν
συνειδητά και υπονομευτικά για την
αλλοίωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών
του ΚΚΕ και όχι απλούς ανθρώπους-ψηφοφόρους
που βρέθηκαν σε σύγχυση, απογοητεύτηκαν
από τις ανατροπές του Σοσιαλισμού,
παρασύρθηκαν, με αποτέλεσμα να
απομακρυνθούν από τη μάχη και τις αρχές
της ταξικής πάλης, τον αγώνα για την
σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική)
που αξιοποιήθηκαν από το σύνολο του
αστικού πολιτικού κόσμου για να
συκοφαντήσουν τους ταξικούς αγώνες,
τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, το ρόλο
της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής
τάξης.
Οι δυνάμεις
του οπορτουνισμού(Συνασπισμός), μαζί
με τις δυνάμεις σοσιαλδημοκρατίας(ΠΑΣΟΚ)
και τις φιλελεύθερες δυνάμεις(ΝΔ) που
δρούσαν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα,
συναποφάσισαν τον Ιούλη του 1994 για το
λεγόμενο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό»
του συνδικαλιστικού κινήματος. Ουσιαστικά
υιοθέτησαν τη στρατηγική της
ανταγωνιστικότητας μέσα στο συνδικαλιστικό
κίνημα, στρατηγική εχθρική για τα
εργατικά συμφέροντα αφού υπονομεύει
μόνιμα και σταθερά εργατικές κατακτήσεις
και δικαιώματα προς όφελος της κερδοφορίας
του κεφαλαίου. Η γραμμή αυτή προωθήθηκε
μέσα από τους λεγόμενους «κοινωνικούς
διαλόγους» απάτης που και σε αυτή την
περίπτωση πρωτοστάτησαν όλοι μαζί(αστικές
και οπορτουνιστές δυνάμεις), για να
αφοπλιστεί αγωνιστικά και ταξικά το
εργατικό κίνημα, να το απονευρώσουν, να
το αποσαρθρώσουν, ώστε να περάσουν πιο
εύκολα όλα τα αντεργατικά σχέδια της
ΕΕ και των μονοπωλίων. Ακρογωνιαίος
λίθος αυτής της πολιτικής ήταν η συνθήκη
του Μάαστριχτ που και εδώ θα τους βρεις
όλους μαζί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ, να ψηφίζουν
αυτήν την αντιδραστική φιλομονοπωλιακή
συνθήκη.
Οι δυνάμεις
του ρεφορμισμού - οπορτουνισμού πάλευαν
για την μετατροπή του συνδικαλιστικού
κινήματος σε έναν πλήρως γραφειοκρατικό
μηχανισμό που θα είχε αγαστή συνεργασία
με την αστική τάξη, τους μεγαλοεργοδότες,
ώστε να διαπραγματεύεται τι, πως και με
ποιον τρόπο θα χάνουν δικαιώματα και
κατακτήσεις οι εργαζόμενοι. Αυτό είχε
σαν αποτέλεσμα από το 1992 και μετά να
ατονήσουν οι εργατικοί αγώνες, να μην
έχουμε σχεδόν καθόλου απεργίες για οκτώ
χρόνια και να αρχίζει η αποψίλωση
εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Μπροστά
στην κατάσταση που διαμορφώνονταν για
το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το
ταξικό ρεύμα που δρούσε μέσα σε αυτό
έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες για την
αναδιοργάνωση - ανασύνταξη του εργατικού
κινήματος. Με μπροστάρηδες τους
κομμουνιστές και όχι μόνο, συγκροτήθηκε
ύστερα από μεγάλη συζήτηση το Π.Α.ΜΕ. το
1999, για να εκφράσει διακριτά και οργανωμένα
τον ταξικό πόλο μέσα στο εργατικό
συνδικαλιστικό κίνημα. Το Π.Α.ΜΕ διέπεται
από τις αρχές της ταξικής πάλης, έχει
αδιάλλακτη γραμμή απέναντι στις δυνάμεις
του κεφαλαίου, στις δυνάμεις της
εκμετάλλευσης. Αντιπαλεύει τη στρατηγική
του κεφαλαίου, στρατηγική που βασίζεται
στην ένταση εκμετάλλευσης της εργασίας,
στην συμπίεση της τιμής της εργατικής
δύναμης για να αυγατίζουν τα κέρδη τους
οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, οι
καπιταλιστές.
Το ΠΑΜΕ από
την πρώτη στιγμή μπήκε μπροστά και
αποκάλυψε στην εργατική τάξη ό,τι τα
ιδεολογήματα περί κοινωνικής συναίνεσης,
κοινονοικοεταιρισμού και της κοινωνικής
ειρήνης, είναι ιδεολογήματα ξένα προς
την εργατική τάξη που έχουν στόχο να
βάλουν τους εργαζόμενους στην κλίνη
του προκούστη για να θυσιάσουν δικαιώματα
και κατακτήσεις. Αντιπάλεψε τις δυνάμεις
του ρεφορμισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ)
που θέλανε ένα συνδικαλιστικό κίνημα
του σαλονιού, χειραγωγούμενο από την
κυρίαρχη ιδεολογία. Η τακτική τους αυτή
μετέτρεψε εκατοντάδες πρωτοβάθμια
σωματεία σε σφραγίδες, απομαζικοποίησε
συλλογικές διαδικασίες του συνδικαλιστικού
κινήματος, απομάκρυνε τους εργαζόμενους
από τα σωματεία, απαξίωσε το συνδικαλιστικό
κίνημα στα μάτια των εργαζομένων.
Το ΠΑΜΕ
βρίσκεται σε ταξική αδιαλλαξία με την
μεγαλοεργοδοσία, τις δυνάμεις του
κεφαλαίου, παλεύει για την οργάνωση της
εργατικής τάξης μέσα στους χώρους
δουλειάς εκεί που εφαρμόζεται η ταξική
εκμετάλλευση εκεί που βιώνει ο εργάτης
την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.
Προσπαθεί μέσα από την ταξική ενότητα
των εργαζομένων να αναδείξει την δύναμη
τους. Μέσα από το περιεχόμενο πάλης του
αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της
επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι
και πως πρέπει να αντιδράσουν σε σχέση
με την τάξη τους, αφού αυτοί με την
δουλειά τους παράγουν όλο τον κοινωνικό
πλούτο.
Το ΠΑΜΕ
αναδεικνύει την ανάγκη της κοινής δράσης
και αγώνα με άλλα σύμμαχα στρώματα όπως
την μικρομεσαία αγροτιά, τους
αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς
καταστηματάρχες, εμπόρους, μικροβιοτέχνες
που συνθλίβονται και αυτοί σήμερα από
την αγριότητα της πολιτικής που αξιώνει
σύσσωμο το κεφάλαιο και η ΕΕ. Το κοινό
αυτό μέτωπο δεν θα αντιπαλεύει μόνο
σθεναρά την αγριότητα των
αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που
υπονομεύουν το βιοτικό επίπεδο της
εργατικής-λαϊκής οικογένειας, αλλά θα
ανοίγει τον δρόμο της λαϊκής προοπτικής
που είναι σε αντιδιαστολή με τον δρόμο
της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σήμερα,
υπάρχουν πολλά εχέγγυα που καταδεικνύουν
την πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ μέσα στους
χώρους δουλειάς. Αποτελεί εγγύηση που
πρέπει να εμπιστευτούν όλοι οι εργαζόμενοι
για την ένταση της ταξικής πάλης στην
χώρα μας. Το ΠΑΜΕ μπορεί και πρέπει να
δυναμώσει σε κάθε χώρο δουλειάς σε
πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες και
εργατικά κέντρα να αλλάξουν οι συσχετισμοί
δύναμης υπέρ του. Η αναγκαιότητα αυτή
δεν πηγάζει από κανέναν δογματισμό αλλά
από τις ίδιες καθημερινές εξελίξεις
που είναι αμείλικτες για την εργατική
τάξη για το σύνολο των εργαζομένων.
Τώρα μπορεί
το μέτωπο των εργαζομένων με τα μικρομεσαία
στρώματα της πόλης και της υπαίθρου να
γίνει ένας λαϊκός, μαχητικός, πλειοψηφικός,
ριζοσπαστικός χείμαρρος, που στο πέρασμα
του δεν θα σαρώσει μόνο τα άγρια μέτρα
που πτωχεύουν τον λαό μας αλλά θα ανοίξει
την προοπτική της εργατικής λαϊκής
εξουσίας. Αυτή η προοπτική αποτελεί
σήμερα ιστορική επιταγή και κοινωνική
ανάγκη που ο εργαζόμενος λαός πρέπει
να βγάλει εις πέρας και θα είναι το
επιστέγασμα του των σκληρών ταξικών
αγώνων που δίνει σήμερα ο λαός μας.
ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο
Πιερίας
