Βουλή (μοιραίοι) και άβουλοι αντάμα...
Eλενα Ακρίτα
Οχι ότι άλλη σκασίλα δεν είχατε, αλλά ήμουνα κρυωμένη την Τετάρτη Των Μέτρων. Απομονωμένη στο δωμάτιο, σε καραντίνα μην κολλήσω όλο μου το σόι!
Και μην ακούτε για έλλειψη φαρμάκων. Εγώ στη γειτονιά μου τα...
Οχι ότι άλλη σκασίλα δεν είχατε, αλλά ήμουνα κρυωμένη την Τετάρτη Των Μέτρων. Απομονωμένη στο δωμάτιο, σε καραντίνα μην κολλήσω όλο μου το σόι!
Και μην ακούτε για έλλειψη φαρμάκων. Εγώ στη γειτονιά μου τα...
βρήκα όλα - σε πλούσια ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων.
Αντιβιοτικά. Παυσίπονα S, M, L, XL, XXL. Σπρέι για τη μύτη. Τζελ για την
ίδια μύτη. Το άλλο που το κάνεις «φςς φςς μπόινγκ» για τις εισπνοές.
Αντιισταμινικά σε λογικές τιμές, βιταμίνες αφρίζουσες, τίλιο με μέλι σε
κτηνώδεις ποσότητες.
Γιατί τα καταθέτω όλα αυτά - να, εδώ βρε, στην ολομέλεια; Για να καταστεί σαφές ότι την ημέρα που ψηφιζόταν το Μνημόνιο Νο 4325, το ανοσοποιητικό μου σύστημα ήταν ανύπαρκτο. Τα αντανακλαστικά μου εκμηδενισμένα. Με λίγα λόγια, ήμουνα το όνειρο της κάθε κυβέρνησης: Μια απαθής-παθητική «πολίτις».
Ετσι με βρήκε, Τετάρτη Των Μέτρων, η είσοδος της χώρας στην Κοινωνία της Γαλέρας. Μια κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, ασθενείς και οδοιπόροι, όμορφοι, άσχημοι, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, ξανθοί, αγρότες, εργάτες, φοιτητές, τεχνοκράτες, υπάλληλοι, κομπλεξικοί, ευαίσθητοι, έξυπνοι, ηλίθιοι - όλοι θα κάνουμε την αναπαράσταση του Μπεν Χουρ: θα μπούμε στις γαλέρες, θα τραβάμε κουπί και θα σκάει ο βούρδουλας στις γυμνές μας πλάτες.
Κουκουλωμένη στο κρεβάτι, συντονισμένη στο Κανάλι της Βουλής, παρακολουθούσα παθητικά να κρίνεται το μέλλον του παιδιού μου. Των παιδιών μας... Μια γενιά που θα στελεχώσει τα παζάρια και τις αγορές της μετανάστευσης. Μια γενιά από είλωτες. Παρίες. Κουπιά στις γαλέρες της ΕΕ!
Και ποιοι θα το ζήσουμε τώρα αυτό; Εμείς οι κλασικοί έλληνες γονείς! Που ανεξάρτητα από ιδεολογίες, ανεξάρτητα από δεξιές κι αριστερές παπαρολογίες, το DNA μας είναι ίδιο κι απαράλλαχτο: να σπουδάσουμε το παιδί, να βρει δουλειά ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, να παντρευτεί, να μετακομίσει σε διαμέρισμα ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ και να τρώμε κάθε Κυριακή όλοι μαζί στο οικογενειακό τραπέζι...
Και μετά ξυπνήσαμε!
Τετάρτη Των Μέτρων, το ελληνικό Κοινοβούλιο μας σερβίριζε μια πλούσια επιλογή από πιάτα ημέρας: «ΝΑΙ». «ΟΧΙ». «ΠΑΡΩΝ». «ΑΠΩΝ». «ΙΣΩΣ». «ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΩ». «ΕΧΩ ΗΘΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ». «ΚΡΑΤΑΩ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΟΥ». «ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ» (ή, μάλλον, κατά συνείδησιν του κόμματος με το οποίο τα έχω ήδη κάνει πλακάκια να με στεγάσει). «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ».
Ξεφτίλα! Ξεφτίλα, ξεφτίλα, ξεφτίλα, ξεφτίλα! Ξεφωνητά, ουρλιαχτά, υστερίες, βρισίδια, τσιρομαχητά. ΕΙΣΤΕ ΑΛΗΤΕΣ. ΕΙΣΤΕ ΨΕΥΤΕΣ. ΕΙΣΤΕ ΚΛΕΦΤΕΣ. ΚΡΕΜΑΛΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΤΗΣΟΥΜΕ, ΤΟΜΑΡΙΑ. ΗΣΥΧΙΑ ΣΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ. ΛΑΜΟΓΙΑ. ΡΕΜΑΛΙΑ. ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ. ΤΙ ΕΙΠΕΣ, ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ; ΕΜΕΝΑ ΕΙΠΕΣ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ, ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ;
Και το περίεργο είναι πως με τόση ταραχή, τόσο άγχος, τόσο στρες που περνάνε, δεν είδα κανέναν να παθαίνει και τίποτα. Μια πίεση, μια δύσπνοια, δυσφορία, ζάλη, σκοτοδίνη, μια αντράλα, μια πεθαίνω-σβήνω-χάνομαι! Τίποτα δεν παθαίνει ο χοντρόπετσος ο άνθρωπος, χαρά μου. Το παχύδερμο - ο κόσμος να χτυπιέται κάτω - δεν παθαίνει τί-πο-τα.
Φταίμε τώρα εμείς να μιλήσουμε για φιγουρατζίδικες τακτικές του κ...λου; Φταίμε τώρα εμείς να μιλήσουμε για μια ελεεινή παρωδία, μια άθλια ξεπέτα που γίνεται στο βήμα της Βουλής - μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις; Να εξασφαλίσουν την επόμενη εκλογή τους;
- Οταν ο άλλος μιλάει για την Ακρόπολη της Ηπείρου, εννοεί τα παγωτά, φεύγει και πιάνει στασίδι στα κανάλια.
- Οταν η άλλη καταψηφίζει τα μέτρα με γνώμονα το βαθύ πολιτικό σκεπτικό ότι δεν της κάνανε κάτι που ζήτησε στην Κέρκυρα.
- Οταν ο - δεν θυμάμαι ποιος - καταψηφίζει για να μη χαλάσει το χατίρι 5-10 ατόμων που ζητάνε ρουσφέτι στη γειτονιά του!
- Οταν... όταν... άσ' το, μην το ζαλίζεις, η λίστα αυτή τελειωμό δεν έχει!
Αλλά τι να πεις; Τι να πεις έτσι σκατά κι απόσκατα που τα κάναμε κι εμείς; Εμείς οι πολίτες, εμείς οι ψηφοφόροι, εμείς οι «αθώοι του αίματος»... Αυτοί είναι! Αυτοί μας εκπροσωπούν! Αυτούς ψηφίσαμε! Αυτούς στείλαμε στο Κοινοβούλιο. Μπήκαμε στο παραβάν και βάλαμε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα. Δίπλα στο όνομα του πολιτικάντη, του ψηφοθήρα, του χρυσαυγίτη, του δημοκόπου, του αδίστακτου, του οπορτουνιστή, του μιζαδόρου, του δήθεν αριστερού, του δήθεν νεοφιλελεύθερου - του δήθεν. Γενικώς. Γενικώς και καθόλου αορίστως.
Και δεν ισοπεδώνω. Δεν τους παίρνω όλους παραμάσχαλα. Κόντρα στον λαϊκισμό της εποχής, επιμένω και θα επιμένω πως εκεί μέσα υπάρχουν βουλευτές έντιμοι και καθαροί. Βουλευτές σοβαροί. Βουλευτές καλών προθέσεων.
Μόνο που οι φωνές τους πνίγονται. Ισως γιατί τα πιο υπεύθυνα άτομα μετράνε λόγια. Αποφεύγουν κορόνες. Ισως γιατί είναι χαμηλών τόνων... Και τους χαμηλούς τόνους πάντα τους νικάνε οι κραυγές του καιροσκοπισμού. Πάντα τους πνίγουν τα ντεσιμπέλ της χυδαιότητας.
Κι έτσι κάνουν παιχνίδι οι «άλλοι». Οι «επαγγελματίες οραματιστές». Εκεί στη Βουλή... Βουλή, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα. Βουλοί. Και άβουλοι. Αντάμα....
Τετάρτη Των Μέτρων... Στο θολωμένο μου μυαλό, ο ποιητής - κόντρα στα ουρλιαχτά - ψιθυρίζει. «Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
Κι εμάς μία από τα ίδια, Μεγάλε! Αν και κόψαμε τα πολλά ταξίδια (παίζει τα διόδια στην εποχή σου να ήταν πιο μανιτζέβελα) κι εμάς μία από τα ίδια... Οπου κι αν στραφούμε η Ελλάδα μας πληγώνει!
Αλλά δεν μας πληρώνει...
ΤΑ ΝΕΑ
Γιατί τα καταθέτω όλα αυτά - να, εδώ βρε, στην ολομέλεια; Για να καταστεί σαφές ότι την ημέρα που ψηφιζόταν το Μνημόνιο Νο 4325, το ανοσοποιητικό μου σύστημα ήταν ανύπαρκτο. Τα αντανακλαστικά μου εκμηδενισμένα. Με λίγα λόγια, ήμουνα το όνειρο της κάθε κυβέρνησης: Μια απαθής-παθητική «πολίτις».
Ετσι με βρήκε, Τετάρτη Των Μέτρων, η είσοδος της χώρας στην Κοινωνία της Γαλέρας. Μια κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, ασθενείς και οδοιπόροι, όμορφοι, άσχημοι, κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, ξανθοί, αγρότες, εργάτες, φοιτητές, τεχνοκράτες, υπάλληλοι, κομπλεξικοί, ευαίσθητοι, έξυπνοι, ηλίθιοι - όλοι θα κάνουμε την αναπαράσταση του Μπεν Χουρ: θα μπούμε στις γαλέρες, θα τραβάμε κουπί και θα σκάει ο βούρδουλας στις γυμνές μας πλάτες.
Κουκουλωμένη στο κρεβάτι, συντονισμένη στο Κανάλι της Βουλής, παρακολουθούσα παθητικά να κρίνεται το μέλλον του παιδιού μου. Των παιδιών μας... Μια γενιά που θα στελεχώσει τα παζάρια και τις αγορές της μετανάστευσης. Μια γενιά από είλωτες. Παρίες. Κουπιά στις γαλέρες της ΕΕ!
Και ποιοι θα το ζήσουμε τώρα αυτό; Εμείς οι κλασικοί έλληνες γονείς! Που ανεξάρτητα από ιδεολογίες, ανεξάρτητα από δεξιές κι αριστερές παπαρολογίες, το DNA μας είναι ίδιο κι απαράλλαχτο: να σπουδάσουμε το παιδί, να βρει δουλειά ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, να παντρευτεί, να μετακομίσει σε διαμέρισμα ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ και να τρώμε κάθε Κυριακή όλοι μαζί στο οικογενειακό τραπέζι...
Και μετά ξυπνήσαμε!
Τετάρτη Των Μέτρων, το ελληνικό Κοινοβούλιο μας σερβίριζε μια πλούσια επιλογή από πιάτα ημέρας: «ΝΑΙ». «ΟΧΙ». «ΠΑΡΩΝ». «ΑΠΩΝ». «ΙΣΩΣ». «ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΩ». «ΕΧΩ ΗΘΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ». «ΚΡΑΤΑΩ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΟΥ». «ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ» (ή, μάλλον, κατά συνείδησιν του κόμματος με το οποίο τα έχω ήδη κάνει πλακάκια να με στεγάσει). «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ».
Ξεφτίλα! Ξεφτίλα, ξεφτίλα, ξεφτίλα, ξεφτίλα! Ξεφωνητά, ουρλιαχτά, υστερίες, βρισίδια, τσιρομαχητά. ΕΙΣΤΕ ΑΛΗΤΕΣ. ΕΙΣΤΕ ΨΕΥΤΕΣ. ΕΙΣΤΕ ΚΛΕΦΤΕΣ. ΚΡΕΜΑΛΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΣΤΗΣΟΥΜΕ, ΤΟΜΑΡΙΑ. ΗΣΥΧΙΑ ΣΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ. ΛΑΜΟΓΙΑ. ΡΕΜΑΛΙΑ. ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ. ΤΙ ΕΙΠΕΣ, ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ; ΕΜΕΝΑ ΕΙΠΕΣ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ, ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ;
Και το περίεργο είναι πως με τόση ταραχή, τόσο άγχος, τόσο στρες που περνάνε, δεν είδα κανέναν να παθαίνει και τίποτα. Μια πίεση, μια δύσπνοια, δυσφορία, ζάλη, σκοτοδίνη, μια αντράλα, μια πεθαίνω-σβήνω-χάνομαι! Τίποτα δεν παθαίνει ο χοντρόπετσος ο άνθρωπος, χαρά μου. Το παχύδερμο - ο κόσμος να χτυπιέται κάτω - δεν παθαίνει τί-πο-τα.
Φταίμε τώρα εμείς να μιλήσουμε για φιγουρατζίδικες τακτικές του κ...λου; Φταίμε τώρα εμείς να μιλήσουμε για μια ελεεινή παρωδία, μια άθλια ξεπέτα που γίνεται στο βήμα της Βουλής - μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις; Να εξασφαλίσουν την επόμενη εκλογή τους;
- Οταν ο άλλος μιλάει για την Ακρόπολη της Ηπείρου, εννοεί τα παγωτά, φεύγει και πιάνει στασίδι στα κανάλια.
- Οταν η άλλη καταψηφίζει τα μέτρα με γνώμονα το βαθύ πολιτικό σκεπτικό ότι δεν της κάνανε κάτι που ζήτησε στην Κέρκυρα.
- Οταν ο - δεν θυμάμαι ποιος - καταψηφίζει για να μη χαλάσει το χατίρι 5-10 ατόμων που ζητάνε ρουσφέτι στη γειτονιά του!
- Οταν... όταν... άσ' το, μην το ζαλίζεις, η λίστα αυτή τελειωμό δεν έχει!
Αλλά τι να πεις; Τι να πεις έτσι σκατά κι απόσκατα που τα κάναμε κι εμείς; Εμείς οι πολίτες, εμείς οι ψηφοφόροι, εμείς οι «αθώοι του αίματος»... Αυτοί είναι! Αυτοί μας εκπροσωπούν! Αυτούς ψηφίσαμε! Αυτούς στείλαμε στο Κοινοβούλιο. Μπήκαμε στο παραβάν και βάλαμε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα. Δίπλα στο όνομα του πολιτικάντη, του ψηφοθήρα, του χρυσαυγίτη, του δημοκόπου, του αδίστακτου, του οπορτουνιστή, του μιζαδόρου, του δήθεν αριστερού, του δήθεν νεοφιλελεύθερου - του δήθεν. Γενικώς. Γενικώς και καθόλου αορίστως.
Και δεν ισοπεδώνω. Δεν τους παίρνω όλους παραμάσχαλα. Κόντρα στον λαϊκισμό της εποχής, επιμένω και θα επιμένω πως εκεί μέσα υπάρχουν βουλευτές έντιμοι και καθαροί. Βουλευτές σοβαροί. Βουλευτές καλών προθέσεων.
Μόνο που οι φωνές τους πνίγονται. Ισως γιατί τα πιο υπεύθυνα άτομα μετράνε λόγια. Αποφεύγουν κορόνες. Ισως γιατί είναι χαμηλών τόνων... Και τους χαμηλούς τόνους πάντα τους νικάνε οι κραυγές του καιροσκοπισμού. Πάντα τους πνίγουν τα ντεσιμπέλ της χυδαιότητας.
Κι έτσι κάνουν παιχνίδι οι «άλλοι». Οι «επαγγελματίες οραματιστές». Εκεί στη Βουλή... Βουλή, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα. Βουλοί. Και άβουλοι. Αντάμα....
Τετάρτη Των Μέτρων... Στο θολωμένο μου μυαλό, ο ποιητής - κόντρα στα ουρλιαχτά - ψιθυρίζει. «Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
Κι εμάς μία από τα ίδια, Μεγάλε! Αν και κόψαμε τα πολλά ταξίδια (παίζει τα διόδια στην εποχή σου να ήταν πιο μανιτζέβελα) κι εμάς μία από τα ίδια... Οπου κι αν στραφούμε η Ελλάδα μας πληγώνει!
Αλλά δεν μας πληρώνει...
ΤΑ ΝΕΑ
