Μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε;

Σήμερα ξύπνησα μ’ έναν κόμπο στο λαιμό. Ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Ήμουν εκεί, στα διόδια. Τα είδα όλα.

Σαν κινηματογραφική ταινία σε γρήγορη κίνηση, περνούν πάλι από μπροστά μου.

Η απρόκλητη, αναίτια και περιττή επίθεση από τα ΜΑΤ, οι ξυλοδαρμοί, οι συλλήψεις.

Οι αναίτιες συλλήψεις.

Έσερναν σαν κοινούς εγκληματίες, ανθρώπους που αποτελούν υποδείγματα ήθους, σοβαρότητας και νοικοκυροσύνης. Ανθρώπους που είμαι περήφανος που είναι συντοπίτες και φίλοι οι περισσότεροι. Ανθρώπους που πήγαν για να δηλώσουν ήρεμα την αντίθεσή τους στην άδικη εγκατάσταση των διοδίων που θα σημάνει τον αργό θάνατο του τόπου μας.

 Και μαζί μ’ αυτούς δυο δεκαπεντάχρονους, λαμπρά παιδιά, που ο ένας βλέποντας τρεις αγνώστους με πολιτικά να τραβολογούν τον,  με σοβαρά προβλήματα υγείας, πατέρα του, έτρεξε από πίσω του (αυτό το είδα με τα μάτια μου) και ο άλλος επίσης (όπως έμαθα) ατυχώς ήταν δίπλα στην αντιδήμαρχο Αιγινίου όταν συνελήφθη.

Έχω την τύχη να τους  γνωρίζω προσωπικά. Δεν είναι αλήτες, δεν είναι χούλιγκαν, δεν είναι καν αυτό που λέμε «ζωηρά παιδιά».

Είναι σοβαρά και μετρημένα παιδιά, άριστοι μαθητές και ταλαντούχοι αθλητές υψηλού επιπέδου, πράγματα που τα κατέκτησαν με σκληρή δουλειά και συνέπεια.

Παιδιά που η φύση, ευτυχώς, τα έχει προικίσει με μια έμφυτη αισιοδοξία που γεννά όνειρα και σχέδια για ένα όμορφο μέλλον.

Χθες είχαν την τραυματική εμπειρία να συλληφθούν άδικα σαν χούλιγκαν και να ζήσουν τον τρόμο της διαδικασίας που ακολούθησε στην ασφάλεια.

Σήμερα αν ακόμη μπορούν να αισθάνονται και να σκέφτονται σαν παιδιά, θα περιμένουν την επανόρθωση, την αυτονόητη για ένα παιδί απόδειξη της αλήθειας και του δικαίου.

Ζώντας την Ελληνική πραγματικότητα περισσότερο από πενήντα χρόνια, φυσιολογικά έχω απογοητευτεί και προσγειωθεί σ’ αυτήν πολλές φορές, μα αισθάνομαι τυχερός που μπορώ και έχω την πολυτέλεια να διατηρώ ακόμη μια ελπίδα μέσα μου, που πηγάζει απ’ την Ελληνική Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της.

Πιστεύω πως και σήμερα η ελπίδα μου αυτή θα διατηρηθεί, και ελπίζω πως αυτή η, πρώτη και τελευταία πιστεύω τέτοιου είδους, εμπειρία αυτών των παιδιών, θα τους δώσει τουλάχιστον μια σταθερή βάση που πάνω της θα στηρίξουν τα όνειρά τους. Τη Δικαιοσύνη. 

 

Χρήστος Δ. Πρασκίδης