Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ

Αντώνιος Ι. Ζαρκανέλας (Δρ)                                                          π. Γενικός Διευθυντής Ανάπτυξης 

Νομαρχίας Θεσ/νίκης

 

Υπήρξε ένα άρθρο στις εφημερίδες σε απάντηση, απ΄ότι φαίνεται ενός άρθρου μου με αφορμή την 67^η επέτειο των γεγονότων του Λιτοχώρου που αναρτήθηκε λίγες μέρες πριν στα τοπικά blogs,  που θεωρώ πως είναι τραγικό, προκαλεί θλίψη και αποπνέει απύθμενο θράσος. Ένα άρθρο που με τίτλο: «Η πρώτη ένοπλη απάντηση στην τρομοκρατία.» θυμίζει την Αμερική που σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια απαντά με πόλεμο. Ετσι και το ΚΚΕ κάθε φορά που αισθανόταν ότι τρομοκρατούνταν έπρεπε να πάρει τα όπλα. Και το προσπαθεί ακόμη και τώρα, καλώντας τους οπαδούς του σε ανυπακοή στο νόμο.

 

   Χρησιμοποιώντας ξύλινη γλώσσα και κομματική ακαμψία ο κ. Σαλπιστής, ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ Πιερίας, παρουσιάζει σαν ηρωϊσμό τη δολοφονία και το κάψιμο εννέα (9) χωροφυλάκων και τριών (3) φαντάρων στο Λιτόχωρο το 1946 και ενάμιση χρόνο μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών, από μία ομάδα πρώην ανταρτών. Οι οποίοι δεν παραδόθηκαν μετά τη Βάρκιζα – αν και οι γερμανοί είχαν ήδη εγκαταλείψει την χώρα 16 μήνες πριν - και που μπορεί και να ήταν καταζητούμενοι για αδικήματα του  κοινού ποινικού δικαίου, με βάση τις προβλέψεις της Συμφωνίας της Βάρκιζας που υπέγραψαν – και σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν τήρησαν – οι ίδιοι οι Κομμουνιστές.

 «Έξυπνα» και πονηρά ο κ. Σαλπιστής ξεκινάει την «ιστορία» από τη επομένη της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Υπονοώντας ότι πριν τη Βάρκιζα το ΚΚΕ ήταν νομοταγές, ήσυχο, ήρεμο. Και τεχνηέντως, κάνει ότι ξεχνάει ότι, το ΚΚΕ-ΕΑΜ είχε αιματοκυλίσει την Αθήνα κατά τα Δεκεμβριανά  στην προσπάθεια να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα και ότι όταν είχε κατά κράτος ηττηθεί,  υποχρεώθηκε να υπογράψει ανακωχή και να παραδοθεί στους Εγγλέζους και στην συνέχεια να υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι στη συμφωνία της Βάρκιζας προσήλθε το ΚΚΕ όχι γιατί επιθυμούσε τόσο πολύ την ηρεμία της πατρίδος και του λαού της αλλά γιατί είχε ηττηθεί και ήθελε, όπως έδειξαν τα πράγματα, απλώς να κερδίσει χρόνο.

Ξεχνάει εντέχνως, τον πηδάει κυριολεκτικά, τον Κόκκινο Δεκέμβρη του 1944, οπότε και ξεκινάει το ΚΚΕ την δεύτερη προσπάθεια ένοπλης κατάληψης της εξουσίας από μια Κυβέρνηση στον σχηματισμό της οποίας συμμετείχε μετά τη Συμφωνία του Λιβάνου, με πέντε Υπουργούς.

Τα θλιβερά και ανεξιχνίαστα, αιματηρά γεγονότα της 3^ης και 4^ης Δεκεμβρίου που επακολούθησαν,  της  πραγματοποίησης από το ΚΚΕ, διαδήλωσης και γενικής απεργίας, δικαίωσαν την άρνηση της Αστυνομίας να χορηγήσει τις σχετικές  άδειες καθώς οι πληροφορίες των αρχών έλεγαν πως θα συμμετάσχουν ένοπλοι και υπήρχε κίνδυνος για τις εύθραυστες  συνθήκες εκείνης της περιόδου. Τα αιματηρά γεγονότα, με περίπου 130 νεκρούς και 250 τραυματίες επιβεβαίωσαν τους φόβους των αρχών που ήθελαν ακριβώς να αποφύγουν τα χειρότερα. Όμως οι οργανωτές των εκδηλώσεων του ΚΚΕ φαίνεται πως δεν ήθελαν παρά αυτό. Τη δημιουργία συνθηκών χάους.  Και  αυτό για το ΚΚΕ δεν ήταν παρά η  αφορμή για τον δρόμο του τρόμου που ήδη είχε προεπιλέξει. Το γεγονός αυτό θέτει και το ερώτημα που δεν έχει τελικά απαντήσει η ιστορία: Μήπως τα γεγονότα της 3^ης και 4^ης  Δεκεμβρίου ήταν προμελετημένα από ακραίους, θερμόαιμους και αδιάλλακτους κομμουνιστές;  

Και ήταν προειλημμένη η απόφαση για ένοπλο αγώνα αφού είχε ήδη ληφθεί στις 27 Νοεμβρίου από το ΚΚΕ-ΕΑΜ, έστω και ως επικουρικό μέσο για την επίτευξη πολιτικής λύσης  (Τσουκαλάς Κ.)   και εκείνο που έψαχναν ήταν μια αφορμή. Η οποία τους δόθηκε με τους νεκρούς των διαδηλώσεων. Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι στην κεφαλή της νεκρικής πομπής – ναί της νεκρικής πομπής – των νεκρών των γεγονότων της 3^ης Δεκεμβρίου υπήρχε πανώ που κρατούσαν τρεις κοπέλες που έγραφε: «Όταν ο Λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της Τυραννίας διαλέγει ή τις Αλυσίδες ή τα  Όπλα».  Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι είχαν ήδη επιλέξει τα όπλα.

Δεν αναφέρει, ο κ. Σαλπιστής, τίποτα για το τι έγινε τότε, τον Κόκκινο Δεκέμβρη, σαν να μην υπήρξε ποτέ, τις φρικαλεότητες που μετήλθε το Κομμουνιστικό Κόμμα, από την 4^η Δεκεμβρίου μέχρι την 11^η  Ιανουαρίου του 1945, στα Δεκεμβριανά. Όταν προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία επιτιθέμενο εναντίον κυβερνητικών κτιρίων, αστυνομικών τμημάτων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων.

Δεν αναφέρει τίποτα για την κατά κράτος ήττα των στασιαστών κομμουνιστών και την υπογραφή ανακωχής όχι με την Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά τον άγγλο Στρατηγό Σκόμπυ (Τι ντροπή!!). Μήπως και την ανακωχή την επεδίωξαν για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί για να το χρησιμοποιήσουν αργότερα στον τρίτο γύρο;

Θα  βοηθήσω τον κ. Σαλπιστή, να θυμηθεί ή και να διαβάσει και τίποτα άλλο εκτός από τα κομματικά έντυπα, κάνοντας χρήση στοιχείων που δεν προέρχονται από την πλευρά της δεξιάς ή των αστών  αλλά από πηγές της Αριστεράς, από πρώην Αντάρτες και Αντάρτισσες, που τώρα το ΚΚΕ τους απαρνείται με τους γνωστούς επιθετικούς και ξενικούς προσδιορισμούς (ρεβιζιονιστές, σεχταριστές, οπορτουνιστές κλπ.).

Η ΟΠΛΑ, Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα, του ΚΚΕ δεν αρκέστηκε μόνον στη δολοφονία μεγάλου αριθμού υποστηρικτών του αστικού καθεστώτος αλλά και πολλών κομμουνιστών που αμφισβητούσαν την επίσημη κομματική γραμμή (τροτσκιστές/αρχειομαρξιστές). Στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ κατασφάχτηκαν από την ΟΠΛΑ εκατοντάδες απλοί, άοπλοι πολίτες – όχι στρατιώτες ή αστυφύλακες «υπηρέτες» του αστικού Κράτους-. Ανάμεσα στα θύματα της ΟΠΛΑ η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη και ο Πρύτανις του ΕΜΠ Ιωάννης Θεοφανόπουλος.

«Προς τα τέλη Δεκεμβρίου 1944 τα στρατεύματα του ΕΛΑΣ όχι μόνον ενέτειναν τα μέτρα εναντίον των δοσιλόγων και των φασιστικών ομάδων αλλά άρχισαν να συλλαμβάνουν πολίτες, τους οποίους έστελναν εσπευσμένα στα βουνά ως ομήρους……. Είναι αδύνατον να υπολογίσουμε με ακρίβεια την έκταση της ωμής αυτής πράξης. Μόνον στην περιοχή Αθηνών ο αριθμός των ομήρων κυμαίνεται από 15.000 έως 35.000 άτομα, από τα οποία γύρω στις 4.000 εκτελέστηκαν ή πέθαναν λόγω κακουχιών» αναφέρει ο Κώστας Τσουκαλάς, ο γνωστός Αριστερός Κοινωνιολόγος και συνεχίζει: «Πολύ σημαντικότερες από τη στρατιωτική συντριβή, ήταν οι συνέπειες των ωμοτήτων που διέπραξαν οι κομμουνιστές κατά τα τέλη του Δεκεμβρίου, και οι οποίες δημιούργησαν μια τραγωδία, που δεν έθιξε μόνον τους κομμουνιστές αλλά γενικά όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.» Στις ακρότητες και ωμότητες  αυτές αποδίδει ο ίδιος συγγραφέας στο βιβλίο του «Η Ελληνική Τραγωδία» «..τη μετατόπιση της λαϊκής συμπάθειας από την αριστερά προς τη δεξιά» που ακολούθησε μετά τη Βάρκιζα και ιδιαίτερα μετά την τρίτη ήττα των Κομμουνιστών στον Γράμμο και στο Βίτσι.

Με άλλα λόγια, των νεκρών Ελλήνων κομμουνιστών, που αναφέρει ο κ. Σαλπιστής προηγήθηκαν δηώσεις, ομηρίες, θανατώσεις πολύ περισσότερες και σε ένα μόλις μήνα, εναντίον απλών πολιτών, που δεν ήταν «εμπόλεμοι», στα πρόσωπα των οποίων ενσαρκώθηκαν οι φαντασιώσεις των «ελευθερωτών κομμουνιστών» για  δήθεν μοναρχοφασίστες, αντιδραστικούς,  κλπ. . Μεταφέρεται εδώ μία πολύ πετυχημένη περιγραφή του στο blog Anarchy press.gr: «Το εγκληματικό όργιο στο οποίο αποδύθηκαν οι αριστεροί στις μέρες των Δεκεμβριανών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η Κυψέλη, το Περιστέρι, η Ούλεν στο Γαλάτσι, το Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, το Γ΄ Νεκροταφείο και οι υπόλοιπες συνοικίες περισσότερο ή λιγότερο η μία από την άλλη, έγιναν οι χώροι όπου κορυφώθηκε η εξουσιαστική κτηνωδία με την αριστερή της εκδοχή. Με κονσερβοκούτια, τσεκούρια και σκεπάρνια εξόντωναν ανυπεράσπιστους ανθρώπους διαγράφοντας το μέλλον που ετοίμαζαν στην περίπτωση που επικρατούσαν».  Και παρακάτω: «Ο Κόκκινος Δεκέμβρης» στην ουσία ήταν η συνέχεια άπειρων εγκλημάτων που προηγήθηκαν από τους αριστερούς. Σκότωναν φτωχές γυναίκες γιατί πλένανε ρούχα ιταλών ή γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος να φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα, που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της; Σκοτώσανε εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που ανοίξανε στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία από τα αγγλικά εργατικά συνδικάτα, όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα ρούχα και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών.».  

Αφού διέπραξαν όλες αυτές τις ωμότητες, όλες αυτές τις αγριότητες. Αφού έχασαν κατά κράτος τη μάχη των Δεκεμβριανών. Αφού συνθηκολόγησαν όχι με την Ελληνική Κυβέρνηση αλλά με τους Εγγλέζους. Αφού έχασαν όλες τις πολεμικές μάχες αντί να παραδεχθούν την ήττα τους έρχονται και κλαψουρίζουν γιατί διώχθηκαν  τότε (ανάμεσα στη Βάρκιζα και την επίθεση στο Λιτόχωρο) και ζητούν δικαίωση από την Ελλάδα που ταλαιπώρησαν, τους Έλληνες που σκότωσαν ή την ιστορία που παραποίησαν. Δεν θυμίζει το ΚΚΕ και ο κ. Σαλπιστής  το παιδί που, αφού σκότωσε τους γονείς του, ζητάει την επιείκεια του δικαστηρίου γιατί είναι ορφανό μόνο και έρημο;

Είναι τραγικό το άρθρο γιατί «νομιμοποιεί» δολοφονίες κρατικών λειτουργών – ανδρών της Χωροφυλακής και στρατευμένων της Εθνοφυλακής - και καταστροφή δημόσιας περιουσίας.

Είναι θλιβερό γιατί αποκρύπτει, αποσιωπά και υποβαθμίζει τις ωμότητες που διέπραξαν οι κομμουνιστές αφού σε ένα μήνα – για την ακρίβεια σε 37 ημέρες - σκότωσαν 4000, κυρίως, άμαχους πολίτες και είχαν απώλειες σε νεκρούς μόνο 1289, ΕΑΜίτες και Κομμουνιστές αντάρτες σε περίοδο 14 μηνών, μεταξύ Βάρκιζας και Λιτοχώρου. Η απλή αριθμητική δείχνει πως αν τα Δεκεμβριανά συνεχιζόταν 14 μήνες θα είχαν σκοτώσει οι κομμουνιστές πάνω από 40.000!!

Δείχνει και θράσος και υποδηλώνει εγωισμό μικρού παιδιού, που ντε και καλά πρέπει να γίνεται το δικό του. Όμως σε αντίθεση με το μικρό παιδί, οι εγωισμοί του ΚΚΕ, η εμμονή του ΚΚΕ να καταλάβει τρεις φορές την εξουσία με τα όπλα κόστισε πολλές χιλιάδες ζωές, πολύ αίμα και πόνο, τεράστιες υλικές καταστροφές ενώ η χώρα πήγε πολλά-πολλά χρόνια πίσω.

Η εμμονή αυτή των Κομμουνιστών στην κατάκτηση της εξουσίας με τα όπλα κατέδειξε την αποστροφή τους στην βασική αρχή της Δημοκρατίας που είναι οι εκλογές. Η αμερικανική στρατιωτική αποστολή (ΟSS) η αντίστοιχη Αγγλική (SOE) αλλά και εκτιμήσεις διπλωματικών αποστολών στην Αθήνα (Πρεσβείες κλπ) εκτιμούσαν ότι το ΚΚΕ, αν συμμετείχε στις εκλογές θα αποσπούσε από 15-25% των ψήφων. Αυτό σημαίνει ότι με το εκλογικό σύστημα, που ήταν απλή αναλογική, θα ερχόταν 2^ο ή 3^ο κόμμα αποσπώντας 60-80 βουλευτές. Και τότε η πολιτική ζωή στη χώρα μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Αλλά δεν το θέλησε αυτό και προτίμησε, ως γνήσιο Επαναστατικό Κόμμα, την κατάληψη της εξουσίας με τη βία. Εκτοτε τα ποσοστά του και ιδιαίτερα μετά την νομιμοποίησή του το 1974 δεν ξεπέρασαν το 12% και σήμερα ασθμαίνει στο 5%. Και προσπαθεί να πείσει ότι το 10% έχει δίκιο και το 90% άδικο. Μήπως φταίει το 90%;