ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Τoυ Γιάννη Τεκίδη

   Το βαθύ κράτος δεν αποτελεί αποκλειστικότητα και προνόμιο μόνο της Τουρκίας. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα παράλληλα το μεταπρατικό, παρασιτικό και δημοσιοσυντήρητο εγχώριο κεφάλαιο με τους πολιτικούς του εκπροσώπους, τα συγκροτήματα τύπου, τα σώματα ασφαλείας, το στρατό και μέρος της ηγετικής μερίδας της εκκλησίας, οικοδόμησαν μεθοδικά και επίμονα το δικό τους βαθύ κράτος. 

Ένα βαθύ κράτος βαφτισμένο στα νάματα της εθνικοφροσύνης, του κάλπικου πατριωτισμού και του βαθύτατα παρεξηγημένου και απονοηματοδοτούμενου από ουσία και περιεχόμενο τρίπτυχο ΄΄ πατρίς-θρησκεία-οικογένεια΄΄. Αποστολή του η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού, όπου εσωτερικός εχθρός διαχρονικά βαφτίστηκε ο ίδιος ο λαός, όσες φορές αντέδρασε κινητοποιούμενος κατά των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων της δεξιάς και της ακροδεξιάς, και φυσικά ο ελλοχεύον… αναρχοκομμουνισμός. Να επισημάνουμε εδώ ότι σε περιόδους έντασης και ενδυνάμωσης του λαϊκού κινήματος, τα όρια του πολυπλόκαμου βαθέως κράτους και του επίσημου κράτους, ήταν πάντα δυσδιάκριτα, αφού το πρώτο συνήθως υπερκάλυπτε το δεύτερο, μετατρεπόμενο σε κανονικό παρακράτος, με ότι αυτό συνεπάγεται. Φύλακας, λοιπόν των…όσιων κσι ιερών, της πατρίδος, ταγμένο στην εξυπηρέτηση μαζί με των δικών του και των ξένων συμφερόντων (αυτά τα δύο πάντα πήγαιναν χέρι-χέρι) το βαθύ Ελληνικό κράτος δεν διστάζει να προχωρήσει πέρα από τις μαζικές διώξεις, την καταστολή και τη βία, ακόμη και στην κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών και την αναστολή και του ίδιου του συντάγματος, με πρόσχημα τον επαπειλούμενο εθνικό κίνδυνο και την…επερχόμενη ερυθρά επέλαση. Η ξενοκίνητη απριλιανή δικτατορία του 1967 αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω. Τότε που το βαθύ κράτος και οι δομές που το στήριζαν με ακρογωνιαίο λίθο το παλάτι και τον ξένο παράγοντα, ήρθε στο προσκήνιο μασκαρεμένο ως σωτήρας της χώρας, από τον κατασκευασμένο και επί της ουσίας ανύπαρκτο εσωτερικό εχθρό. Αυτός ο φανταστικός εσωτερικός εχθρός, ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει για την μαύρη οικονομικοπολιτική διαπλοκή, παρά τα όσα ακολούθησαν την μεταχουντική περίοδο και παρά τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες γέννησε για το λαό η δεκαετία του 80.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες το βαθύ κράτος πιο ραφιναρισμένο και προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα, με κουστούμι, γραβάτα, με ψευδεπίγραφα συνθήματα και διαπιστώσεις για ισχυρή οικονομία και δυνατή Ελλάδα, αποκοίμισε ένα ολόκληρο λαό με το όνειρο μιας πλαστής και στηριγμένης σε πήλινα πόδια ευμάρειας. Και το πιο σημαντικό αποδυνάμωσε, απαξίωσε και τελικά κατάφερε να εκθέσει και το λαϊκό κίνημα η ότι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτό, αλλά και το συνδικαλιστικό σε όλες του τις εκφάνσεις, προσεταιριζόμενο τις ποικιλώνυμες ηγεσίες του, τις οποίες κατέστησε εντελώς ανυπόληπτες. Η οικονομική και όχι μόνο κρίση που ξέσπασε το 2008, ήρθε να ξεβολέψει επίσημο και βαθύ κράτος και πεισματάρα η ιστορία βάλθηκε να φέρει τα πάνω-κάτω δια του νέου αυτή τη φορά…εσωτερικού εχθρού. Ο καινούργιος αυτός εχθρός θορύβησε, στοίχειωσε τις μέρες και τις νύχτες εδώ και ένα χρόνο του φαιού διαπλεκόμενου βαθέως κράτους. Ποιος είναι αυτός ο Τσίπρας, και πως τολμά με τους συνοδοιπόρους του 3 και 4% μέχρι πρότινος, να ζητά την διακυβέρνηση του τόπου και την αλλαγή πορείας προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο και την δυστυχία στην οποία τον οδήγησε το ίδιο με τις πολιτικές του? Αμ έπος, λοιπόν, αμ έργω. Ένας ολόκληρος στρατός εντύπων, δημοσιογράφων κατά κανόνα αργυρώνητων, τηλεοράσεων, ραδιοφώνων, αλλά και ξένων παραγόντων, στη υπηρεσία της προπαγάνδισης με κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο, προκειμένου να στηρίξουν την άθλια τρικομματικη εγχώρια κυβέρνηση. Τι κι αν ο τόπος βυθίζεται στην ύφεση και την ανεργία, τι κι αν σωρηδόν εγκαταλείπουν την χώρα αναζητώντας την τύχη τους στα ξένα τα καλύτερα μυαλά της πατρίδας μας, το ανεκτίμητο μελλοντικό κεφάλαιο το οποίο δυστυχώς θα επενδυθεί προς όφελος των ξένων οικονομιών. Στις δεκαετίες του 50 και του 60 η ανεκδιήγητη και μνησίκακη με το λαό δεξιά ξεφορτώνονταν τους ενοχλητικούς για το καθεστώς πολίτες της με την αναγκαστική υπερωρία στα ξερονήσια και τους άλλους που ζητούσαν ψωμί και αξιοπρέπεια αγεληδόν τους έστελνε ως ανειδίκευτο προσωπικό στο εξωτερικό

Ο στόχος τους και σήμερα ένας και μοναδικός. Η αποδόμηση και ο εξοστρακισμός από το πολιτικό προσκήνιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα του νέου του προέδρου που με την αποφασιστικότητα, την δράση, τις θέσεις και το θάρρος του, έβγαλε από το περιθώριο και την απαξίωση την καθημαγμένη για δεκαετίες αριστερά, επιχειρώντας να της προσδώσει αποφασιστικό ρόλο στα πεπραγμένα της χώρας μας , προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Συστημικές πολιτικές δυνάμεις αναπόσπαστα κομμάτια του βαθέως κράτους, ακόμη και οι λεγόμενες αντισυστημικές, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται το τελευταίο, όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας για τους δικούς του μικρόψυχους, ιδιοτελείς και μικροκομματικούς λόγους. Ακόμη και δημοσιογράφοι, αναλυτές και αρθρογράφοι που κρατούν κάποια επαγγελματική δεοντολογία και αντικειμενικότητα, προσεγγίζουν το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς μίζερα, στενόκαρδα και άδικα, αναμασώντας ερωτηματικά, διλλήματα και επιχειρήματα που παράγει καθημερινά σωρηδόν το μαύρο επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου. Η ανυπαρξία νηφάλιας και καλόπιστης προσέγγισης των απόψεων και θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά οδηγεί στην καχυποψία, την άρνηση, την απόρριψη, και τελικά στην βοήθεια της μνημονιακής και καταστροφικής τροικανής προπαγάνδας που μάχεται με λύσσα ώστε ο φόβος και η υποταγή να νικήσουν την ελπίδα. Γιατί ακόμη κι αν ο Τσίπρας περπατήσει στα κύματα και καταφέρει να ταΐσει με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά χιλιάδες ανθρώπους, οι δήθεν καλοθελητές και ΄΄αντικειμενικοί΄΄ποτέ δεν θα πειστούν για τις προθέσεις του. Κι αυτό γιατί απλά δεν θέλουν.

------------------------------------------------------------------------------------------------