Μια αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε η Γιάννα Αγγελοπούλου στο περιοδικό Close Up όπου μίλησε για όλους και για όλα.
Μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης:
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα;
Να σας πω: όταν τελείωσαν οι Αγώνες, εξαντλημένη κι αδειασμένη έζησα ένα βαρύ πρόβλημα υγείας. Χρειάστηκαν μήνες για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Στιγμές στιγμές αισθάνθηκα πως θα' χανα τη μάχη. Παρόμοιες δοκιμασίες μας αλλάζουν. Μας αλλάζουν και μας δυναμώνουν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που είχατε την τύχη να βιώσετε μέχρι σήμερα;
Ήταν η στιγμή που, ύστερα από χίλιες δυσκολίες και χίλιες μύριες περιπέτειες στάθηκα στο Ολυμπιακό Στάδιο μπροστά σε όλους, μπροστά στον κόσμο, και είπα το “η Ελλάδα είναι εδώ! Είμαστε έτοιμοι! Μαζί γράφουμε ένα νέο και υπέροχο κεφάλαιο στην Ιστορία των Αγώνων. Ολυμπιακοί Αγώνες, καλωσορίσατε στην πατρίδα σας!”. Και έβλεπα το Ολυμπιακό Στάδιο πλημμυρισμένο από τον χαρούμενο κόσμο! Απ' όλους εκείνους που είχαν έρθει, αλλά και τις χιλιάδες των ανθρώπων που είχαν ζήσει σ' όλη την Ελλάδα την προσδοκία και την ένταση της προετοιμασίας των Αγώνων -και τώρα έβλεπαν τη χώρα μας να μιλάει με μια διαφορετική, με μια δυνατή φωνή στον κόσμο. Σίγουρα, πάντως, κι όταν άκουσα από το στόμα του – όχι πάντα εύκολου- Ζακ Ρογκ, ως προέδρου της ΔΟΕ, ότι οι Αγώνες της Αθήνας είχαν υπάρξει “αξέχαστοι, ονειρεμένοι Αγώνες!”.
Πώς σχολιάζετε το διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο της βίας που μαστίζει τη χώρα μας;
Εκείνο που εμένα με φοβίζει δεν είναι μόνο η εξάπλωση της βίας ή η επέκτασή της σε χώρους σαν την κυρίως πολιτική -το αδιανόητο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί κανείς πια να το αγνοήσει- είναι ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι τη βία και την επιβολή τις αφήσαμε να πάρουν έναν κοινότυπο, καθημερινό σχεδόν χαρακτήρα στη ζωή μας ως κοινωνίας. Αυτό που περιλαμβάνει ένα στοιχείο παραίτησης δεν ξέρω πως ξεπερνιέται. Αλλά στη δημόσια ζωή, τουλάχιστον, το άλλοθι της άγνοιας δεν υπάρχει πια...
Ξεκινήσατε από μία οικογένεια μεσαίας οικονομικής δυνατότητας και τώρα απολαμβάνετε μια σημαντική οικονομική επιφάνεια. Τι είναι αυτό που αλλάζει στην ουσία;
Ασφαλώς και αλλάζουν οι δυνατότητες που έχεις. Αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο, το άνοιγμα της ματιάς. Αν, όμως, αληθινά στην ερώτηση σας εννοείται το “στην ουσία”, επιτρέψτε μου να πω ότι τίποτε δεν αλλάζει στην ουσία! Ξέρω ότι αυτό που λέω θα αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, αλλά έτσι είναι.
Να σας πω: όταν τελείωσαν οι Αγώνες, εξαντλημένη κι αδειασμένη έζησα ένα βαρύ πρόβλημα υγείας. Χρειάστηκαν μήνες για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Στιγμές στιγμές αισθάνθηκα πως θα' χανα τη μάχη. Παρόμοιες δοκιμασίες μας αλλάζουν. Μας αλλάζουν και μας δυναμώνουν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που είχατε την τύχη να βιώσετε μέχρι σήμερα;
Ήταν η στιγμή που, ύστερα από χίλιες δυσκολίες και χίλιες μύριες περιπέτειες στάθηκα στο Ολυμπιακό Στάδιο μπροστά σε όλους, μπροστά στον κόσμο, και είπα το “η Ελλάδα είναι εδώ! Είμαστε έτοιμοι! Μαζί γράφουμε ένα νέο και υπέροχο κεφάλαιο στην Ιστορία των Αγώνων. Ολυμπιακοί Αγώνες, καλωσορίσατε στην πατρίδα σας!”. Και έβλεπα το Ολυμπιακό Στάδιο πλημμυρισμένο από τον χαρούμενο κόσμο! Απ' όλους εκείνους που είχαν έρθει, αλλά και τις χιλιάδες των ανθρώπων που είχαν ζήσει σ' όλη την Ελλάδα την προσδοκία και την ένταση της προετοιμασίας των Αγώνων -και τώρα έβλεπαν τη χώρα μας να μιλάει με μια διαφορετική, με μια δυνατή φωνή στον κόσμο. Σίγουρα, πάντως, κι όταν άκουσα από το στόμα του – όχι πάντα εύκολου- Ζακ Ρογκ, ως προέδρου της ΔΟΕ, ότι οι Αγώνες της Αθήνας είχαν υπάρξει “αξέχαστοι, ονειρεμένοι Αγώνες!”.
Πώς σχολιάζετε το διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο της βίας που μαστίζει τη χώρα μας;
Εκείνο που εμένα με φοβίζει δεν είναι μόνο η εξάπλωση της βίας ή η επέκτασή της σε χώρους σαν την κυρίως πολιτική -το αδιανόητο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν μπορεί κανείς πια να το αγνοήσει- είναι ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι τη βία και την επιβολή τις αφήσαμε να πάρουν έναν κοινότυπο, καθημερινό σχεδόν χαρακτήρα στη ζωή μας ως κοινωνίας. Αυτό που περιλαμβάνει ένα στοιχείο παραίτησης δεν ξέρω πως ξεπερνιέται. Αλλά στη δημόσια ζωή, τουλάχιστον, το άλλοθι της άγνοιας δεν υπάρχει πια...
Ξεκινήσατε από μία οικογένεια μεσαίας οικονομικής δυνατότητας και τώρα απολαμβάνετε μια σημαντική οικονομική επιφάνεια. Τι είναι αυτό που αλλάζει στην ουσία;
Ασφαλώς και αλλάζουν οι δυνατότητες που έχεις. Αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο, το άνοιγμα της ματιάς. Αν, όμως, αληθινά στην ερώτηση σας εννοείται το “στην ουσία”, επιτρέψτε μου να πω ότι τίποτε δεν αλλάζει στην ουσία! Ξέρω ότι αυτό που λέω θα αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, αλλά έτσι είναι.
