Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δοθέντος ότι δεν πάει πολύς καιρός από τότε που μας προέκυψε
και νέο λατινοαμερικάνικο πρότυπο, η Βολιβία, ενημερώνω πως τα νέα από
τη χώρα όπου ανθεί η… φαιδρά κόκα, είναι πολύ καλά.
Ο πρόεδρος Έβο
Μοράλες – τελευταίο επάγγελμα παραγωγός κόκας και συνδικαλιστής των
καλλιεργητών κόκας – γιόρτασε την Πρωτομαγιά υπογράφοντας διάταγμα με το
οποίο αυξάνεται ο κατώτερος μισθός κατά 20%, στα 1.440 μπολιβιάνος (207
δολάρια, περίπου 150 ευρώ) τον μήνα.
Έτοιμος να διεκδικήσει μια
τρίτη προεδρική θητεία στις εκλογές της 12ης Οκτωβρίου 2012 – όπως
βλέπετε δεν τα πήγε και άσχημα με δεδομένο ότι δεν έχει τελειώσει ούτε
το δημοτικό – ο Μοράλες υπέγραψε επίσης ένα διάταγμα που αυξάνει κατά
10% τους μισθούς όλων των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα.
Σημειώστε
ότι στη χώρα ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 600 δολάρια, αλλά ο μισθός
του ίδιου του Μοράλες και των υπουργών του έχει, οριστεί στα 1.875
δολάρια (1.540 ευρώ) τον μήνα, όταν, τον Ιανουάριο του 2009, αποφάσισε
να τον περικόψει στο μισό.
Και μια και την περασμένη Πέμπτη
εορταζόταν η Εργατική Πρωτομαγιά, ο Μοράλες έκανε και ένα δωράκι στους
συνδικαλιστές, ανακοινώνοντας ότι θα παραδοθούν έπιπλα και εξοπλισμός
αξίας 100.000 δολαρίων για να εκσυγχρονιστεί ένα παλιό ξενοδοχείο στη Λα
Πας που αποτελεί πλέον την έδρα της μεγαλύτερης συνομοσπονδίας
συνδικάτων της χώρας, της COB (Central Obrera Boliviana), αλλά και για
να διατεθούν 16 αυτοκίνητα για τα ηγετικά της στελέχη.
Την
Πρωτομαγιά του 2013, ο Μοράλες την είχε γιορτάσει εκδιώκοντας από τη
χώρα την αμερικανική υπηρεσία για την διεθνή ανάπτυξη USAID, στη Βολιβία
από το 1964 «για πολιτικούς λόγους κι όχι για κοινωνικούς σκοπούς»,
όπως είχε υπογραμμίσει.
Στον προεδρικό θώκο από τις 23 Ιανουαρίου
2006, τότε που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης στοιχημάτιζαν για το χρώμα που
θα επέλεγε για το πουλόβερ από αλπακά των Άνδεων που θα φορούσε στην
ορκωμοσία του, ο Μοράλες συμπεριφέρεται όπως όλοι οι όμοιοί του:
Επαναστατική ρητορεία, «λαϊκοί αγώνες», εκλογές, δημοψηφίσματα, μαγειρέματα, συνταγματικές αλλαγές, αλλά η διαφθορά ζει και βασιλεύει και η «νόμιμη» καλλιέργεια της κόκας αυξήθηκε μεταξύ 2007 και 2010 από τα 12.000 εκτάρια στα 20.000.
Υποτίθεται για να ελεγχθεί η παραγωγή της, αλλά στη μεθοριακή επαρχία Μπένι κυριαρχούν οι βαρόνοι των ναρκωτικών και το 2010 ο Μοράλες διόρισε ειδική απεσταλμένη του για την περιοχή την 26χρονη τότε πρώην Μις Βολιβία Τζέσικα Αν Τζόρνταν Μπάρτον.
Και το καταπληκτικότερο: Τον Ιανουάριο του 2011, η Βολιβία του Μοράλες αναγνώρισε την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως «αντάλλαγμα» για τη στήριξη που παρείχαν τα Σκόπια στη Βολιβία σχετικά με τις τροποποιήσεις που ζήτησε στην Ενιαία Συνθήκη του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά.
Φυσικά, όλα αυτά αποσιωπούνται και το μόνο που προβάλλεται από την εν Ελλάδι αξιωματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες του Μοράλες κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, που το 1997 επέβαλε στη χώρα η Παγκόσμια Τράπεζα.
Οπότε, ορθώς ο κατώτατος μηνιαίος μισθός δεν ξεπερνά τα 150 ευρώ!
Και ορθώς η Βολιβία είναι μία από τις 15 χώρες όπου απαγορεύεται στις γυναίκες να εργάζονται χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου τους.
Και ορθώς υπάρχουν επαρχίες όπου το 35% των κοριτσιών δεν πηγαίνουν στο σχολείο!
Και ορθώς στις αρχές Απριλίου δύο ανθρακωρύχοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία στη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά του νόμου που απαγορεύει τις κοινοπραξίες μεταξύ συνεταιρισμών και ξένων επενδυτών.
Και ορθώς τον περασμένο Ιανουάριο ψηφίστηκε νόμος που κατεβάζει το όριο της νόμιμης παιδικής εργασίας από τα 14 στα 12 χρόνια.
Αρκεί που ο Μοράλες επανεξελέγη στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2009 και φιλοδοξεί να επανεκλεγεί για τρίτη φορά και σ’ αυτές του προσεχούς Οκτωβρίου.
Όσο για την παιδική εργασία, ήταν σαφής: «Φυσικά, δεν μπορεί να υπάρχει εκμετάλλευση των παιδιών, ωστόσο μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη, η οποία σε οδηγεί στην εργασία».
Σημειώστε ότι, σύμφωνα με έκθεση του βολιβιανού υπουργείου Εργασίας, 848.000 παιδιά εργάζονται σε όλη τη χώρα, ακόμα και από τα 7 τους χρόνια εξασκώντας επαγγέλματα εξαιρετικά επικίνδυνα.
Ορθώς, λοιπόν, συμβαίνουν όλα αυτά – οι κόκες, η παιδική εργασία, η καταπίεση των γυναικών – αρκεί που ο Μοράλες έδιωξε τους ξένους, εθνικοποίησε τις μεγάλες εταιρίες και στηρίζει μετά μανίας τους ομοίους του στις άλλες «χώρες-πρότυπα» της Λατινικής Αμερικής…
Επαναστατική ρητορεία, «λαϊκοί αγώνες», εκλογές, δημοψηφίσματα, μαγειρέματα, συνταγματικές αλλαγές, αλλά η διαφθορά ζει και βασιλεύει και η «νόμιμη» καλλιέργεια της κόκας αυξήθηκε μεταξύ 2007 και 2010 από τα 12.000 εκτάρια στα 20.000.
Υποτίθεται για να ελεγχθεί η παραγωγή της, αλλά στη μεθοριακή επαρχία Μπένι κυριαρχούν οι βαρόνοι των ναρκωτικών και το 2010 ο Μοράλες διόρισε ειδική απεσταλμένη του για την περιοχή την 26χρονη τότε πρώην Μις Βολιβία Τζέσικα Αν Τζόρνταν Μπάρτον.
Και το καταπληκτικότερο: Τον Ιανουάριο του 2011, η Βολιβία του Μοράλες αναγνώρισε την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως «αντάλλαγμα» για τη στήριξη που παρείχαν τα Σκόπια στη Βολιβία σχετικά με τις τροποποιήσεις που ζήτησε στην Ενιαία Συνθήκη του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά.
Φυσικά, όλα αυτά αποσιωπούνται και το μόνο που προβάλλεται από την εν Ελλάδι αξιωματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες του Μοράλες κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, που το 1997 επέβαλε στη χώρα η Παγκόσμια Τράπεζα.
Οπότε, ορθώς ο κατώτατος μηνιαίος μισθός δεν ξεπερνά τα 150 ευρώ!
Και ορθώς η Βολιβία είναι μία από τις 15 χώρες όπου απαγορεύεται στις γυναίκες να εργάζονται χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου τους.
Και ορθώς υπάρχουν επαρχίες όπου το 35% των κοριτσιών δεν πηγαίνουν στο σχολείο!
Και ορθώς στις αρχές Απριλίου δύο ανθρακωρύχοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία στη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά του νόμου που απαγορεύει τις κοινοπραξίες μεταξύ συνεταιρισμών και ξένων επενδυτών.
Και ορθώς τον περασμένο Ιανουάριο ψηφίστηκε νόμος που κατεβάζει το όριο της νόμιμης παιδικής εργασίας από τα 14 στα 12 χρόνια.
Αρκεί που ο Μοράλες επανεξελέγη στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2009 και φιλοδοξεί να επανεκλεγεί για τρίτη φορά και σ’ αυτές του προσεχούς Οκτωβρίου.
Όσο για την παιδική εργασία, ήταν σαφής: «Φυσικά, δεν μπορεί να υπάρχει εκμετάλλευση των παιδιών, ωστόσο μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη, η οποία σε οδηγεί στην εργασία».
Σημειώστε ότι, σύμφωνα με έκθεση του βολιβιανού υπουργείου Εργασίας, 848.000 παιδιά εργάζονται σε όλη τη χώρα, ακόμα και από τα 7 τους χρόνια εξασκώντας επαγγέλματα εξαιρετικά επικίνδυνα.
Ορθώς, λοιπόν, συμβαίνουν όλα αυτά – οι κόκες, η παιδική εργασία, η καταπίεση των γυναικών – αρκεί που ο Μοράλες έδιωξε τους ξένους, εθνικοποίησε τις μεγάλες εταιρίες και στηρίζει μετά μανίας τους ομοίους του στις άλλες «χώρες-πρότυπα» της Λατινικής Αμερικής…
