 |
| Γιάννης Τσαπουρνιώτης |
Για μια ακόμη χρονιά μια σπουδαία επέτειος του Χριστιανισμού
άγγιξε, με την δέουσα λαμπρότητα και συμβολισμό, τον ελληνισμό και την
ανθρωπότητα.
Όπως συμβαίνει στα Χριστούγεννα και στην Λαμπρή, έτσι και στο Πάσχα του
καλοκαιριού, στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όλοι στέλνουν τα
χρόνια πολλά σε φίλους και ασπάζονται ακόμη και τους εχθρούς. Την
Κοίμηση της Παρθένου ακολουθεί άμεσα η μετάσταση της, η ανάσταση και
ανάληψη της κοντά στον Χριστό. Αυτό είναι το χαρμόσυνο μήνυμα, που
πολλοί μπορεί να το αγνοούμε, όμως με την θεία χάρη και ευλογία, με την
προσευχή και την κοινωνία, συμμετέχουμε και βιώνουμε την αλήθεια της
θρησκείας μας.
Αυτή η συμμετοχή και παρουσία των συνανθρώπων μου στον Ιερό Ναό του
Τιμίου Σταυρού και Υπαπαντής του Κυρίου, την ημέρα του
Δεκαπενταύγουστου, είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα δείγμα της
σπουδαιότητας και αξίας της μεγάλης Θεομητορικής εορτής.
Με μεγάλη υπομονή, ευλάβεια και κατάνυξη, ένας εντυπωσιακά μεγάλος όγκος
πιστών προσήλθε στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας και με ακόμη
μεγαλύτερη αγωνία, καρτερικά, έως το τέλος της θείας λειτουργίας,
συμμετείχε, ως πιστός λαός με το δικό του ρόλο, στην ουσία της εορτής.
Με τεράστια αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης, με τις δέουσες
παραινέσεις και προτροπές, ο Παπά Βαγγέλης, ο μοναδικός, αλλά ικανότατος
ιερέας του Ναού, κοινώνησε σώμα και αίμα Χριστού σε εκατοντάδες
πιστούς, για μια ώρα περίπου και επιτέλεσε το ιερό έργο του με τρόπο που
αρμόζει και συνάδει στον Χριστιανισμό, στην Ορθοδοξία, στην Παράδοση
μας. Από την δική τους θέση οι Ψάλτες και οι Επίτροποι της ενορίας
συνέδραμαν τα μέγιστα στην ολοκλήρωση της λειτουργίας.
Όταν βλέπεις σε μια ενορία πλήθος μικρών παιδιών να συνοδεύονται από
γονείς, από παππούδες και γιαγιάδες και όλοι μαζί, συγγενείς, φίλοι,
γνωστοί και άγνωστοι να ανταλλάσουν ευχές, να αγκαλιάζονται και να
ασπάζονται, τότε αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη αισιοδοξία. Μια ελπίδα που
απορρέει από απλά πράγματα, από ένα εορταστικό γεγονός, από ένα βίωμα
που δύσκολα θα αισθανθεί ο θνητός στην φθαρτότητα της καθημερινότητας.
Αυτήν την ενορία καμαρώνει από ψηλά και ο στυλοβάτης της, ο αείμνηστος Πατήρ Αθανάσιος.
Ως εκ θαύματος η θεία χάρη μας αγκαλιάζει όλους και μας γεμίζει με μια
ιδιαίτερη ευφορία στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Από πού αλλού
να αντλήσουμε δύναμη για να σταθούμε όρθιοι και να ανταπεξέλθουμε στις
δυσκολίες που μόνοι μας προκαλούμε κάθε μέρα. Η φράση «Βόηθα Παναγιά…»
μας συνοδεύει σε κάθε στραβοπάτημα. Δεν πρέπει όμως να τη λησμονούμε και
όταν καλοπερνάμε γιατί τότε θα έχει μεγαλύτερη αξία η ικεσία μας.
Τα θαύματα είναι γύρω μας. Τα βλέπουμε τακτικά. Δεν χρειάζεται να τα αγγίξουμε για να πειστούμε.
Δεν είμαστε άριστοι γνώστες της δογματικής και της λατρείας. Δεν είμαστε
οι άνθρωποι της τυφλής κατήχησης, ούτε οι άγιοι αυτού του πλανήτη.
Είμαστε γήινοι αμαρτωλοί κι αυτό φυσικά δεν μας εμποδίζει να διακρίνουμε
και να προβάλλουμε τα μηνύματα ελπίδας για τους νέους μας.
Ας μετανοούμε και ας προσευχόμαστε λοιπόν, ακόμη και για αυτούς που με
έπαρση και αλαζονεία διαταράσσουν την ομαλότητα και οδηγούν τον
ελληνισμό σε αδιέξοδα.
Ο Αληθινός Δεκαπενταύγουστος, το Πάσχα του καλοκαιριού, ας κατοικεί
διαχρονικά στις καρδιές μας για να μας προφυλάσσει από τα ολισθήματα,
για να μεριμνά ώστε να μην ξεφεύγουμε από τα πρότυπα που πολλοί
επιχειρούν να μας αποκρύψουν και για να μας καθοδηγεί σε δημιουργικά και
αισιόδοξα επιτεύγματα.
*Με σεβασμό σε όλους τους ενορίτες και το πλήρωμα του Ιερού Ναού του Τιμίου Σταυρού και Υπαπαντής του Κυρίου.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
