Μυστήριο πράγμα το χαμόγελο, δεν συμφωνείτε; Μπορεί να γίνει η ακριβέστερη αποτύπωση της ψυχοσύνθεσης μας και των αποχρώσεων της, και συνάμα τείχος αδιαπέραστο πίσω από το οποίο μοχλεύονται με μυστικοπάθεια τα συναισθήματα. Συχνά μας γυμνώνει στα μάτια των άλλων καθώς τρεμοπαίζει, συσπάται προσποιητά και άλλοτε αποπροσανατολίζει με θαυμαστή δεξιότητα. Όπως...
ακριβώς αυτό της εμφανίσιμης κοπέλας που κοντοστέκεται υπομονετικά αυτή τη στιγμή μπροστά μου, έξω από την είσοδο του πανεπιστημίου.
Μια σενιαρισμένη φούστα, ένα βαθυκόκκινο κραγιόν και ένα επίμονο βλέμμα που σε έχει σταμπάρει προ πολλού. Αυτή είναι η πρώτη ουσιαστική εντύπωση για έναν ψαρωμένο πρωτοετή που βαδίζει ονειροπαρμένος προς το κτίριο των εγγραφών. «Γεια σας είμαι η Μαρία, είστε για εγγραφή; Θέλετε να σας βοηθήσω; Ορίστε το κινητό μου». Προθυμότις και ευγένεια, τσαχπινιά και αυθορμητισμός. Όχι φίλε μου, δεν έκανες την τύχη σου, ούτε αποδείχτηκες ξαφνικά ο διάδοχος του δον Ζουάν μέσα στο Παρίσι των πανεπιστημίων. Απλά μόλις πήρες μια γεύση από το πως έχουν τα πράγματα στο «εκσυγχρονισμένο» πανεπιστήμιο της εποχής μας.
Μπορείς να έχεις τα πάντα, από σημειώσεις μαθημάτων μέχρι και αμέτρητες γνωριμίες, από προσκλήσεις σε ατέλειωτα φοιτητικά πάρτι έως και την πολυπόθητη κοινωνική αναγνώριση στην νέα σου ζωή. Μοναδικό αντάλλαγμα; τα πιστεύω σου. Βέβαια…δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος νέος που βλέπει το όνομα του καρφιτσωμένο στο πλακάτ των παρατάξεων, και στα φοιτητικά «γκέτο» των κομμάτων. Το ποίμνιο έχουν ακολουθήσει πολλοί πριν από εσένα, και οι ταγοί βρίσκονται παντού τριγύρω σου. Στους αφισοκολημένους εκείνους πάγκους των πανεπιστημίων οπού οι ιδεολογίες πουλιούνται και αγοράζονται, στα αμφιθέατρα της γνώσης και της άγνοιας. Γιατί όταν μια ιδεολογία πλασάρεται με εμφανίσιμα κοριτσάκια και βαθύτατα ντεκολτέ όταν προωθείται με κίβδηλες ευγένειες και επικοινωνιακούς ευφημισμούς, αντί να λάμψει με την βαρύτητα των στοχασμών της, τότε η ιδεολογία αυτή, αγαπητέ πρωτοετή, δεν μπορεί παρά να ευτελίζεται. Ναι, ίσως βρει αντίκρισμα στον κουμπωμένο φοιτητάκο που εκστασιάζεται στο άκουσμα και μόνο των ηδονών της αδηφάγου νιότης, ίσως βρει φερέφωνο στα χείλη φιλόδοξων οραματιστών, όμως δεν θα πάψει να ακουμπάει στο τέλμα της αναξιοπιστίας. Ένας πολιτικός μακιαβελισμός και τίποτε παραπάνω. Ένα ιδεολογικό βατερλό όπου οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, τα χαμογελαστά κοριτσάκια και οι καλοσυνάτοι υποκριτές με γιακαδάκια, πυρπολούν τα ίδια τους τα πιστεύω, πατώντας πάνω στις κηλίδες μιας αξιοπρέπειας που ματώνει.
Μυστήριο πράγμα το χαμόγελο, έτσι δεν είναι παίδες; Κάποιες φορές αστράφτει και σαγηνεύει μονομιάς έλκοντας τον κάθε ευκολόπιστο θεατή, παραπλανώντας και σκλαβώνοντας, και άλλοτε προειδοποιεί με θαυμαστή δεξιότητα. Ξεδιαλύνει τα υποβόσκοντα κίνητρα και μας εκθέτει. Εμάς, τους απύθμενους ιδεολόγους που… κάποτε θα αλλάξουμε τον κόσμο. Εμάς, τους δήμιους των ιδεών και της αξιοπρέπειας.
http://www.newn.gr/portfolio/opinion/prasina-kokkina-ke-ble-chamogela-tou-giorgou-psomiadi/
