«Από το σκοτάδι στο φως»

     

 ΜΙΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ        

Του Δημητρίου Δημηνά
Δικηγόρου

Πριν από μερικά χρόνια είχα διαβάσει σε κάποιο έντυπο μια συγκλονιστική πασχαλιάτικη ιστορία, την οποία θέλω να μεταφέρω.

Πρόκειται για αληθινό γεγονός, που έλαβε χώρα στην Τσαρική Ρωσία του 19ου αιώνα. Ένας νέος, ονόματι Θωμάς Ριζκώφ, 24 μόλις ετών, κατάξανθος, γιγαντόσωμος και γοητευτικός, συνελήφθη επί Τσάρου Νικολάου Α΄ για έγκλημα, το οποίο πράγματι δεν είχε διαπράξει, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και... 

μεταφέρθηκε να την υπηρετήσει στα βασανιστικά κάτεργα Τοβόλσκι της Σιβηρίας. Οι απάνθρωπες, όμως, συνθήκες ζωής και η δυσβάστακτη πικρία της άδικης καταδίκης του, τον έκαναν κυριολεκτικά ένα μανιασμένο θηρίο, που διψούσε εκδίκηση. Όταν τελικά κατάφερε να δραπετεύσει επιδόθηκε για 10 ολόκληρα χρόνια στην διάπραξη στυγερών εγκλημάτων, μένοντας πάντοτε ασύλληπτος, παρά τις επικηρύξεις και την καταδίωξη των αστυνομικών αρχών.

Όμως κάποια στιγμή συνέβη κάτι το απροσδόκητο. Μια Πασχαλιάτικη βραδιά, ένα ζευγάρι Ρώσων εμπόρων, ο Αλέξης και η Τατιάνα Σαϊλόφσκυ, πήγαν στον κεντρικό ναό της πόλης να παρακολουθήσουν την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, αφήνοντας στο αρχοντικό τους τους υπηρέτες και την παραμάνα να φυλάνε το σπίτι και τον εξάχρονο γιό τους Μιχαήλ. Κατά την απουσία τους ο Θωμάς εισέβαλε στο σπίτι, σκότωσε τους υπηρέτες και στη συνέχεια όρμησε στο δωμάτιο του παιδιού. Ο μικρούλης ξύπνησε από την εισβολή και καθώς τα καταγάλανα ματάκια του έλαμπαν στο αχνό φως του λυχναριού, πήρε στα χεράκια του ένα όμορφο πασχαλινό αυγό από το κομοδίνο που είχε δίπλα στο κρεβατάκι του και με όλη του την αγγελική αθωότητα, το προσέφερε στον λήσταρχο λέγοντας «Μπάρμπα Κριστός Βοσκρές !» (Χριστός Ανέστη !). Τη στιγμή εκείνη ο Θωμάς κατέρρευσε . Μέσα του γκρεμίστηκε μονομιάς το αιματοβαμμένο κάστρο που είχε σφηρηλατήσει το τυφλό πάθος της εκδικητικής εγκληματικής του συμπεριφοράς. Με τρεμάμενα χέρια πήρε από το αγγελούδι το πασχαλινό αυτό και ψέλισε: «Βοϊστινο Βοσκρές !» (Αληθώς Ανέστη !) ,ενώ για πρώτη φορά στην πολυτάραχη ζωή του ένα δάκρυ κύλησε στο αυλακωμένο πρόσωπό του. Το «Πάσχα» για τον δύστυχο Θωμά είχε φθάσει. Μέσα σε ένα λεπτό, εκεί στο κρεβατάκι του μικρού Μικαέλ, ο Αναστημένος Χριστός σκέπασε με την χάρη του την αποθηριωμένη καρδιά του. Κρατώντας το πασχαλινό αυγό σφιχτά στο στήθος του και επαναλαμβάνοντας συνέχεια την φράση «Κριστός Βοσκρές» , έφθασε ασθμαίνοντας στο ναό, προς τρόμο και έκπληξη του εκκλησιάσματος. Απορροφημένος σε μιαν άλλη υπερκόσμια πραγματικότητα ζητούσε μετάνοια γονατισμένος πίσω από μια κολώνα του ναού, ενώ από τα μάτια του έτρεχαν συνεχώς δάκρυα.

Η ιστορία του Θωμά τελειώνει με την σύλληψη και μακροχρόνια φυλάκισή του. Όταν κατόπιν γενικής αμνηστίας , αποφυλακίστηκε, επιδόθηκε σε πράξεις φιλανθρωπίας και προσφοράς ιδίως προς πονεμένους ανθρώπους. Προς το τέλος της ζωής του αποσύρθηκε σε ερημικό ησυχαστήριο, όπου παρέδωσε την εξαγνισμένη από την ειλικρινή μετάνοια ψυχή του.

Νομίζω πως δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Γιατί μόνο Εκείνος, ο Αναστημένος Χριστός, «ο χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», γνωρίζει τους τρόπους και την χρονική στιγμή που μπορεί να οδηγήσει τον κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως.