Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο. Πιερίας
Μια από της κύριες πολιτικές δυνάμεις στην χώρα μας, στα μέσα της δεκαετίας του 90,με ιδιαίτερο βάρος για την πολιτική του φυσιογνωμία και καταμερισμό ρόλου στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος για την ενσωμάτωση του εργατικού- λαϊκού κινήματος, ήταν ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Δύναμη του...
οπορτουνισμού που σήμερα εξελίχθηκε σε καθαρή αστική πολιτική δύναμη σοσιαλδημοκρατικής κοπής, που στα νέα σχέδια πολιτικού καταμερισμού του, στα πλαίσια αναδιάταξης των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ανέλαβε καθήκοντα αστικής διακυβέρνησης. Καθήκοντα για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου και τμημάτων του διεθνούς κεφαλαίου, δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, για την διέξοδο από την οικονομική κρίση προς όφελος των καπιταλιστών, των μονοπωλιακών ομίλων.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ μαζί με άλλες δυνάμεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, πρωτοστάτησε στην δεκαετία του 90 μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα να προωθήσει σαν μέσο "πάλης" και "διεκδίκησης" τους "κοινωνικούς διαλόγους". Έγινε το κύριο όχημα που λοιδόρησε και στηλίτευες την ταξική πάλη, την χαρακτήρισε ξεπερασμένη με ανεδαφικές, ανορθολογικές, θεωρητικές προσεγγίσεις, όπως π.χ. περί συρρίκνωσης της εργατικής τάξης. Σε περίοδο που το διεθνές εργατικό κομμουνιστικό κίνημα βρισκόταν σε οπισθοχώρηση μετά της ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έγινε ο κύριος κήρυκας της κοινωνικής συναίνεσης και του κοινωνικοεταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας. Ουσιαστικά της υποταγής της εργατικής τάξης στις αξιώσεις των μεγαλοεργοδοτών, του κεφαλαίου.
Η δεκαετία του 90 αποτέλεσε την απαρχή της αποψίλωσης των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων στην χώρα μας και όχι μόνο. Με την συνθήκη του Μάαστριχτ που ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ψήφισε και στήριξε στην χώρα μας αυτή την αντιδραστική συνθήκη. Να αποτελεί ουσιαστικά για την Ε.Ε., τον ακρογωνιαίο λίθο, το ευαγγέλιο για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και της εγχώριες αστικές τάξεις των χωρών-μελών της Ε.Ε., γιατί απελευθέρωνε της δυνάμεις της αγορά, ενίσχυε την ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα του κεφαλαίου, μέσα από την μόνιμη και σταθερή υπονόμευση-κατάργηση των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με σκληρούς, αιματηρούς, εργατικούς, ταξικούς αγώνες.
Η εποχή βέβαια καθόλου τυχαία δεν ήταν, αφού εκείνο το διάστημα συντελούνταν οι ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών, κομμουνιστικά – εργατικά κόμματα αποκήρυτταν την ταξική πάλη κάτω από τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό που δημιουργούσαν οι ανατροπές του σοσιαλισμού για το διεθνές εργατικό-λαϊκό-κομμουνιστικό κίνημα. Η οπισθοχώρηση αυτή σηματοδότησε την αντεπίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου παγκοσμίως. Για να παρθούν πίσω δικαιώματα κατακτήσεις των εργαζομένων μέσα από μια ιδιότυπη ρεβάνς, αλλά και για της ανάγκες των νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας, αφού ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός έμπαινε σε νέα φάση λόγο των νέων αγορών που δημιουργούνταν από της ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ εκείνο το διάστημα που τμήμα του προερχόταν από την δεξιά αναθεωρητική ομάδα που δρούσε φραξιονιστικά εντός του ΚΚΕ για την μετάλλαξη-διάλυση του, υπονομεύοντας συλλογικές αποφάσεις οργάνων, είχε περίοπτη θέση στα πολιτικά πράματα. Με καταμερισμό, σχέδιο και σε συνεργασία με τα επιτελεία του αστικού συστήματος, στόχευε στον ταξικό αφοπλισμό της εργατικής τάξης, την παραίτηση της από τον στίβο της ταξικής πάλης, την πλήρη συνθηκολόγησης της με τους εκμεταλλευτές της.
Στην φαρέτρα της χειραγώγησης της εργατικής τάξης, για την αποστράτευση της από τον ταξικό αγώνα, χρησιμοποιήθηκαν και οι λεγόμενοι κοινωνικοί διαλόγοι της απάτης που ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκανε σημαία του βοηθώντας με αυτό τον τρόπο την αναστολή αγωνιστικών διεργασιών ,δημιουργούσε κλίμα αναμονής και έτρεφε φρούδες ελπίδες στους εργαζόμενους ότι μέσα από του διαλόγους κάτι μπορούν να κερδίσουν.
Η πραγματικότητα έδειξε το αντίθετο. Από την μια, αποδιοργανώθηκε το εργατικό κίνημα, απομαζικοποιήθηκαν σωματεία και συνδικάτα, αποδυναμωθήκαν οι εργατικοί αγώνες, απαξιώθηκε συλλήβδην το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κυρίως στα μάτια νέων εργαζομένων και από την άλλη οι αξιώσεις των μεγαλοεργοδοτών, του κεφαλαίου για φθηνό εργατικό δυναμικό επιτυγχάνονταν μέσα από τους "κοινωνικούς διαλόγους". ( Διευθέτηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, κατάργηση οχτάωρου, ανατροπές στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης κ.α.). Πρόκειται για αντεργατικές ρυθμίσεις που πέρασαν πρώτα από το κόσκινο των διαλόγων της απάτης.
Από αυτή την σκοπιά οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν από πρώτο χέρι πώς να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους ξανά, όντας σήμερα από κυβερνητικές θέσεις. Αυτό επιχειρείται με το 751 ευρώ που αποτελούσε προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα επανέφερε με νόμο σαν κατώτατο μισθό μαζί με της συλλογικές συμβάσεις. Εδώ η κοροϊδία βγάζει μάτια. Γιατί άλλα έλεγε προεκλογικά στους εργαζόμενους και άλλα επιχειρεί τώρα ρίχνοντας στάχτη στα μάτια τους, με τον "κοινωνικό διάλογο" που στήνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τους βιομηχάνους και άλλα τμήματα του κεφαλαίου.
Καμιά αυταπάτη από τον λαό για το που το πάει και αυτή η κυβέρνηση. Ήδη υπάρχουν πολλά εχέγγυα όχι μόνο για τους αφήσει ο λαός που τους εμπιστεύτηκε στις 25 Γενάρη, αλλά άμεσα να οργανώσει την εργατική- λαϊκή πάλη, για να ανακτήσει αυτά που έχασε τα τελευταία 5 χρόνια, να διεκδικήσει με βάση της σύγχρονες λαϊκές-κοινωνικές, να περάσει στην αντεπίθεση για πραγματικές ριζικές αλλαγές σε επίπεδο οικονομίας εξουσίας.
Όχι άλλος χαμένος χρόνος για τον λαό. Στην γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με την πολιτική του κεφαλαίου, την πολιτική της Ε.Ε., βρίσκεται η διέξοδος και η προοπτική για τον λαό, για τους λαούς της Ευρώπης.
Σαββίδης Παναγιώτης
Μέλος του ΚΚΕ της Κ.Ο. Πιερίας
