«Η αδικία στα μάτια της» του Γιώργου Ψωμιάδη

 

   Είναι στιγμές στην λούπα της καθημερινότητας που φροντίζουν να μου θυμίζουν ότι ο κόσμος αυτός είναι γερά λαξευμένος επάνω σε απαξίες και πυλώνες ανηθικότητας. Ότι οδεύει σταδιακά σε ένα αμετάκλητο στάδιο ειδεχθούς αποτροπιασμού. Αυτή τη... 

φορά ήταν ένα τετράχρονο κορίτσι, μερικά παραισθησιογόνα και φρικιαστικές εικόνες αποστροφής. Θα μπορούσες να διαβάζεις για τα ναρκωτικά ή για τους ξεδιάντροπους δολοφόνους του κοριτσιού με το όνομα «Άννυ». Όμως αυτό που κότσαρε μπροστά μου για μία ακόμη φορά αυτό το στυγνό έγκλημα ήτανε ότι τούτος εδώ ο κόσμος είναι βουτηγμένος ολότελα στην αδικία.

Αυτός ο κόσμος, από λειτουργική άποψη, δεν χωράει ηθικούς φραγμούς. Κυοφορεί την αδικία από την στιγμή που ξεφύτρωσε, τρέφεται από αυτήν. Δίχως τον αλληλοσπαραγμό δεν υπάρχουν τα είδη. Δίχως το μένος της φύσης η ίδια η φύση δεν μπορεί να συντηρηθεί. Με βάσει πάντα τα φαινόμενα που είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ως όντα, τίποτα δεν περνά από αξιολογική ζυγαριά για να δεχτεί τα πυρά της φυσικής νομοτέλειας. Χλιδάτοι και φτωχοί, δόλιοι και ηθικόφρονες, όλοι εξισώνονται στο ελεο της φύσης. Ζούμε σε μια σφαίρα όπου βασιλεύει η ατομική, ενστικτώδης επιβίωση, περιτριγυρισμένοι από νόμους καθολικούς και ακέραιους οι οποίοι είναι προκαθορισμένοι και στους οποίους η ευσπλαχνία δεν έχει θέση. Ο κόσμος λοιπόν είναι ένα κτίσμα θεμελιωμένο με κινητήριους μοχλούς που αντιτίθενται στην ανθρώπινη ηθική.

Η θέση αυτή εναντιώνεται στην απολυτότητα που χαρακτηρίζει θρησκευτικά δόγματα όταν αυτά προσδίδουν αποκλειστικά «αγαπητικά» κίνητρα πίσω από την κοσμογονία . Δοξάζουμε έναν κτίστη παντοδύναμο και καλοκάγαθο, με κανόνα την ευσπλαχνία, του οποίου όμως το κτίσμα είναι δομημένο με όρους «άσπλαχνους», με εξαίρεση την ικανότητα του είδους μας να ευαισθητοποιείται. Πρόκειται λοιπόν, με κάθε επιφύλαξη και αβεβαιότητα που απαιτούν τέτοια θέματα, για μια κοσμογονία αμφίδρομη και όχι απόλυτα «ηθική».

Ένα τετράχρονο κοριτσάκι τεμαχίστηκε και σερβιρίστηκε δίχως να έχει προβεί σε κανένα απολύτως «αμάρτημα», έχοντας γονείς που δεν διάλεξε η ίδια, πριν να έχει καν την ευκαιρία να προσεγγίσει με τις πράξεις τoυ την θεία σύνδεση που ορίζουν τα θρησκευτικά δόγματα. Η ηθική λοιπόν φαίνεται να απέχει από την κοσμογονία, έχει όμως πρωτίστως σημασία λειτουργική και αναγκαία, καθαρά μέσα στα πλαίσια των ανθρώπινων κοινωνιών. Αποτελεί ισοζύγιο θα λέγαμε στην ασύμμετρα υψηλή ευφυία του είδους μας. Δίχως το ήθος τα τομαριστικά ένστικτα οργιάζουν και το χαρισματικό δίποδο αυτοκαταστρέφεται. Η επιβίωση μας είναι μια δοκιμασία αυτοψίας. Εάν ξεπεράσουμε τα ανήθικα ένστικτα που μας ορίζουν a priori και κάνουμε πράξεις την δυνατότητα μας να αντιληφθούμε το αγαθό και το ηθικό τότε γλιτώνουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα ακόμη περιστατικό. Όμως είναι ένα ακόμη σημάδι ότι απέχουμε πολύ ακόμα από το να ξεπεράσουμε την ζωώδη φύση μας. Ότι πετάμε στα σκουπίδια το κομμάτι του εαυτού μας που μπορεί να μας σώσει και το παλλόμενο μέσα μας θηρίο εξωτερικεύεται.

Αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από χώμα και αίμα, από φως και σκοτάδι. Εσύ είσαι φτιαγμένος από φως και σκοτάδι. Μπορείς να λάμψεις φωσφορίζοντας μέσα στην νυχτιά των καιρών, μπορείς να σβήσεις ψηλαφώντας το ναρκοπέδιο της πανουργίας σου έως ότου χαθείς. 

http://www.newn.gr/news/i-adikia-sta-matia-tis-tou-giorgou-psomiadi-2/